Όταν τη δεκαετία του ’70 ο Μεξικανός ανθρωπολόγος Santiago Genovés θέλησε να διερευνήσει τη σύνδεση ανάμεσα στο «κυνήγι» της γυναικείας σεξουαλικότητας και τη βία, αποφάσισε να κάνει το μεγαλύτερο ανθρωπολογικό πείραμα της ζωής του. Μέσα από αυτό ήθελε να βρει το κλειδί που ξεκλειδώνει τους μηχανισμούς της βίας και να το χρησιμοποιήσει για να την κλειδώσει μία και καλή στα ενδότερα του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Έτσι, ναύλωσε ένα σκάφος, το «Acali», και με αυτό σκόπευε να διασχίσει τον Ατλαντικό, φτάνοντας στις Κανάριες Νήσους. Σε αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν όμως μόνος, αλλά θα είχε για συνταξιδιώτες του μία ομάδα 10 ελκυστικών ανθρώπων. Για να βρει τα «πειραματόζωά» του, ο Genovés έβαλε αγγελίες σε διεθνείς εφημερίδες, και διάλεξε ένα πλήρωμα με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκειών, δημιουργώντας ουσιαστικά μια μικρογραφία του κόσμου.
Μεταξύ των πέντε γυναικών και πέντε ανδρών ήταν ένας Ιάπωνας φωτογράφος, ένας ιερέας από την Αγκόλα, ένας Γάλλος δύτης, μια καπετάνιος από τη Σουηδία, ένας Ισραηλινός γιατρός και μια σερβιτόρα από την Αλάσκα που διέφυγε από έναν καταπιεστικό σύζυγο. Μάλιστα έβαλε τις γυναίκες του πληρώματος επικεφαλής, υποστηρίζοντας την ισότητα των φύλων. Καπετάνιος ήταν η Maria Björnstam και γιατρός του πλοίου η Edna Reves. Στους άντρες δόθηκαν θέσεις με περισσότερο χειρωνακτικά καθήκοντα. «Αναρωτιέμαι αν η τοποθέτηση γυναικών σε διοικητικές θέσεις θα οδηγήσει σε περισσότερη ή λιγότερη βία», ανέφερε ο Genovés, συμπληρώνοντας: «Ίσως οι άντρες εκνευριστούν με γυναίκες επικεφαλής και προσπαθήσουν να καταλάβουν την εξουσία».
Οι πέντε γυναίκες και οι πέντε άντρες που επιλέχθηκαν θα αποτελούσαν τη δεκάδα του «Peace Project», που αργότερα όμως ονομάστηκε από τον παγκόσμιο τάμπλοιντ Τύπο της εποχής «Sex Raft». Το πλοίο της αγάπης που οραματίστηκε όμως, μόνο αυτό δεν ήταν, καθώς όσο περνούσαν οι μέρες οι καταστάσεις έφεραν στα όρια τους τους ταξιδιώτες του «Sex Raft», με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον εγκέφαλο του ταξιδιού.
