Ποτέ δεν περίμενα ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας για να αγαπήσω έναν λογοτέχνη ή ένα Όσκαρ για να αγαπήσω μια ταινία. Και οι διοργανώσεις αυτές κάποτε επιβραβεύουν αριστουργήματα και άλλες φορές μετριότητες. Εξάλλου στη βιομηχανία αυτή είναι σύνθετη υπόθεση το θέμα των κριτηρίων.
Η ταινία «Καπερναούμ» ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Δεν το απέσπασε. Η ταινία «Ρόμα» ήταν νικήτρια και σε αυτή την κατηγορία προφανώς γιατί θα ήταν σχήμα οξύμωρο να πάρει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας αλλά όχι εκείνο της καλύτερης ξενόγλωσσης.
Δεν θα μιλήσω για τα εκατομμύρια που ξόδεψε το Netflix προκειμένου να μπει γερά στην κούρσα των όσκαρ η συγκεκριμένη ταινία γιατί θα ήταν σαν να αμφισβητώ την αξία της και θα ήταν άδικο. Θα μιλήσω όμως για την «Καπερναούμ» της καρδιάς μας που τη σνόμπαραν οι κριτικοί (τι πρωτότυπο!) όταν βραβεύτηκε στις Κάννες.
Η Λιβανέζα σκηνοθέτρια Ναντίν Λάμπακι (Nadine Labaki) μας μεταφέρει στην πατρίδα της που αγαπά και μισεί. Όχι στην κοσμοπολίτικη Βηρυτό, αλλά στα χαμίνια του Λιβάνου, στις φτωχογειτονιές, εκεί όπου η ανθρώπινη ζωή παύει να έχει αξία. Στον Λίβανο του 1.5 εκατομμυρίου προσφύγων που αντιστοιχεί στον μισό πληθυσμό του. Ο ήρωάς της είναι ένας σύγχρονος Όλιβερ Τουίστ, που προσπαθώντας να αποτρέψει τους γονείς του από το να πουλήσουν την 11χρονη αδερφή τους στον έμπορο γαμπρό για λίγες κότες καταλήγει στη φυλακή κι έπειτα στο δικαστήριο ως μάρτυρας κατηγορίας πλέον ζητά από τη δικαιοσύνη να καταδικαστούν οι γονείς του γιατί τον έφεραν στον κόσμο χωρίς την άδεια του.
