Αφού έλυσε τη συνεργασία της με τον Πάμπλο Λάσο με τον πιο άκομψο – διαβάζεται και προσβλητικό – τρόπο που μπορούσε να βρεθεί, η Ρεάλ Μαδρίτης ξεκίνησε τα ψώνια. Η ανανέωση δεν μπορούσε να περιμένει και έτσι στη Μαδρίτη έφτασαν δύο πυραυλοκίνητοι φόργουορντ με αρκετά όμοιο παιχνίδι, ο Ζάναν Μούσα και ο Μάριο Χεζόνια. Ο Τσάτσο Ροντρίγκεθ επαναπατρίστηκε αφού έκλεισε τον τριετή κύκλο του στο Μιλάνο και στην ουσία αντικατέστησε τον Τόμας Ερτέλ, που τράβηξε προς Αγία Πετρούπολη. Μαζί τους υπέγραψε και ο Πίτερ Κορνελί για να παίξει το ρόλο ενός δεξιόχειρα Ράντολφ, ίσως με λιγότερο επιθετικό ταλέντο, αλλά ικανότερος ριμπάουντερ.
Το ρόστερ είναι ως συνήθως το πιο πλούσιο σε λύσεις σε όλη την Ευρωλίγκα. Χρήσιμο, γιατί ο αριθμός των αγώνων επιβάλλει πια το rotation και το φρεσκάρισμα της ομάδας. Απαραίτητο, γιατί οι Big – 3 του παρελθόντος, Γιουλ, Ρούντι, Τσάτσο είναι μαζί μεγαλύτεροι από την ηλικία της ομάδας, η οποία μετρά 91 έτη. Προσθέστε σε αυτούς και τον 35άρη Κοζέρ και έχετε τέσσερις γκαρντ-φόργουορντ με την αναπόφευκτη επήρεια σε τραυματισμούς.
Η Ρεάλ περίμενε για καιρό τον Καμπάσο περίπου ως μάννα εξ Αμερικής, όμως ο παλιόφιλος Ντόντσιτς έκανε τα μαγικά του και ο Αργεντινός βρήκε δουλειά στο Ντάλας, δίχως να εντυπωσιάζει προσώρας. Ο επίσης ευπαθής σε τραυματισμούς Γουίλιαμς – Γκος παρέμεινε, ο φέρελπις Αλοθέν είναι επίσης λαβωμένος και κάπως έτσι η Ρεάλ εκκίνησε τη σεζόν με έναν πραγματικό πόιντ γκαρντ, τον Τσάτσο. Η παρουσία του υπέροχου νησιώτη στο Μιλάνο έδειξε δύο πράγματα. Πρώτον, δεν μπορεί πια να ξεκινά τα παιχνίδια και να υπολογίζεται για πάνω από 20 λεπτά. Δεύτερον, χρειάζεται δίπλα του έναν πλήρη, ποιοτικό γκαρντ με δική του βαρύτητα έτσι ώστε να είναι σε θέση να σπέρνει χάος όταν η αντίπαλη άμυνα είναι ήδη σε κίνηση – αλλά δύσκολα μπορεί πια να δημιουργήσει ο ίδιος ρήγμα.
Ο Τσους Ματέο πήρε τις αναμενόμενες αποφάσεις. Λίγος Χάνγκα στο «1», πολλές μπάλες στον νεοφερμένο Μούσα για να λειτουργήσει σαν δημιουργός, ψηλά switch all σχήματα όταν παίζει ο Πουαριέ, τέτοια πράγματα. Το θέμα εδώ είναι πως αυτό δουλεύει μόνο σποραδικά και αυτό λόγω άφθονου ταλέντου. Η Ρεάλ χρειάζεται 14.8 λάθη για να μοιράσει στις 19.2 ασίστ: μόνο η Βιλερμπάν, η Βίρτους και η Ζάλγκιρις κάνουν περισσότερα από αυτήν και είναι ομάδες που θα δουν τα πλέι-οφ από την τηλεόραση τους στον Απρίλη και δε διανοούνται να κάνουν σχέδια για φάιναλ φορ όπως η βασίλισσα.
Τσάτσο και Γιουλ συνεισφέρουν 7.5 ασίστ ανά παιχνίδι με τον πρώτο να έχει 4.5 ανά 13,5 λεπτά παιχνιδιού (!), όμως ειδικά ο πρώτος γίνεται ανηλεές σημάδι των αντιπάλων επιθέσεων. Επιπλέον, η πίεση στην μπάλα είναι υποτυπώδης. Είναι χαρακτηριστικό πως η Βίρτους, μια ομάδα βετεράνων γκαρντ με πλούσια ιστορία που είναι εύκολο να πνίξεις με ενέργεια και πίεση πέτυχε 95(!) πόντους στο Παλάθιο, με τον Τεόντοσιτς να σκοράρει 14 πόντους με 4/9 σουτ και να μοιράζει 4 ασίστ σε 13.5 λεπτά! Στα προηγούμενα τρία παιχνίδια ο συμπαθής Μίλος είχε 16 πόντους συνολικά με 6/18 σουτ και χρειάστηκε 10 λάθη για να μοιράσει 13 ασίστ.
Είναι όμορφο στο μάτι να βλέπει κανείς τον Μούσα να παίζει – ο τύπος είναι αυθεντικό ταλέντο και μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα στο παρκέ. Ο Χεζόνια μπορεί να βάλει 20 πόντους σε ένα δεκάλεπτο σβηστά, ουδεμία αμφιβολία και σε αυτό. Όμως παραδίνοντας τα κλειδιά της επίθεση στον Βόσνιο η Ρεάλ δεν είναι ικανή να ελέγξει τον ρυθμό: παίζει συνήθως σε ταχύτητα ενστίκτου. Έτσι έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα, χτίζει σερί, δέχεται άλλα τόσα. Η Μπάρσα της πήρε διαφορά, επέστρεψε, έφτασε ένα σουτ από το να κερδίσει. Ο Ολυμπιακός της έβαλε 52 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο με τον Σλούκα να μην αισθάνεται κανέναν αντίπαλο γκαρντ και τον Γουόκαπ να χορεύει γύρω από διαδοχικά σκριν του Φαλ που εξουθένωναν τον Τσάτσο πριν εκτελέσει από μέση απόσταση.
Τώρα τα πρώτα ρεπορτάζ ξερνάνε ονόματα: Τρινκέρι, Τζόρτζεβιτς. Ανάθεμα αν έχουν σχέση μεταξύ τους αυτοί οι δύο, αλλά έτσι είναι οι φθινοπωρινές αλλαγές, γίνονται με ό,τι βρεις διαθέσιμο. Η ήττα από την ουραγό και χωρίς νίκη Σαραγόσα χτύπησε άσχημα στο μάτι και έβαλε τον Ματέο στο στόχαστρο νωρίς, πολύ πιο νωρίς από ότι ο ίδιος θα ήλπιζε. Αυτή φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που η Ρεάλ ξεκινά ράθυμα. Με τον Πάμπλο είχε γίνει σχεδόν θεσμός, όμως ο Τσους δεν έχει ακόμα αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα του βοηθού. Και όσο την κουβαλά, είναι πιο αναλώσιμος και από χαμόν ιμπέρικο μεσημέρι καθημερινής στην Πλάθα Μαγιόρ.