Πρώτα απ’ όλα ήταν Τρίτη και 13, το οποίο φυσικά δε σημαίνει τίποτα αλλά δυστυχώς εκείνη τη μέρα οι παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη δεν ήταν σε καλό φεγγάρι. Δυστυχώς απέναντι στη Γερμανία τα επίπεδα ενέργειας της ελληνικής ομάδας ήταν κάτω απ’ τη βάση με αποτέλεσμα η αμυντική λειτουργία να μη δίνει ευκαιρίες και να μη βοηθάει στο να αλλάξει η ροή της αναμέτρησης.
Στο μπάσκετ κάποια πράγματα μπορεί να έχουν βαθιές ρίζες, κάποια άλλα όμως και δυστυχώς πολλά από αυτά, έχουν να κάνουν με τη μέρα και το μομέντουμ μιας αναμετρήσεις. Όταν μιλάμε δε για νοκ άουτ παιχνίδι τότε αυτές οι κακές σου δύο ώρες μπορεί να σε οδηγήσουν σε μια σοβαρή αποτυχία.
Η Εθνική ομάδα που έπαιξε στα γήπεδα του Μιλάνου και του Βερολίνου έδειξε πως είναι μία πολύ καλή ομάδα, σίγουρα με κάποιες ελλείψεις, που δημιουργήθηκε και οφείλει μέσα στο επόμενο διάστημα να ωριμάσει. Αν ωριμάσει θα μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες οριακές καταστάσεις όπως, αυτές που δημιουργήθηκαν στην αναμέτρηση με τη Γερμανία. Να μην πνιγεί δηλαδή από το άγχος της, να έχει έτοιμο plan B ίσως και plan C αν χρειαστεί, να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της και να μην παρασύρεται ακόμα και από εξωπραγματικά διαστήματα καλού μπάσκετ που μπορεί να βρεθεί ο αντίπαλος.
Όταν συμβεί αυτό η ελληνική ομάδα θα έχει τη δυνατότητα να καυχηθεί πως μπαίνει κι αυτή έστω και δειλά στα μονοπάτια της ισπανικής μπσκετικής αυτοκρατορίας. Της σχολής δηλαδή εκείνης που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή με μερικούς από τους καλύτερους παίκτες του πλανήτη και όταν εκείνοι αποσύρθηκαν τα κατάφερε πάλι, με άλλους παίκτες που έμοιαζαν της σειράς. Εκ του αποτελέσματος όμως δεν ήταν.
Φυσικά το να γίνουμε στο μπάσκετ Ισπανία απαιτεί προεδρικό διάταγμα να αλλάξουν οι μισοί και παραπάνω παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ από την Ορεστιάδα ως την Κρήτη και οι καινούριοι που θα τους αντικαταστήσουν θα βλέπουν τα φυτώρια ως μια ιερή διαδικασία και όχι ως ξεπέτα για να βάλουν κάνα πενηντάρι παραπάνω στην τσέπη. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
