«Ώστε έτσι ήταν να περιγράφεις αγώνες στα 90’s». Αυτή η σκέψη μου ήρθε στο μυαλό μόλις τελείωσε το εξαντλητικό για όλους, παίκτες, προπονητές, δημοσιογράφους, θεατές, δίωρο στο Φόρουμ των Μεδιόλανων. Η Αρμάνι έδειρε τον Ολυμπιακό, ο Ολυμπιακός την Αρμάνι και όλοι μαζί το μπάσκετ, το οποίο εν τέλει δικαίωσε αυτούς που είχαν την ικανότητα να φερθούν στην μπάλα με την ανάλογη αβρότητα: τον Νίκο Μίροτιτς και τον Κέβιν Πάνγκος. Ο Ισπανομαυροβούνιος ήταν η σταθερή αξία, ο Καναδός αυτός που έγειρε την πλάστιγγα.
Το παιχνίδι ήταν τόσο διάφανο στην ανάγνωση του που οι πολλές τακτικές αναλύσεις μάλλον περιττεύουν. Ο Ολυμπιακός απάντησε στο ρωμαλέο σχήμα της Αρμάνι αντιπαρατάσσοντας το δικό του μέγεθος, κάθε κατοχή είχε ξύλο και των γονέων, η αστοχία ήταν ο κανόνας και οι πρωταγωνιστές λιγοστοί. Στο πρώτο ημίχρονο οι Ιταλοί είχαν Σιλντς και Μίροτιτς, οι ερυθρόλευκοι Γουόκαπ και Μιλουτινοφ. Το ζήτημα ήταν ποιος θα έβρισκε κάποιον ακόμη.
Καθώς το εξαντλητικό παιχνίδι απομυζούσε τις δυνάμεις, η έστω ανεκτή παραγωγικότητα του πρώτου μέρους πήγαινε περίπατο. Η απερισκεψία του Κάναν με την αποβολή στη δεύτερη περίοδο έμελλε να πληρωθεί πανάκριβα από τους φιλοξενούμενους, ειδικά απόντων των Γκος και Μακίσικ. Καλό το πάθος και τα κότσια, αλλά μέσα σε όρια: ο Κάναν φέτος δεν υπολογίζεται φέτος ως το καιρικό φαινόμενο που θα κάνει την εμφάνιση του 4-5 φορές στη σεζόν, αλλά ως ο σταθερός πρωταγωνιστής. Ως εκ τούτου, η αντίδραση του καταδίκασε την ομάδα του τη στιγμή που την χρειαζόταν.
Στην απέναντι πλευρά ο αινιγματικός Κέβιν Πάνγκος μπορεί και να έκανε το καλύτερο του ημίχρονο με τα scarpeta rossa της Αρμάνι, από πέρσι που μετακόμισε στη Λομβαρδία. Δεκαέξι πόντοι καμωμένοι από χρυσάφι, από αυτούς που ο Ολυμπιακός εξαντλούνταν για να σκοράρει μετά κόπων και βασάνων. Όταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας ζήτησε ενισχύσεις από τον πάγκο σε βοήθεια των αναντικατάστατων Γουόκαπ, Παπανικολάου, Μιλουτίνοφ, δεν είδε παρά αναιμική παραγωγή. Ο Μπραζντέικις βρήκε τα σημεία του, αλλά έστειλε σχεδόν τα πάντα στο σίδερο. Ο θετικός Λαρεντζάκης του πρώτου μέρους εξαφανίστηκε. Ο Φαλ είχε μία grande στιγμή με το ανάποδο in your face κάρφωμα στον Φόγκτμαν, αλλά ελάχιστα παραπάνω. Ο Σίκμα κυκλοφορούσε στο παρκέ περίπου ως παρείσακτος, ντεφορμέ κα εκτός κλίματος. Ο Λούντζης απέτυχε να εμπνεύσει. Όταν τα κουκιά σώθηκαν, ο Τζορτζ Πάππας κλήθηκε να τα βγάλει πέρα. Θα μπορούσε να συμβεί σε ταινία, αλλά όχι στην πραγματική ζωή.
Χωρίς γκαρντ ικανά να παίξουν κάθετα και να δημιουργήσουν ανισορροπία στην άμυνα και προβλήματα στο βαρύ ιταλικό σχήμα, ο Ολυμπιακός αναλώθηκε κατά κανόνα σε παράλληλο παιχνίδι και ζήτησε παράλογα πολλά από τον συγκινητικό Νίκολα Μιλουτίνοφ, ο οποίος εξοντώθηκε προσπαθώντας να σπρώξει τον Φόγκτμαν, τον Πόιθρες και όποιον άλλο βρήκε απέναντί του. Οι Πειραιώτες έχασαν υπερβολικά πολλά λέι-απ για να έχουν απαιτήσεις νίκης, όμως και αυτό είχε την εξήγησή του: σχεδόν όλα από αυτά εκτελέστηκαν μέσα σε δάσος από τα χέρια του Μέλι, του Μίροτιτς και των υπόλοιπων. Παίκτες που δεν λατρεύουν δα να παίζουν το παιχνίδι των επαφών, όπως ο Άλεκ Πίτερς, εξαφανίστηκαν από το χάρτη.
Είναι ώρα να πατήσει κανείς το κουμπί του συναγερμού, ή ακόμα και του πανικού; Ο Γιώργος Μποζίκας απάντησε με ένα ξεκάθαρο όχι στις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι και έχει στέρεα επιχειρήματα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να παίξει τέτοιου είδους ντέρμπι χωρίς τον Γουίλιαμς-Γκος ή με τον Φαλ σε τέτοιου είδους κατάσταση, ειδικά απέναντι σε μια άμυνα που θα διεκδικήσει μαζί του φέτος τον τίτλο της καλύτερης στη διοργάνωση. Παρ΄ όλες τις αναποδιές οι φιλοξενούμενοι έμειναν ενωμένοι και συμπαγείς, έπαιξαν και έχασαν σαν ομάδα.
Από την άλλη, η επιστροφή των τραυματιών και η βελτίωση της αγωνιστικής κατάστασης κάποιων άλλων μπορεί να είναι ένα λογικό ζητούμενο, ειδικά σε μια σεζόν με τόσο προβληματική προετοιμασία όσο έχει ομολογήσει από καιρό ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Όμως είναι μάλλον ευσεβής πόθος να κυλήσει ολόκληρη η σεζόν τόσο γραμμικά όσο οι προηγούμενες δύο, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς την κόπωση των διεθνών (Φαλ, Παπανικολάου, Μιλουτίνοφ, Λούντζης, Μπραζντέικις, Γουόκαπ, Λαρεντζάκης) αλλά και το ιατρικό ιστορικό κάποιων άλλων (Γουίλιαμς-Γκος, Μιλουτίνοφ). Σύμφωνοι, τώρα έπεσαν όλα μαζί: τα ντεφορμαρίσματα, οι λαβωμένοι, τρία σερί δύσκολα παιχνίδια στην Ευρωλίγκα, δύο στην Ελλάδα, ο μπελάς του Σούπερ Καπ. Ο Ολυμπιακός δικαιούται να ζητά τον χρόνο που χρειάζεται για να δείξει ποιες θα είναι τα προτερήματα και οι αδυναμίες του, ακόμα και αν η Ευρωλίγκα δεν συγχωρεί και η Παρτίζαν περιμένει στη γωνία.
