Στις 23 Μαρτίου, οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις με επικεφαλής τους Κούρδους (SDF), υποστηριζόμενες από αμερικανικά μαχητικά και βρετανικές και γαλλικές ειδικές δυνάμεις, κατέλαβαν τα τελευταία εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα της Μπαγκούζ, στην ανατολική Συρία, δίνοντας τη «χαριστική βολή» στο Ισλαμικό Κράτος. Ή μήπως όχι; Όπως αναφέρει το Spiegel σε ανάλυσή του το ΙΚ είναι βαριά πληγωμένο, αλλά δεν έχει νικηθεί.
Χάρη στην εμπειρία τους ως στρατιωτικών και αξιωματικών των μυστικών υπηρεσιών στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεϊν μέχρι το 2003, οι διοικητές του ΙΚ, κατά τη διάρκεια ενός εντυπωσιακού «πολέμου αστραπή» το Καλοκαίρι του 2014, κατάκτησαν μεγάλα τμήματα της ανατολικής Συρίας, καθώς επίσης τη Μοσούλη, το Τικρίτ και μεγάλα τμήματα του δυτικού Ιράκ. Τον Ιούλιο του 2014, ο «χαλίφης» της οργάνωσης, Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι στάθηκε στον άμβωνα του μεγάλου τεμένους Αλ Νούρι της Μοσούλης και ανακήρυξε την «ίδρυση» του «χαλιφάτου». Στην ακμή του, το ΙΚ έλεγχε μια περιοχή του μεγέθους της Ιορδανίας. Σήμερα, σχεδόν πέντε χρόνια αργότερα, μετά από αμέτρητες μάχες, φαίνεται να έχει τελειώσει.
Εκ των υστέρων έγινε φανερό, ότι η τζιχάντ του ΙΚ ήταν επιτυχής μόνο όσο ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε άπραγος. Έτσι, αφού η διεθνής κοινότητα παρακολουθούσε απλώς την πτώση της Μοσούλης, το ΙΚ προχώρησε σε έναν καταλυτικά εσφαλμένο υπολογισμό δύο μήνες αργότερα. Στη βόρεια ιρακινή πόλη Σιντζάρ, οι τζιχαντιστές επιτέθηκαν στον θύλακα των Γιαζίντι, μια αρχαία θρησκευτική, φιλήσυχη κοινότητα, η οποία, στα μάτια του ΙΚ, πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις για να υποδουλωθούν και να εξοντωθούν.
Αφού λοιπόν ο κόσμος δεν ενδιαφέρθηκε για την Μοσούλη, ο Μπαγκντάντι πίστεψε ότι δεν θα κουνιόταν φύλλο για τους Γιαζίντι. Αλλά με αυτή την επίθεση, το ΙΚ απείλησε ξαφνικά και την Ερμπίλ, την πρωτεύουσα του ιρακινού Κουρδιστάν. Η σχεδόν βιβλική σκηνή των δεκάδων χιλιάδων Γιαζίντι να πεθαίνουν από τη δίψα, περικυκλωμένοι από τζιχαντιστές, οδήγησε την μέχρι τότε διστακτική κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό την προεδρία Ομπάμα να παρέμβει. Ξεκίνησε αεροπορικές επιδρομές εναντίον του ΙΚ και ταυτόχρονα έστηνε έναν διεθνή συνασπισμό. Οι επακόλουθες εκτελέσεις Αμερικανών και Βρετανών ομήρων από το ΙΚ, μερικοί από τους οποίους είχαν εξαφανιστεί επί δύο χρόνια χωρίς σημάδια ζωής, αποσκοπούσαν να αποτρέψουν τους επιτιθέμενους, αλλά είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα.
Ήταν η αρχή του τέλους. Σε ανοιχτή αντιπαράθεση, το ΙΚ δεν είχε καμία πιθανότητα κατά της σαρωτικής πολεμικής μηχανής της Δύσης. Οι τζιχαντιστές έχαναν την μία πόλη μετά την άλλη, την μια περιοχή μετά την άλλη, μέχρι την πτώση και της Μπαγκούζ. Εκεί, ένας Κούρδος διοικητής έδωσε μια νηφάλια ανάλυση: «Μας επιτέθηκαν ως μια συμβατική δύναμη. Αυτό ήταν το λάθος τους. Ως αντάρτικη δύναμη θα ήταν πολύ πιο δύσκολο, ίσως αδύνατο, να τους νικήσουμε».
