Πριν από 23 χρόνια, 26 Ιουλίου του 1996 ο Πύρρος Δήμας κατέκτησε για δεύτερη φορά τότε στην καριέρα του χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς αγώνες. Είχε προηγηθεί το κατόρθωμα της Βαρκελώνης τέσσερα χρόνια πριν.
Η πορεία και παραμονή του στην κορυφή, ταυτίστηκε με την αντίστοιχη πορεία της ελληνικής άρσης βαρών. Το άγνωστο μέχρι τότε για τους Έλληνες άθλημα, έγινε λόγος για να κλείνονται στα σπίτια τους τις ημέρες που οι Έλληνες αθλητές του Χρήστου Ιακώβου είχαν καταπλήξει τον πλανήτη.
Η ελληνική… dream team όπως την ονόμασαν πήρε 18 μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες. Οκτώ χρυσά, πέντε ασημένια και πέντε χάλκινα.
Μαζί με τον Πύρρο, ο Σαμπάνης, ο Λεωνίδης, ο Κόκκας, ο Καχιασβίλι, ο Μήτρου…
11 μετάλλια σε διάστημα 12 ετών. Το «κάτσε κάτω απ’ τη μπάρα» έγινε εθνική… ατάκα και οι αθλητές του Ιακώβου ήρωες της εποχής.
Μετά τα απίθανα κατορθώματά του ο Δήμας βραβεύτηκε από την παγκόσμια ομοσπονδία το 2005 ως ο κορυφαίος αθλητής του αιώνα.
Ως είθισται στη χώρα, όποιος συγκεντρώνει (για οποιονδήποτε λόγο) τα φώτα της δημοσιότητας, δέχεται και προτάσεις για πολιτική καριέρα. Βλέπετε δυστυχώς για τον Έλληνα ψηφοφόρο η αναγνωρισιμότητα υπερέχει της καταλληλότητας ως επιλογή στο πολιτικό πεδίο.
Ο Πύρρος προφανώς και ψηφίστηκε (πήρε θέση στο κοινοβούλιο) από τους Έλληνες το 2012 ως αθλητικός ήρωας και όχι ως άνθρωπος ικανός να προσφέρει στην πολιτική, όμως σίγουρα η προσφορά του σε αυτό το πεδίο δεν θα μπορούσε – ούτως ή άλλως να είναι ανάλογη – της τεράστιας που είχε ως αθλητής.
Από το 2008 βρίσκεται στη θέση του προέδρου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Άρσης Βαρών, θέση που κατέχει μέχρι και σήμερα. Μετά το τελευταίο μετάλλιο του Πύρου Δήμα το 2004, το άθλημα ουδεμία σχέση έχει με την χρυσή 12ετία σε επίπεδο διακρίσεων και αθλητών.
Προφανώς και όσοι εμπλέκονται στην καθημερινότητα του αθλήματος έχουν ευθύνη γι’ αυτό. Αθλητικά, τη μικρότερη ο Δήμας, αφού το καθήκον του να εμπνεύσει τα νέα παιδιά το έκανε και με το παραπάνω.
Διοικητικά, η ιστορία δεν είναι ίδια. Το ότι κάποιος είναι απόλυτα πετυχημένος αθλητής δε σημαίνει πως θα είναι και σε ότι άλλο κάνει στη ζωή του. Είτε αυτό έχει σχέση με τον αθλητισμό είτε όχι.
Η Άρση Βαρών έχει μείνει δυστυχώς μόνο ως ανάμνηση στον Έλληνα φίλαθλο. Τα τελευταία χρόνια η ομοσπονδία και οι όσοι εμπλέκονται δεν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν-αναδείξουν αθλητές επιπέδου.
Ο Πύρρος βρίσκεται μόνιμα, αν και παραμένει πρόεδρος της ομοσπονδίας, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προσφέροντας υπηρεσίες ως σύμβουλος σε προπονητικά προγράμματα του αθλήματος στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Το όνειρο του ’92, το μετάλλιο του 96, όπως και του 2000 στο Σίδνεϊ είναι μια γλυκιά ανάμνηση. Δυστυχώς όμως φαίνεται πως δεν θα δούμε σύντομα τον επόμενο Πύρρο.
