Είναι πλέον κοινός τόπος για ένα σημαντικό μέρος της λογοτεχνικής και κινηματογραφικής κριτικής, καθώς και για ένα επίσης σημαντικό μέρος των θεατών και των αναγνωστών, ότι η λογοτεχνία και το σινεμά τρόμου, στις καλύτερες στιγμές τους, λειτουργούν παραβολικά για να σχολιάσουν και να θέσουν ζητήματα που απασχολούν ευρύτερα την κοινωνία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον χώρο του κινηματογράφου αποτελεί ο Τζον Κάρμπεντερ, με ταινίες όπως «Η Ομίχλη» (1980) και «Ζουν ανάμεσα μας» (1988), στις οποίες, η καυστική κριτική του σκηνοθέτη στον καπιταλισμό είναι έντεχνα καλυμμένη με το μοτίβο του τρόμου και της επιστημονικής φαντασίας.
Ακόμη και η μυθολογία των «Ζόμπι» – με εισηγητή του είδους τον σκηνοθέτη Τζορτζ Ρομέρο και το «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» (1968) – περιέχει ταινίες οι οποίες, είτε με προφανή σαρκασμό είτε με εντελώς splatter διάθεση, αναδεικνύουν την σκοτεινή επιρροή του σύγχρονου πολιτισμού στον άνθρωπο, έτσι όπως μόνο η τέχνη μπορεί να το κάνει.
Αντίστοιχο παράδειγμα από τον χώρο της λογοτεχνίας αποτελεί αναμφισβήτητα ο γνωστός και ως «πατέρας του τρόμου», Στίβεν Κινγκ.
Βρείτε τα βιβλία του εδώ
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr