Night Call Review

I’m giving you a night call review to tell you how I feel…

Το είπε πρώτος ο Kavinsky στο ‘‘Drive’’ του 2011 και οχτώ χρόνια μετά, οι MonkeyMoon μαζί με τη BlackMuffin φέρνουν στο gaming universe τον τίτλο ‘‘Night Call”, περιγράφοντας κάτι διαφορετικό και ολότελα δικό τους. Αν και το όνομα του παιχνιδιού δεν θα το χαρακτήριζα εξαιρετικά παραπλανητικό, καθώς εκτυλίσσεται μοναχά σε βραδινές ώρες, ωστόσο διαφέρει από το κλασσικό ερωτικό στοιχείο που συνδέεται συνήθως με το άκουσμα αυτών των δύο λέξεων. Το Night Call καταφέρνει να συλλάβει μια ιδέα ιδιαίτερα γοητευτική, ενσωματώνοντας πολιτισμικές λεπτομέρειες που του προσδίδουν μια ταυτότητα ξεχωριστή και πρωτότυπη, τουλάχιστον σε σχέση με όσα εγώ προσωπικά έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής.

Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο θελκτικό από ένα indie noir mystery που περιγράφει ανθρώπινες ιστορίες στο βραδινό Παρίσι -ίσως και να μπορώ, αλλά πάντα είμαι κάπως απόλυτη όταν κάτι μου προκαλεί ενθουσιασμό. Πιστεύω πως είναι αδύνατο να αρνηθεί κάποιος τη γοητεία και τη μαγεία που εκπέμπει το Παρίσι, σα Σειρήνα, πόσο μάλλον όταν αυτή λαμβάνει χώρα σε ώρες και μέρη που δύσκολα ένας τυπικός τουρίστας θα τολμήσει -το ολοζώντανο, μεθυστικό, χαοτικό, συχνά βρώμικο μα εξ ολοκλήρου αληθινό πίσω κάθισμα ενός ταξιτζή που δουλεύει τη βραδινή βάρδια. Και όλα, πίσω από την ασφάλεια της οθόνης ενός υπολογιστή, με την υπόσχεση των δημιουργών πως, ό,τι βλέπεις, βασίζεται σε πραγματικές ιστορίες.

Η ιστορία του οδηγού ταξί και πρωταγωνιστή της ιστορίας ξεκινάει ένα βράδυ, όπου πέφτει θύμα επίθεσης ενός serial killer -ή ίσως και νωρίτερα, καθώς το παρελθόν του ήρωα τον συντροφεύει συχνά σε διάφορες συζητήσεις, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και καθορίζει έντονα την τροπή της ιστορίας. Η αστυνομία θέλει να βρεθεί ο δολοφόνος -και ποιος καταλληλότερος από έναν οδηγό ταξί, που με πρόσχημα το όχημά του μπορεί να αποσπάσει πληροφορίες χωρίς να δημιουργήσει υποψίες. Άλλωστε, αν δεν τα καταφέρει, το βεβαρημένο παρελθόν του τού εγγυάται πως αυτός θα κατηγορηθεί για τις δολοφονίες -κι ας ήταν απλά ένα από τα θύματα. Έτσι, ξεκινά μια σειρά από βράδια έρευνας, όπου ο παίκτης καλείται να συλλέξει ή να αναλύσει ήδη υπάρχοντα στοιχεία για να μπορέσει να καταλάβει ποιος από τους υπόπτους είναι και ο serial killer. Στο ενδιάμεσο, εκτελεί κούρσες για να καλύψει τα νώτα του και να διατηρήσει τη δουλειά του, συναντώντας διάφορες προσωπικότητες με διαβάθμιση ενδιαφέροντος και προσφοράς στην έρευνά του. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές ιστορίες, με τρεις διαβαθμίσεις δυσκολίας -κάθε ιστορία βέβαια είναι από μόνη της λιγότερο ή περισσότερο εύκολη, ενώ μπορεί ο παίκτης να διαλέξει και randomly, χωρίς να ξέρει την ιστορία.

Όσον αφορά τα βασικά στοιχεία του σεναρίου, είναι εμφανές ότι κάποια πράγματα δεν στέκουν. Καταρχάς, όσο έμπιστος ή φιλικός και αν φαίνεται ένας οδηγός, είναι λίγο δύσκολο να του εμπιστεύεσαι κατ’ εξακολούθηση ιδιαίτερα προσωπικά δεδομένα -παρ’όλα αυτά, οι συζητήσεις είναι έξυπνα δομημένες και έτσι το κάνουν πιο εύκολο να γίνει αποδεκτό, μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης καλλιτεχνικής έκφρασης. Καθώς εκτελούνται τα δρομολόγια, ο παίκτης μαθαίνει διάφορα για την άγνωστη ζωή του πρωταγωνιστή, που συνθέτουν μια πληρέστερη εικόνα και κυρίως εντείνουν το ενδιαφέρον για να ανακαλυφθεί όλο και περισσότερο, γεγονός εξαιρετικά δυσκολότερο συγκριτικά με τις ιστορίες ζωής των εκάστοτε πελατών, που δίνονται σχεδόν απλόχερα. Κάθε συζήτηση, ανά περιόδους, εμφανίζει και διαφορετικές απαντήσεις που μπορεί να δώσει ο ήρωας -συνεπώς, μια κούρσα μπορεί να διαφέρει αρκετά από gameplay σε gameplay ή και καθόλου, αναλόγως τον πελάτη.

Κατά βάση, ο τίτλος δεν εμφανίζει ιδιαίτερη δυσκολία στην κατανόηση των κύριων μηχανισμών του. Πιθανώς να δημιουργηθεί μια σύγχυση στο τέλος της ιστορίας, όταν συνδυάζονται τα διάφορα στοιχεία που έχουν συλλεχθεί στον πίνακα για να προταθεί στην αστυνομία ο πιθανός ένοχος -κάποια πράγματα που αναφέρονταν εκεί όχι μόνο δεν τα είχα συναντήσει κατά τη διάρκεια ενεργής έρευνας, αλλά δεν ήξερα καν σε τι αναφέρονται. Σε αυτό ίσως να ευθύνεται το επίπεδο δυσκολίας που διαλέγεις, καθώς ένα πιο βατό gameplay πιθανώς να ξεκλειδώνει περαιτέρω πληροφορίες και να προκαλεί λιγότερη σύγχυση. Ένα πράγμα που μου μείωσε αισθητά τη διάθεση να παίξω είναι η υπέρ του δέοντος επαναληψιμότητα σε κάποια πράγματα -πρώτα και βασικά στην αρχή κάθε ιστορίας, όπου μπορεί να αλλάζει ο serial killer αλλά η επίθεση στον ήρωα, η εμπλοκή της αστυνομίας και το κύριο μοτίβο είναι τα ίδια ακριβώς, και δεύτερον σε κάποιους πελάτες που δεν ενέπνεαν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προσωπικότητες, ώστε το skip στους διαλόγους να καταλήγει κουραστικό. Πέραν τούτου, οι πολιτιστικές αναφορές, τα κοινωνικά σχόλια αλλά και η προβολή ενός Παρισιού χωρίς την εξιδανικευμένη όψη που χαρίζει ο πρωινός ήλιος, με τους μετανάστες που δέχονται ρατσιστική μεταχείριση από την αστυνομία, τους νέους με μερική απασχόληση ή μια ανιαρή δουλειά που πασχίζουν να βρουν τον εαυτό τους στο πανάκριβο Παρίσι του σήμερα ή το προσφυγικό που ακόμα λαμβάνει χώρα και απαριθμεί πολλές χαμένες ζωές, με αναφορά στα ελληνικά ύδατα, προσφέρουν μια εμπειρία gaming βαθιά αληθινή, ακόμα και αν κάποια περιστατικά είναι τραβηγμένα -αν και σε αυτό το επάγγελμα, όλοι και όλα είναι πιθανά.

Τα γραφικά είναι σχετικά απλά σχεδιαστικά, ακόμα και στις υψηλότερες ρυθμίσεις, με έντονο το ύφος της παλιάς noir εποχής, χωρίς πολλά πολλά και με στόχο να δημιουργηθεί ένα σκοτεινό μα ελκυστικό περιβάλλον. Στιγμιότυπα από την αστική πλευρά του Παρισιού, όπως ένα αεροπλάνο που πετάει ή ένα μαγαζί με καπνό είναι ευχάριστες διακοπές κατά τη διάρκεια μιας κούρσας, που ενισχύουν το noir στοιχείο με έναν ιδιαίτερα κολακευτικό τρόπο. Κάποια glitches ήταν αναπόφευκτο να εμφανιστούν, σε σημείο όμως που ήταν αναγκαστική επανεκκίνηση-ευτυχώς, χωρίς να χάνεται σημαντική πρόοδος.

Η κινηματογραφική ασπρόμαυρη αισθητική είναι το στοιχείο που ουσιαστικά ορίζει ολόκληρο τον τίτλο -ειδάλλως, οι συζητήσεις θα ήταν άτοπες, η κάθε κούρσα θα έχανε το νόημά της, η μαγεία κάθε συνάντησης θα είχε αντικατασταθεί από την απλή διεκπεραίωσή της. Το σενάριο βασίστηκε σε αυτήν και η αισθητική, με τη σειρά της, βασίστηκε στο σενάριο – ένας άρρηκτος δεσμός, που απαιτεί την παρουσία και των δυο για να απογειωθεί. Η μουσική υπόκρουση είναι τόσο όσο, συντροφεύοντας κάθε σκηνή με την ανάλογη ένταση, ελαφρότητα ή μυστήριο -κάποιες εναλλαγές είναι απαραίτητες ανά συμβάν, αλλά χωρίς η μουσική να κλέβει την παράσταση ή να υποβαθμίζει την εμπειρία.