«Ήταν σαν μάθημα στην τάξη». Ο Εργκίν Αταμάν τοποθέτησε στις σωστές, ψύχραιμες διαστάσεις του το θέμα της τετράωρης βιντεοθεραπείας μετά την αποθαρρυντική εμφάνιση κόντρα στο Μαρούσι. Ο Τούρκος είναι συχνά showman, αλλά πρώτα από όλα είναι ένας έξυπνος προπονητής που ξέρει πως το να ανεβάζεις τους τόνους είναι μία από τις διαθέσιμες επιλογές, όχι λιβανιστήρι και φάρμακο δια πάσα νόσο. Άλλο είναι να ξεκαθαρίζεις τους κανόνες σου από νωρίς, άλλο να πατήσεις το κουμπί του (πορτοκαλή, έστω) συναγερμού όταν το ημερολόγιο λέει 12 Οκτώβρη και τα επίσημα παιχνίδια είναι μόλις τέσσερα, εκ των οποίων δύο στο Σούπερ Καπ.
Είναι όπως μου είχε πει ο αθλητικός διευθυντής της Μπάγερν, Ντανιέλε Μπαϊέζι, σε μια συζήτησή μας: «αν κάθε παιχνίδι μετράει και λογίζεται ως εν δυνάμει τελικός, πότε και πως θα δοθεί η ευκαιρία σε μια ομάδα να αποδεχθεί την ήττα ως μέρος μιας συνολικής διαδικασίας ωρίμανσης και εκμάθησης;».
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ο Παναθηναϊκός θα παίζει χαρούμενο, αφελές μπάσκετ τύπου Άλμπα. Αλλά δεν γίνεται να συμφωνούμε πως μια ομάδα με 11 παίκτες χρειάζεται χρόνο για να «βρεθεί» στο γήπεδο και μετά να τιτλοδοτούμε τη συνάντηση με τους Βαυαρούς ως περίπου τελικό με υποσημείωση «οι πράσινοι δεν έχουν την πολυτέλεια να ξεκινήσουν με 0-2, ειδικά με δύο εντός έδρας ήττες». Ε λοιπόν, μια χαρά την έχουν. Αυτή ακριβώς την πολυτέλεια δίνουν οι υπόλοιπες 32 αγωνιστικές που θα παιχτούν, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα απόψε στο Μαρούσι. Η υπομονή δεν είναι στα λόγια, είναι στην πράξη. Την ίδια στιγμή ο Αταμάν θα εναλλάσσει το καρότο με το μαστίγιο – κανείς δεν είπε ότι το να στήνεις από την αρχή μια ομάδα είναι εύκολη δουλειά.
Το αυτό ισχύει και για την Μπάγερν Μονάχου και τον Πάμπλο Λάσο, απλώς εκεί ο πήχης είναι τοποθετημένος αλλού, λες και οι δύο ομάδες κινούνται σε διαφορετικές πραγματικότητες. Η φετινή χρονιά είναι το πρελούδιο όσων οι Γερμανοί ελπίζουν να ακολουθήσουν, ειδικά από τη στιγμή που το νέο γήπεδο τους θα ανοίξει τις πύλες του από του χρόνου. Ο Ιμπάκα είναι ένα ακόμα λαμπερό ΝΒΑ απόκτημα του Μπαϊέζι μετά τους Ντέρικ Γουίλιαμς και Μους Μονρό, όμως αυτή τη φορά ο ευφυής Ιταλός ξέρει πως ο προπονητής του έχει τον τρόπο να τον εκμεταλλευτεί πολύ περισσότερο από ότι έκανε ο παλιομοδίτης και μονοκόμματος Ντέγιαν Ράντονιτς.
Με περισσότερες σταθερές από πέρσι (Γουάιλερ-Μπάμπ, Λούτσιτς, Ομπστ, Μπόνγκα, Γκιλέσπι) αλλά και πάλι μια νέα ομάδα με φρέσκια κατεύθυνση, η Μπάγερν δυσκολεύτηκε στο ντέρμπι με την Άλμπα γιατί η επίθεση της δεν λειτουργεί ακόμη, ειδικά όταν ο Έντουαρντς βλέπει την κάννη του στομωμένη (1/6 τρίποντα). Ο Αμερικανός θα είναι βαρόμετρο ακριβώς γιατί το ρόστερ βρίθει πολυμορφικότητας, αλλά δεν είναι ακριβώς γεμάτο από σουτέρ. Ο αναβαθμισμένος Φρανσίσκο έκανε σούπερ ντεμπούτο και καθάρισε τη μπουγάδα, αλλά ο συμπαθής Λάσο ξέρει ότι η ομάδα του θα χρειαστεί πολύ χρόνο για να έχει λύσεις στο 5v5. Το θετικό είναι πως μέχρι να συμβεί αυτό έχει πολλά αμυντικά εργαλεία για να θωρακίσει την οπισθοφυλακή: πεντάδες στις οποίες θα συνυπάρχουν οι Γουάιλερ-Μπαμπ, Μπόνγκα και Ιμπάκα θα δώσουν μια αίσθηση ασφάλειας.
Η απουσία του Σλούκα δυσκολεύει τα πράγματα για τους πράσινους από τη στιγμή που ο Βιλδόσα δεν έχει ακόμη αποδώσει τα αναμενόμενα, είναι όμως και μια ευκαιρία για τον Αργεντινό να πάρει τη μπαγκέτα και να οδηγήσει την ομάδα του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα βάλει η Μπάγερν στους πράσινους αφορά το μέγεθος, ειδικά με τον Μπολμάρο να τρέχει την επίθεση. Από την άλλη θα έχει ενδιαφέρον πως ο Αταμάν θα προσπαθήσει να ανακατέψει περισσότερο τον Ερνανγκόμεθ στην επίθεση, πως θα βελτιστοποιήσει το pick n roll με τον Λεσόρ που είχε θέματα κόντρα στον Ολυμπιακό και πως θα μοιράσει τις μπάλες στον Κάιλ Γκάι, ο οποίος έπαιξε 12 λεπτά στο ντέρμπι χωρίς να σουτάρει ούτε μια φορά.
Εύκολο δεν θα είναι: δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο για τον Παναθηναϊκό αυτή την εποχή. Η νίκη θα φέρει ηρεμία και την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται κάθε νέο ξεκίνημα: υπό αυτή την έννοια είναι απαραίτητη.
