Όταν έγραφα λίγες ημέρες πριν, μετά τη νίκη και την εμφάνιση με την Ιρλανδία για joga bonito, πολλοί έσπευσαν να χαμογελάσουν και να μιλήσουν για την Δευτέρα που έρχεται, για τα γκολ που θα δεχθούμε, για το πάρτι του Εμπαπέ, για τη γιορτή στο Σταντ ντε Φρανς και και και. Η εθνική μας λοιπόν παρά την ήττα έδειξε ότι μεγαλώνει, όχι ότι γίνεται, αλλά ότι έχει γίνει ήδη ομάδα και προσβλέπει στο μέλλον για καλύτερα πράγματα, για επιτυχίες και παρουσίες σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων.
Δε λέει κανείς ότι γίναμε υπερομάδα, δε λέει κανείς ότι θα καταβάλουμε την αντίσταση κάθε αντιπάλου, δεν έχει υπογράψει κανείς συμβόλαιο με την επιτυχία, αλλά μετά από καιρό βλέπεις ένα σύνολο παικτών που μάχονται για το στόχο, έχοντας πρώτο πράγμα στο μυαλό τους να δημιουργήσουν και να παίξουν ποδόσφαιρο, παρά να καταστρέψουν το ποδόσφαιρο του αντιπάλου και να “κλέψουν” πράγματα από ένα ματς.
Δεν ξέρω πολλούς που θα έκαναν τους Γάλλους να αγχωθούν εντός έδρας κιόλας, να μην μπορούν να βρουν δεύτερο γκολ για να κλειδώσουν το τρίποντο. Ακόμα και με 10 παίκτες πατήσαμε 3 φορές την αντίπαλη περιοχή, κερδίσαμε κόρνερ και φάουλ, μας ένιωσαν ότι ήμασταν εκεί και δεν παρατήσαμε το ματς όσο στραβά κι αν πήγαινε.
Όλη η φιλοσοφία της εθνικής, η αλλαγή νοοτροπίας και το κέρδος από την ήττα στο χθεσινό παιχνίδι αποτυπώνεται σε μία φάση. Όταν στις καθυστερήσεις φεύγουν τέσσερις εναντίον ενός, ο Φούντας κάνει το σπριντ της ζωής του για να γυρίσει στη δική μας περιοχή και τελικά κάνει τάκλιν για να γλυτώσει η Ελλάδα το 2-0. Αυτή η αυταπάρνηση είναι που στρώνει το δρόμο για τις επόμενε επιτυχίες.
ΥΓ. Πόσο μπροστά είναι ο Πογέτ; Στον περίφημο καφέ που είχε διοργανώσει για τους δημοσιογράφους ανέφερε για το πως δουλεύει την ομάδα στην περίπτωση της αποβολής είτε δικιά μας είτε των αντιπάλων μας. Έφερε μάλιστα παράδειγμα το ματς με την Γαλλία λέγοντας χαρακτηριστικά πως δε θέλει να σκέφτεται την περίπτωση να μείνουμε με 10 κόντρα στους Γάλλους, αλλά είναι υποχρεωμένος να δουλέψει ακόμα και αυτό το σενάριο. Τίποτα δε γίνεται τυχαία, τίποτα.