Ένας από τους μύθους που κατατρέχει τη σημερινή Θεσσαλονίκη είναι αυτός της «ερωτικής πόλης» Πρόκειται για μια πεποίθηση-ταμπού, που οι ρίζες της χάνονται στα βάθη των αιώνων. Η κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη, με την πανσπερμία των φυλών της, τις πανέμορφες φορεσιές των γυναικών, τις περίφημες πιάτσες και τα ονομαστά μπορντέλα της, ασκούσε πάντοτε μιαν ακαταμάχητη γοητεία στους κατοίκους της επαρχίας, που κατέφευγαν συχνά σ’ αυτήν για να γευτούν τις απαγορευμένες ηδονές της. Δεν είναι παράξενο λοιπόν, που με την πάροδο του χρόνου, η Θεσσαλονίκη απέκτησε τη φήμη της «ερωτικής πόλης» με φαλλικό μάλιστα σύμβολο της τον… Λευκό Πύργο!
Σήμερα ο χαρακτηρισμός της Θεσσαλονίκης ως «ερωτική πόλη» προβάλλεται από ορισμένους ειρωνικά ακόμη και κοροϊδευτικά. Πρόκειται για ένα στερεότυπο που μάλλον δεν έχει αντίκρισμα στο παρόν της πόλης. Οι κυβερνώντες συνηθίζουν να χαϊδολογούν τον ευαίσθητο, ακόμη και στις ιδανικότερες συνθήκες, τοπικιστικό εγωισμό των Θεσσαλονικέων, με χαρακτηρισμούς περί δήθεν «ερωτικής πόλης», που είναι πιο «φιλική και αυθεντική», σε σχέση με την «ψυχρή και ψεύτικη» Αθήνα. Ορισμένοι προσπαθούν να βρουν την αιτιολογία της φήμης περί «ερωτικής πόλης» στα πάθη που εμπνέει ιστορικά η Θεσσαλονίκη: «Ζώντας στη σκιά της Βασιλεύουσας Κωνσταντινούπολης και εδώ και 90 χρόνια της Αθήνας, άναβε πάντα φωτιά για να ζεσταθεί…» Ανοησίες!
Ο μόνος που ίσως έχει δίκιο είναι ο αντιφρονών συγγραφέας Νίκος Δήμου, που δήλωσε σχετικά: «Όταν σκέπτομαι την μοίρα των Εβραίων, η δήθεν ‘’ερωτική Θεσσαλονίκη’’ μου μοιάζει σκηνικό θανάτου. Γράφουν και λένε πολλά γι’ αυτή την πόλη –αλλά σπάνια μία λέξη για τους χαμένους». Δεν έχει κι άδικο…
Αν και πλέον η Θεσσαλονίκη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΛΗ, εντούτοις η φήμη της είναι απολύτως δικαιολογημένη διότι στο παρελθόν υπήρξε όντως η πλέον ερωτική πόλη των Βαλκανίων. Και θα δούμε αμέσως το γιατί.
Η «ΑΜΑΡΤΩΛΗ» ΜΠΑΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
