Ημέρες διαχείρισης βλακείας σε ρυθμούς πρωταθλητισμού. Προσπαθείς να… αγιάσεις και δε σε αφήνουν. Λες θα πάω στη θάλασσα να πιω ένα κρασί πετάγεται ο αποτυχημένος dj και παίζει… τρυπάνια στο ηλιοβασίλεμα.
Λες θα δω ένα παιχνίδι παρατηρείς ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με το σπορ να απειλούν Θεούς και δαίμονες επιχειρώντας να ανατρέψουν το αυτονόητο και να επιβάλουν τις συνθήκες ζούγκλας όπου και ανήκουν.
Αποφασίζεις να αποφύγεις τα πέρα-δώθε μειώνοντας τις πιθανότητες να συγχυστείς. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις ταινιάρα. «Οι Δικαστές της πρωινής». Ζώνης. Τι είπε ο ένας τι δεν είπε ο άλλος. Παρατρεχάμενοι δεξιά και αριστερά με έτοιμο ερωτηματολόγιο που υπηρετεί τους παντογνώστες της ελληνικής “Showbiz”. Ανάθεμα σας με κάνατε και γέλασα που έλεγε και μια ψυχή εκεί ψηλά…
«Δε μπορεί», σκέφτεσαι, κάπου θα σταματήσει η επίθεση απύθμενης ηλιθιότητας που απειλεί να ισοπεδώσει τα πάντα. Εκεί ακούς τον ΚΑΘΕ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟ να την… πέφτει στον Νταλάρα και στωϊκά αποδέχεσαι πως δεν υπάρχει σωτηρία. Η Μπέλλου ήταν η τελευταία… Αυτή που είπε την «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσιτσάνη για την οποία έκανε λόγο και ο σπουδαίος καλλιτέχνης.
Αυτός του οποίου τραγούδια στο ραδιόφωνο προφανώς απαγορεύεται να παίζουν. Όπως και του Τσιτσάνη, του Διονυσίου, του Καζαντζίδη και πολλών ακόμη… Πάει και το ραδιόφωνο. Ούτε μέσω αυτού ξεφεύγεις από τη βλακεία. Εδώ αναδείχθηκε τηλεοπτικά πρωταθλητής νεαρός που θέλει να κάνει καριέρα και του έγραψαν ένα «Τα Τα Τα», κάπως έτσι πήγαινε…
Και καλά το παιδί, δεν ξέρει που μπλέκει. Καλά οι «ειδικοί» που έκαναν εμπορικό πάταγο. Αυτοί που χοροπηδούσαν διασκεδάζοντας; Πάει και το κομμάτι της διασκέδασης. Και για χορό να πας… του Ζαλόγγου θα είναι. Καλύτερα στον καναπέ. Αγκαλιά με το κινητό που έχει γίνει και κομμάτι του εαυτού μας πλέον.
Κάποτε περνούσαμε την εποχή «Η μάχη των τράπερ». Πρώτα λεκτικά και με χαρακτηρισμούς, μετά με «πεσίματα» σε εκδηλώσεις. Σίριαλ (killers) των social media! Δόξα τον Θεό τα παιδιά τα βρήκαν. Σταμάτησαν να πλακώνονται ή τουλάχιστον σταμάτησαν να προβάλλονται οι τσακωμοί τους. Απειλείται η παντοδυναμία του Τικ-Τοκ χωρίς λίγο ίντριγκα, ξεφτίλισμα, ξύλο.
Κάτι πιπεράτο. Μακριά από την πεζή καθημερινότητα. Εκεί που τα έχουμε λύσει όλα. Σεβόμαστε τον συνάνθρωπο. Οδηγούμε ανθρώπινα, δίνουμε τη θέση μας στους ηλικιωμένους στο μετρό, περνάμε από τη διάβαση, δίνουμε προτεραιότητα στους πεζούς, μεγαλώνουμε παιδιά με αρχές, τα οδηγούμε μακριά από τη βία…
«Βλάκας είναι αυτός που σε κάθε συζήτηση επιμένει πως είναι ο έξυπνος» έγραψε ο Ιρλανδός Όσκαρ Ουάιλντ. Μήπως να βάλουμε σε κάθε καθρέφτη στο σπίτι μας τη φωτογραφία του να το θυμόμαστε…
Ο Γάλλος συγγραφέας Ζιλ Ντε Γκονκούρ είχε σκεφτεί πως τις μεγαλύτερες βλακείες ακούει συχνότερα ένας πίνακας σε μουσείο.
Αντιλαμβάνεστε την ποσοτική διαφορά έργων και ηλιθίων…
Επαναλαμβανόμενη δικαίωση του Αϊνστάιν. Η διαφορά μεταξύ βλακείας και ευφυΐας είναι ότι η ευφυΐα έχει όρια…