«Αφού δεν έχω πόδια».
Ο Ντίνος Μήτογλου βηματίζει χωλαίνοντας στο διάδρομο, μη μπορώντας να βγάλει από το μυαλό του πως μια θριαμβευτική επιστροφή με τον ίδιο σημαιοφόρο μεταμορφώθηκε σε μια οδυνηρή ήττα, μόνο και μόνο εξαιτίας ενός χαμένου αμυντικού ριμπάουντ.
Το ένα πόδι του έχει σφίξει τόσο πολύ, που το σέρνει. Ξέρει καλά πως αν πατούσε καλύτερα δεν θα είχε επιτρέψει στον Νίμπο να τον νικήσει κατά κράτος στη μάχη της διεκδίκησης. Ως εκείνο το σημείο έχει παίξει σχεδόν 15 από τα 20 λεπτά του δεύτερου μέρους: είναι περισσότερα από ότι προβλέπεται για το επίπεδο της ετοιμότητάς του, καθώς ο αρχικός προγραμματισμός προέβλεπε πως θα έμπαινε ξανά στο παρκέ κόντρα στο Λαύριο. Όμως χωρίς αυτόν η σπίθα δεν θα άναβε ποτέ και ο Βιλντόσα δεν θα είχε σκυτάλη να παραλάβει για τα τέσσερα τρίποντα της τέταρτης περιόδου.
Στα αποδυτήρια, ο Ματίας Λεσόρ είχε κουλουριαστεί γύρω από το τηλέφωνο του και κανείς δεν τόλμησε να τον πλησιάσει για μία δήλωση. Ο Γάλλος με το πλατύ χαμόγελο και το αχαλίνωτο ένστικτο δεν κρατήθηκε μετά τη χαμένη βολή του Μήτογλου: διεκδίκησε με ό,τι είχε το ριμπάουντ από τον Σόρκιν τη στιγμή που απλώς έπρεπε να είναι εκεί. Να το κάνει πιο δύσκολο, να καθυστερήσει την πάσα, να ξοδέψει τον χρόνο τόσο ώστε η Μακάμπι να προλάβει μόνο ένα σουτ απελπισίας από το κέντρο. Πιθανότατα ο Λότερμόζερ να μην σφύριζε τίποτα αν η μπάλα έβγαινε από τον σέντερ του τριφυλλιού, αφού οι διαιτητές θεωρούν θανάσιμο αμάρτημα να καθορίζουν αγώνες με τα σφυρίγματά τους. Όμως η επαφή ήταν αρκετή και η μπάλα είχε βγει από τον Ισραηλινό: ο Γερμανός αισθάνθηκε υποχρεωμένος να σφυρίξει κάτι. Οπότε φρρρρρ, φάουλ, βολές και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Τι κι αν ο μανδύας του μοιραίου μοιράστηκε στα τρία, στον ίδιο, στον Μήτογλου και στον Σλούκα με τις 2/3 βολές στην παράταση, ο ίδιος ήταν φυσιολογικά απαρηγόρητος.
Μία ώρα μετά το σφύριγμα της λήξης οι σφυγμοί είχαν πέσει, αλλά ο εξατμισμένος ιδρώτας άφηνε στα χείλη του τεχνικού τιμ τη πικρή γεύση της χαμένης ευκαιρίας. Ψύχραιμος ως συνήθως, ο Σάββας Καμπερίδης παραδέχτηκε πως το μπάσκετ έχει τον τρόπο του να σε τιμωρεί αν δεν φροντίζεις να ορίζεις ο ίδιος την μοίρα σου. Όταν τον ρώτησα για το φινάλε, αυτός έριξε το βάρος στην αρχή. Στο πρώτο ημίχρονο. Το ίδιο, ένα πάτωμα πιο πάνω, στη συνέντευξη τύπου, είχε κάνει και ο Χρήστος Σερέλης, ο οποίος ανέλαβε χρέη πρώτου προπονητή μετά την αποβολή του Εργκίν Αταμάν.
Πράγματι, ο Παναθηναϊκός ήταν για ένα αγωνιστικό εικοσάλεπτο ένα προβληματικό γκρουπ που με το ζόρι πέρναγε τον πήχη για να χαρακτηριστεί ως ομάδα. Η ήδη προβληματική κατάσταση μετατράπηκε σε εικόνα χάους στο φινάλε του πρώτου μέρους: για μία στιγμή, βλέποντας 7-8 παίκτες να έχουν φρακάρει τη ρακέτα και να χοροπηδούν κυνηγώντας άλλο ένα επιθετικό ριμπάουντ σκέφτηκα πως βλέπω αγώνα παιδιών που παίζουν μπουλουκηδόν θέλοντας απλά να βρεθούν όσο πιο κοντά στη μπάλα μπορούν. Κάθε ιδέα αμυντικής ισορροπίας είχε πάει περίπατο και η Μακάμπι έφτασε να σκοράρει ακόμα και μετά από καλάθι των πράσινων. Την ώρα που οι γηπεδούχοι δεν μπορούσαν να τελειώσουν 2v1 ή 3v1 στον αιφνιδιασμό, ο Λορέντζο Μπράουν τριγυρνούσε αμέριμνος στη ρακέτα χωρίς καμία διάθεση να εκτελέσει. Του αρκούσε που τον ακολουθούσαν κατά πόδας δύο ή τρεις παίκτες – κάπως έτσι ο Τζον Ντι Μπαρτολομέο και ο Ταμίρ Μπλατ μέτρησαν 19 πόντους ως την ανάπαυλα και ο Αμερικανός είχε 8 ασίστ παρότι άποντος.
Η αποβολή του πελαγωμένου Αταμάν έβαλε σε σκέψεις τους πονηρούς, πως τάχα ο Τούρκος πήγε στην έσχατη λύση, να κάνει το ματς Κούγκι και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Πιθανότατα είχε δίκιο στην δύσκολα εξηγήσιμη απόφαση του Λοτερμόζερ να μην αποφασίσει αντιαθλητικό φάουλ του Κόεν στον Μήτογλου, αλλά δύσκολα να αποβλήθηκε βάση σχεδίου. Το νέο αφεντικό των αποδυτηρίων έχει κοντό φυτίλι, δεν τον μάθαμε δα και χθες. Η κερκίδα θύμωσε, η ομάδα μαζί της και το γήπεδο έγειρε. Αίφνης οι ρολίστες γκαρντ της Μακάμπι σταμάτησαν να αισθάνονται άνετα και μαζί αναδείχτηκαν οι αδυναμίες της ομάδας που έχει χάσει οποιαδήποτε έννοια τάξης και συνέχειας μέσα στις δύο εμπόλεμες εβδομάδες στο Ισραήλ. Ο κλοιός έσφιγγε όλο και περισσότερο στον Μπράουν, ο οποίος έχανε τη μία μπάλα μετά την άλλη στις άμυνες του Βιλντόσα και των υπόλοιπων.
Χρειάστηκε να παιχτεί το 16ο φετινό δεκάλεπτο του Παναθηναϊκού για να εμφανιστεί στο παρκέ ο πραγματικός εαυτός του Αργεντινού, τουλάχιστον αυτός για τον οποίο πληρώθηκε παχυλό συμβόλαιο από την άνοιξη, πριν ακόμα πραγματοποιηθεί η συμφωνία με τον νέο προπονητή. Ακόμα κι έτσι, δεν απέφυγε εύκολα, μη χαρακτηριστικά για την κλάση του λάθη, από αυτά που έκανε σωρηδόν στα πρώτα του χρόνια στη Βιτόρια. O 28χρονος γκαούτσο αισθάνεται πίεση, μπορεί και περισσότερη από αυτή του Σλούκα: το βλέπει κανείς στη γλώσσα του σώματος, στις αντιδράσεις στο παρκέ, στη φούρια να αποδείξει πως μπορεί να μετενσαρκωθεί σε σχέση με την γκρίζα σκιά της εκκίνησης. Όταν τον πλησιάσαμε για δηλώσεις στα αποδυτήρια, δεν απέφυγε μια προειδοποιητική βολή που πέρασε στα ψιλά: «δεν χρειάζεται τόση επιμονή στο πικ εν ρολ», είπε με μια τη γνωστή φωνή που μοιάζει με ψίθυρο. Άουτς.
Ο Χρήστος Σερέλης διαχειρίστηκε τα δικά του λεπτά ως head coach με ολότελα διαφορετικό τρόπο από αυτό του αφεντικού του, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Έριξε το βάρος στις αμυντικές πεντάδες, έδωσε οντότητα στην οπισθοφυλακή και μοίρασε τη μπαγκέτα στους κοντούς του για να δημιουργήσουν. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο έβγαλε σχεδόν όλη την τέταρτη περίοδο σερί και μάλλον εξέθεσε τον πρώτο προπονητή του για την απόφαση του να τον αποσύρει στη δεύτερη περίοδο πάνω που είχε πάρει φόρα. Ο Καλαϊτζάκης έδωσε τρέξιμο και μέγεθος στην άμυνα δίνοντας ανάσες στον Γκριγκόνις. Ο Ελληνας κόουτς έπραξε το λογικό τελειώνοντας το ματς με τον ξεκούραστο Λεσόρ, αλλά ο Γάλλος από την Καραϊβική έκανε νέα γκάφα μετά από αυτή κόντρα στον Ολυμπιακό, νικημένος από τη βιασύνη και το ένστικτό του.
Στο τέλος της μέρας, η στάθμη στο ποτήρι παραμένει πεισματικά χαμηλά. Ο Μήτογλου , ο Βιλντόσα έδωσαν υποσχέσεις για καλύτερη συνέχεια, όμως ο Ερνανγκόμεθ έκανε αυτή την εβδομάδα δύο βήματα προς τα πίσω, χωρίς να έχει ακέραιη την ευθύνη. Ο Καλαϊτζάκης κερδίζει λεπτά λόγω αμυντικών χαρακτηριστικών και ελλείψει του Παπαπέτρου που θα μπει στο χειρουργείο, αλλά ο Γκάι έμεινε στο ένα καλό δεκάλεπτο και δείχνει όλο και πιο αναλώσιμος. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο γέμισε το παρκέ με την αθλητικότητα του, εντούτοις ο Μπαλτσερόφσκι δεν έχει τρόπο να κρύψει τις αδυναμίες του. Ο Γκραντ είναι στρατιώτης που θέλει να γίνει λοχαγός σε ένα στρατό χωρίς πολλούς στρατιώτες. Θυμηθείτε, ο Σερέλης μίλησε για την απροθυμία της ομάδας του να κάνει φάουλ.
Το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή είναι πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να στρέψει τη βελόνα σε μια πυξίδα που γυρνάει σαν να έχει από κάτω της μαγνήτη. Να βρει μια κεντρική ιδέα στο παιχνίδι του και εν συνεχεία εργαστεί μανιωδώς ώστε να την κάνει να δουλέψει, με τις απαραίτητες προσαρμογές που πάντα γίνονται στην πορεία. Με τη νευρικότητα και την ανασφάλεια να ξεχειλίζουν μετά από δύο ήττες στην παράταση και συνολικά κακό μπάσκετ, είναι πασιφανές πως το γκρουπ έχει περισσότερη ανάγκη από λύσεις και ενθάρρυνση παρά από κριτική και ξεφωνητό. Στην υπερβολή του, μια κατάσταση Μουρίνιο: «εμείς απέναντι στον κόσμο, ενωμένοι κόντρα σε πραγματικούς και φαντασιακούς εχθρούς». Κάπως έτσι μαθαίνει κανείς και να κερδίζει όταν το πράγμα κρίνεται σε μία, το πολύ δύο φάσεις. Ειδάλλως οι βραδιές θα περνούν σε μόνιμη αναζήτηση του επόμενου ήρωα: όχι ακριβώς ο δρόμος που οδηγεί όχι στην πρόοδο.
