Τα χωριά φαντάσματα. Έτσι τα έλεγαν για χρόνια, δηλαδή από το 1986, όταν συνέβη η μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή που έχει συμβεί στη Γη. Τα χωριά του Τσέρνομπιλ εγκαταλείφθηκαν βίαια από τους κατοίκους τους και για τριάντα και πλέον χρόνια το μοναδικό που πράγμα που ο κόσμος έβλεπε γι’ αυτά ήταν ντοκιμαντέρ και φωτογραφίες καταστροφής. Μια έρημη παιδική χαρά, μια σπασμένη κούκλα, ένας μοναχικός σκύλος που έμοιαζε να έχει βρεθεί εκεί από κακή τύχη.
Τώρα όμως δυο κορίτσια παίζουν ποδόσφαιρο σε μια αυλή μαζί με τη μητέρα τους και ο σκύλος τους γαβγίζει προσπαθώντας να τους πάρει τη μπάλα. Αυτά σε ένα μικρό χωριό στη Βόρεια Ουκρανία, εντός της ζώνης που για χρόνια έμεινε νεκρή λόγω της πυρηνικής καταστροφής. Το μεγαλύτερο μέρος του χωριού παραμένει έρημο και οι λίγοι κάτοικοι είναι μεγάλης ηλικίας. Η Μαρίνα και οι κόρες της όμως μάζεψαν τα υπάρχοντά τους και ταξίδεψαν εκατοντάδες χιλιόμετρα, διασχίζοντας την Ουκρανία, για να ζήσουν εκεί. Τριάντα μόλις χιλιόμετρα από το εργοστάσιο φάντασμα του Τσέρνομπιλ.
Ζωή πάνω στην απαγορευμένη ζώνη
Όταν έγινε η καταστροφή του Τσέρνομπιλ περίπου 116.000 άνθρωποι έφυγαν αμέσως. Ακόμη 234.000 άνθρωποι έφυγαν βιαστικά μέσα στους πρώτους μήνες που ακολούθησαν. Ορισμένοι υποτίθεται ότι θα έφευγαν για λίγο αλλά δεν τους επιτράπηκε ποτέ να γυρίσουν. Θεωρητικά ακόμη απαγορεύεται να μένει κανείς στην αποκλεισμένη ζώνη. Πάντως υπήρξαν κάποιοι – λίγοι – άνθρωποι που δεν έφυγαν ποτέ. Τώρα περίπου 130 – 150 άνθρωποι μένουν εντός της ζώνης. Αρκετές είναι γυναίκες 70 – 80 χρονών που καλλιεργούν τη γη τους. Την ίδια στιγμή, ακριβώς στην οριογραμμή της απαγορευμένης ζώνης κάποιοι επιλέγουν να εγκατασταθούν τώρα.
