Ο Ντίνος Μήτογλου έχει σκοράρει 24 και 19 πόντους στα 2 τελευταία ματς με 18/25 σουτ. Από μακριά γράφει 6/9 τρίποντα, μάζεψε 10+6 ριμπάουντ, έκλεψε 3 μπάλες, μοίρασε 2 τάπες και όλα αυτά στην οικονομική συσκευασία των 3 λαθών. Κινούμενο mismatch στο γήπεδο, έχει τον τρόπο να τιμωρεί με επιθετικά ριμπάουντ τις αντίπαλες αλλαγές και με τρίποντα τους βραδυκίνητους ψηλούς ή τις άμυνες που κλείνουν προς τα μέσα. Ο τραυματισμός του Χουάντσο αφαίρεσε από τον Αταμάν την δυνατότητα να τον μεταφέρει στο «5», αλλά ουδόλως τον έχει επηρεάσει προσώρας.
Ο Τόκο Σενγκέλια είναι σταθερός σαν ευθεία γραμμή. Οκτώ ματς, άλλες τόσες διψήφιες επιδόσεις στο σκοράρισμα με το μη ρεαλιστικό 68% στα δίποντα και γαρνιτούρα το 38.5% από μακριά. Μαζεύει τη συνηθισμένη του ταρίφα στα ριμπάουντ (5.1), μοιράζει σχετικά καλά (4.2 ασίστ/2.8 λάθη), έχει την αρχηγική παρουσία που είχαμε δει για τελευταία φορά όταν πανηγύριζε το πρωτάθλημα με τη φανέλα της Μπασκόνια. Ικανός να δώσει λεπτά και στο «5» υπό συνθήκες, είναι ένα κινητό πρόβλημα ειδικά από τη στιγμή που ο αντίπαλος είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί το τρίποντο του.
Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ μακριά για να βρει το πιο λαμπερό ζευγάρι του αποψινού ματς. Ο Μήτογλου είναι ο Σενγκέλια που έρχεται, ο σφετεριστής του θρόνου του πιο σκληρού πάουερ φόργουορντ της Ευρωλίγκας – ο Μίροτιτς είναι καμωμένος από άλλο μέταλλο.
Επιβιώνοντας από το σκληρό, πρόχειρο και συχνά αντιαισθητικό στο μάτι ματς με τη Ζάλγκιρις, ο Παναθηναϊκός κοιτά να βγάλει για πρώτη φορά το κεφάλι πάνω από το νερό φτάνοντας σε θετικό ρεκόρ απέναντι σε μια ομάδα που ζει κάτι που μοιάζει σε επιμηκυσμένο μήνα του μέλιτος. Κι όμως, τίποτα δεν έδειχνε προς αυτή την κατεύθυνση το καλοκαίρι. Φορτωμένη με ένα σωρό παράλογα βαριά συμβόλαια, κύριο μέλημα της Βίρτους ήταν να απαλλαγεί από οικονομικά ασύμφορες συμφωνίες που δεν είχαν τον παραμικρό αντίκτυπο στο παρκέ. Ο σινιόρε Ζανέτι δεν τσιγκουνεύτηκε τα έξοδα φέρνοντας στη Basket City όποιον διαθέσιμο σταρ υπήρχε για να παίξει στην Ευρωλίγκα, όμως όταν τα κατάφερε ξέμεινε με έναν διαχειριστή στον πάγκο και μια στρατιά από βετεράνους που στην κακή τους ημέρα έμοιαζαν αργοί, παρωχημένοι και απογοητευμένοι.
Η έξοδος του Τεόντοσιτς ήταν το αυτονόητο βήμα, ο Μπελινέλι ως αγαπημένος παρέμεινε, στόχος ήταν να ξεφορτώσουν και τους Λούντμπεργκ και Σενγκέλια. Ο Γεωργιανός έφτασε κοντά στον Παναθηναϊκό, αλλά εν τέλει υπερίσχυσε ο επιχειρηματικός εγωισμός: «αν δεν πάρουμε φράγκο, φαινόμαστε οι φτωχοί συγγενείς». Το συμβόλαιο του ακριβού Λούντμπεργκ δεν ήταν από αυτά που έσπαγαν εύκολα. Όταν ο πονηρά επικοινωνιακός Σκαριόλο το έβγαλε προς τα έξω, του έδειξαν την πόρτα της εξόδου που πιθανότατα και ο ίδιος ήθελε να περάσει.
Βγαίνοντας από όλο αυτή την υστερία, η Βίρτους βρήκε στο πρόσωπο του Λούκα Μπάνκι έναν προπονητή που απλώς ήθελε να δουλέψει μακριά από την πολιτική πλευρά των πραγμάτων, γνωρίζοντας πως αυτή ήταν η τελευταία του ευκαιρία να καθιερωθεί στο τοπ επίπεδο της Ευρωλίγκας. Ο Ιταλός καβάλησε το κύμα από τη σπουδαία δουλειά που έκανε στην Εθνική Λετονίας, όμως αυτά τα πράγματα δεν κρατάνε πολύ: αn πέρναγαν ακόμα τρεις μήνες, η ζωντανή μνήμη θα είχε γίνει θολή ανάμνηση.
Το γκρουπ, φανερά, ανάσανε με τον αέρα κανονικότητας που ο πρώην κόουτς της ΑΕΚ και του Πανιωνίου έφερε. Λιγότεροι παίκτες, λιγότερα προβλήματα. Χωρίς Τεόντοσιτς, δεν υπάρχει κάποιος που πρέπει συνεχώς να προστατεύουμε για να δίνει όλο και λιγότερα στην απέναντι πλευρά: Χάκετ στην αρχή, Παγιόλα μετά, κλείσαμε. Ο Κορντινιέ παίζει για πρώτη φορά ως μια σύγχρονη two-way απειλή και μαρκάρει 3 θέσεις με τα γρήγορα πόδια του, ο χρήσιμος Τζέιλεν Σμιθ ο έξτρα χειριστής σε ρόλο ισορροπιστή. Ο καλός μπροστά αλλά τρύπα πίσω Ζαϊτέ έγινε Ντάνστον, μια εγγύηση πως τα μετόπισθεν θα είναι στην χειρότερη περίπτωση συμπαγή, στην καλύτερη αρραγή. Ο Σενγκέλια, αφού έμεινε, θα πάρει το ρόλο της Μπασκόνια: one man army. Η ισορροπία επετεύχθη και η ομάδα απέκτησε ξεκάθαρους ρόλους, ποιος είναι ο σταρ, ποιος ο χαμάλης.
Με αφετηρία το εκκωφαντικό διπλό στο Μονακό η Βίρτους έχει πάρει δικαιωματικά το ρόλο της θετικής έκπληξης της διοργάνωσης, αφού ουδείς μπορούσε καν να φανταστεί πως η 17η Νοέμβρη θα την έφερνε στο 6-2. Ξέρουν πως δεν θα κρατήσει, παλεύουν να μείνουν όρθιοι αφού μετά την απώλεια του Πολονάρα έχασαν και τον Τζόρνταν Μίκι, μένοντας με τον νεοφερμένο και ακόμη μπερδεμένο Κέικοκ. Τα κουκιά δεν βγαίνουν και φυσιολογικά η Αρμάνι θα έπρεπε να τους παίζει βόλεϊ όλο το βράδυ με Μίροτιτς/Φόγκτμαν/Μέλι/Πόιθρες/Χάινς, όμως όταν ένα γκρουπ νιώθει καλά βρίσκει λύσεις εκ των έσω, αφού ο καθένας είναι πρόθυμος να κάνει το παραπάνω. Κάπως έτσι ο Αβουντού Αμπάς έγραψε 14 πόντους στο derby d’Italia, τη στιγμή που είχε μείνει στο μηδέν στα πέντε προηγούμενα παιχνίδια και δεν είχε σκοράρει ούτε έναν, για δείγμα, πόντο στα προηγούμενα 25 λεπτά που είχε παίξει. Την ίδια στιγμή ο αινιγματικός Λούντμπεργκ, άποντος και αμέτοχος για τρία σερί ματς, έβαλε 17 πόντους σε μία περίοδο όταν είδε απέναντι του τον Μαόντο Λο.
Ο Μπάνκι ξέρει πως με τις ελλείψεις που έχει δεν μπορεί να αντέξει σε έναν πόλεμο φθοράς κόντρα σε Μήτογλου, Λεσόρ, Μπαλτσερόφσκι και Αντετοκούνμπο και θα δώσει εντολές για αδυσώπητη πίεση στην περιφέρεια προκειμένου τόσο να μην φτάνει η μπάλα εύκολα στους αντίπαλους ψηλούς, όσο και να έρθουν τα κλεψίματα που θα φέρουν τους απαραίτητους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Η Βίρτους ξοδεύτηκε σωματικά και πνευματικά στο απαιτητικό ιταλικό ντέρμπι, όμως είχε μία μέρα επιπλέον ξεκούρασης και αποκατάστασης μαζί με το σύντομο ταξίδι στην Αθήνα.
Ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα χρειαστεί περισσότερες βοήθειες περιφερειακά από τους Βιλντόσα/Ναν, αφού ο τρομερός Γκραντ έχει παίξει διαδοχικά 30άρια εσχάτως και είναι μάλλον αφύσικο να συνεχίσει να έχει τον ίδιο βαθμό αποτελεσματικότητας – αν και αυτό θα είναι ευχής έργον. Το πρωτεύον για τους πράσινους είναι να έχουν τον ίδιο βαθμό συγκέντρωσης και έντασης στην άμυνα απέναντι σε μια ομάδα που έχει πολύ παραπάνω προσωπικότητα και εμπειρία από ότι η Ζάλγκιρις και να μη χάσουν τη μάχη των κατοχών (ριμπάουντ/λάθη) προκειμένου να έχουν την ευκαιρία να βγάλουν στο παρκέ την επιθετική τους ποιότητα.