ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το πιο αισιόδοξο μήνυμα που προκύπτει για τον Παναθηναϊκό μετά την ήττα του στο τρίτο παιχνίδι των τελικών είναι οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών του. Τσάβι Πασκουάλ και Κέι-Σι Ρίβερς. Δεν αρνήθηκαν ότι το βράδυ της Κυριακής έχασαν μια μεγάλη ευκαιρία να γυρίσουν προς το μέρος τους τη σειρά, αλλά ως εκεί. Καμία αναφορά στη διαιτησία, ούτε υπόνοια.
Αμφότεροι αναφέρθηκαν στα δύο τρίποντα που άλλαξαν το ματς από το 48-58 σε 54-58 και έστρεψαν το βλέμμα τους σε αυτό που μπορούν, το τέταρτο ματς.
Μακριά από τον ορυμαγδό των καπνογόνων, των κροτίδων, της διαιτητοκουβέντας, της σιωπηλής ανοχής στην καφρίλα από τη μία και των instagram posts από την άλλη, υπάρχει ακόμη το παιχνίδι. Και το παιχνίδι λέει ότι ο Παναθηναϊκός έχει ακόμη σημαντικές πιθανότητες να κατακτήσει τον τίτλο, αρκεί να παίξει λίγο καλύτερα. Πάει να πει, λίγο πιο έξυπνα, λίγο πιο ψυχωμένα, λίγο πιο ψύχραιμα.
Ο Ολυμπιακός βλέπει το ρεζερβουάρ του άδειο. Με το σωματικό και ψυχολογικό άδειασμα του F4 δεδομένο, είδε τον Σπανούλη να χάνει το δεύτερο ματς και να είναι σαφώς επηρεασμένος στο τρίτο. Ο Έρικ Γκριν, καλύτερος παίκτης του Game 2, ταλαιπωρείται από τενοντίτιδα στον αχίλλειο και είναι αμφίβολος για το τέταρτο παιχνίδι.
Ο Βαγγέλης Μάντζαρης κάνει διπλοβάρδιες στο “1”, προσπαθώντας να αντέξει στην αντίπαλη πίεση και ταυτόχρονα να βάλει τα σουτ που του αναλογούν. Ο Γιώργος Πρίντεζης είναι πολύ μακριά από τον κυριαρχικό εαυτό του: δίνει και την ψυχή του, αλλά σε αυτή τη σειρά είναι εξόφθαλμα γήινος. Ο Λοτζέσκι θα δει το συμβόλαιο του να ολοκληρώνεται από την άκρη του πάγκου. Ο Γιάννης Αθηναίου, που θα μπορούσε να δώσει χρήσιμες λύσεις, αναρρώνει από επέμβαση μετά την εκπαραθύρωση του για πειθαρχικούς λόγους από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.
Απέναντι, ο Παναθηναϊκός αγωνιά για την κατάσταση της μέσης του Γιάννη Μπουρούση, του οποίου η προσωπικότητα και η βαρύτητα κοντά στο καλάθι έλειψαν στο τελευταίο πεντάλεπτο του Game 3. Ο Τζέιμς Γκιστ παίζει σφίγγοντας τα δόντια από πρόβλημα στα πλευρά. Χωρίς να υπονοεί κανείς ότι οι πράσινοι δεν έχουν και αυτοί στις πλάτες τους μια σεζόν 65+ αγώνων, ο βαθμός φρεσκάδας και το βάθος του rotation σε σχέση με τους ανταγωνιστές του για τον τίτλο είναι φανερά μεγαλύτερο.
Η πνευματική προσέγγιση της ήττας είναι κεφαλαιώδους σημασίας σε περιβάλλον τελικών, στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στο NBA, παντού. Στους περσινούς τελικούς Warriors – Cavaliers οι τελευταίοι έχασαν τα πρώτα δύο ματς με συνολική διαφορά 48 πόντων και βρέθηκαν πίσω 3-1 νίκες, αλλά κατέκτησαν τον τίτλο. Ο Ολυμπιακός δεν είναι σε θέση να αλλάξει πολλά εν΄ όψει των τελευταίων δύο (αν χρειαστούν) τελικών.
Ελπίζει πως θα έχει τον Γκριν διαθέσιμο, θα προσπαθήσει να προσαρμόσει τον χρόνο Σπανούλη/Πρίντεζη για να τους έχει φρέσκους αν το ματς κρίνεται στο φινάλε, να δώσει πρωτοβουλίες στον αφιονισμένο Παπανικολάου,να κρατήσει τον Μιλουτίνοφ μακριά από τη φθορά των φάουλ, να επιστρατεύσει το inside game τόσο για να εκμεταλλευτεί τη διαφορά μεγέθους στα miss match όσο (κυρίως) για να ελέγξει τον ρυθμό και να ρίξει τον αριθμό των επιθέσεων. Ταυτόχρονα πως θα βρουν στοιχειώδη ευστοχία από απόσταση, αφού με εξαίρεση τον Γκριν (8/13), όλοι οι υπόλοιποι σουτάρουν το απογοητευτικό 14/60 (23.3%).
Ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που πρέπει να κάνει περισσότερα, όπως αρμόζει στον διεκδικητή. Να εξετάσει πως μπορεί να εκμεταλλευτεί small ball σχήματα με τρεις κοντούς (Καλάθης/Τζέιμς/Παππάς/Φελντέιν) που μπορούν να τρέξουν το γήπεδο, κρύβοντας τους ταυτόχρονα στην άμυνα. Να βρει τρόπο να ενεργοποιήσει τον άφαντο ως τώρα Kρις Σινγκλετον (8/24 σουτ, 13 ριμπάουντ σύνολο), που αδυνατεί να βρει τις φάσεις στις οποίες είναι αποτελεσματικός και δεν έχει ξεπεράσει τα 26 λεπτά στα τρία πρώτα ματς (22, 21, 26 για την ακρίβεια).
Να εκμεταλλευτεί το πλεόνασμα ενέργειας και το above the rim παιχνίδι του θετικού Κένι Γκέιμπριελ, όπως πολύ χαρακτηριστικά συνέβη στο παιχνίδι του κυπέλλου αλλά και στα δύο τελευταία ματς (6+8π, 4/5 τρίποντα). Να πιέσει μέχρι…εξαντλήσεως τον Μάντζαρη, ο οποίος σε 85 λεπτά συμμετοχής ως τώρα έχει κάνει μόλις 2(!) λάθη. Να επιτεθεί με συνέπεια στους Σπανούλη – Πρίντεζη, προσδοκώντας να αφαιρέσει ακόμα περισσότερο αέρα από τους πνεύμονες τους.
Είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η ομάδα που είναι 2-1 μπροστά στους τελικούς μοιάζει έτοιμη να καταρρεύσει. Η επίδειξη ψυχραιμίας, κουράγιου και στοχοπροσήλωσης των ερυθρόλευκων το απαγορεύει, αφού τόσο στο Game 1 όσο και στο Game 3 βρέθηκαν πίσω στο σκορ με το έμπα του τελευταίου διλέπτου. Εντούτοις αυτό ακριβώς είναι που μπορεί να γίνει επιχείρημα και για τους πράσινους. Μπορεί να κατάφεραν να τελειώσουν τη δουλειά μόνο μια φορά, στη θαλπωρή του Ο.Α.Κ.Α και με τον Σπανούλη νοκ άουτ, αλλά οι τελικοί δεν είναι μόνο μάχη ομοιογένειας και προσωπικότητας, στοιχεία στα οποία ο Ολυμπιακός υπερτερεί. Είναι και ζήτημα ενέργειας, εκεί που η ομάδα του Πασκουάλ οφείλει να επενδύσει αν θέλει να κατακτήσει τον φετινό τίτλο.
Άλλωστε, η ιστορία γράφεται με αποτελέσματα και σπανίως ασχολείται με τις συνθήκες. Ελάχιστοι θα θυμούνται ότι το Golden State κέρδισε τον πρώτο του τίτλο με τους Cavaliers αποδεκατισμένους, αφού Love και Irving ήταν τραυματίες. Ελάχιστοι θα θυμούνται ότι ο Ολυμπιακός είχε τον κομβικό Έισι Λο να μπαινοβγαίνει στο νοσοκομείο στους τελικούς του 2013. Ο τραυματισμός του αδικοχαμένου Φορντ στους τελικούς του 2002 μνημονεύεται ως ανατρεπτικός παράγοντας, αλλά όχι περισσότερο από την ανατροπή της ΑΕΚ από 0-2 πίσω. Άλλωστε ο ίδιος ο Γιάννης Σφαιρόπουλος σιχαίνεται την μεμψιμοιρία και το είχε πει νωρίτερα στη σεζόν: «δεν είμαστε κακομοίρηδες, είμαστε περήφανοι».
Game 4 λοιπόν, με την ελπίδα να μιλάμε μετά το ματς μόνο για μπάσκετ. Γιατί ως γνωστόν, η βία είναι αλυσίδα. Και από τη στιγμή που ξεκίνησε στο Φάληρο, η ιστορία έχει δείξει πως δεν θα σταματήσει εκεί.
