Αρχή δεύτερου δεκαλέπτου, με το σκορ στο 17-12. Ο Ολυμπιακός κράτα τον Παναθηναϊκό χωρίς σκοράρισμα για 3,5 λεπτά. Όταν σκοράρει ο Μασιούλις με τρίποντο, γράφει το 20-17.
Δεύτερο ημίχρονο. Η μία βολή της τεχνικής ποινής γράφει το 28-25 και ο Παναθηναϊκός μένει για 3,5 λεπτά χωρίς να κουνήσει διχτάκι. Όταν σκοράρει με τον Γκιστ, μειώνει στον πόντο: 32-33.
Η συγκριτικά χειρότερη αμυντικά ομάδα από τις δύο που παρατάχθηκαν στο παρκέ του Ο.Α.Κ.Α, κράτησε τον αντίπαλο της στο μηδέν για 10 και πλέον λεπτά στο ξεκίνημα των τριών πρώτων δεκαλέπτων. Το νου σας, 10 λεπτά. Μία περίοδο. Πόσους πόντους βάζει μια ομάδα σε μια κακή για αυτήν περίοδο;
Ο Ολυμπιακός σε αυτό το διάστημα έβαλε 15 αναπάντητους πόντους. Στο καλό του διάστημα, σε αυτό που θεωρητικά οι άμυνες που έβγαζε θα έπρεπε να του δώσουν φτερά στην επίθεση.
Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά πως ο πρωταθλητής Ευρώπης απέχει πολύ από την τυπική ελληνική ομάδα που παίρνει ενέργεια από την άμυνα. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Και όταν στις τέσσερις περιόδους σκοράρει 12, 13, 12 και 11 πόντους, μάλλον ευχαριστημένος μπορεί να είναι που έμεινε στο ματς ως το 36΄.
Δεν χρήζουν έξτρα αναφοράς τα αγωνιστικά προβλήματα των ερυθρόλευκων: αυτά είναι, έχουν πλειστάκις αναλυθεί. Αυτό που πλέον αναγνωρίζεται ως δεδομένο είναι το ψυχολογικό στραγγάλισμα του Ολυμπιακού από τον αιώνιο αντίπαλο του. Ναι, η αυτοπεποίθηση δεν είναι ακριβώς της μόδας αυτή την περίοδο στο στρατόπεδο των πρωταθλητών Ευρώπης. Όμως μόνο δύο παίκτες έδειξαν στο παρκέ την προσωπικότητα του παίκτη που ήρθε για να εκμεταλλευτεί και μια σπιθαμή που θα του δώσει ο αντίπαλος, γιατί νιώθει, πως το λένε, παικτάρα.
Ο Ματ Λοτζέσκι άφησε πίσω του την κακή εμφάνιση του κυπέλλου αλλά και το μέτριο πρώτο δεκάλεπτο και έδειξε ότι είχε την ψυχολογία να πάρει τον Ολυμπιακό στις πλάτες του. Έπαιξε για την ομάδα, πήρε τα απαραίτητα σουτ, κατέβασε ριμπάουντ, έδωσε την έξτρα πάσα. Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε για αυτόν. Ο ίδιος έδειξε πως δεν θα αρνηθεί την ευθύνη, αλλά δεν θα την επιδιώξει κιόλας. Τα κλειδιά της ομάδας ανήκουν σε άλλον.
Ο Βασίλης Σπανούλης έπαιξε σαν να πήρε μεταγραφή από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό πριν από 20 μέρες. Μανιασμένος να αποδείξει αυτά που δεν χρειάζεται. Ελεύθερος στην κορυφή να κάνει ένα βήμα κοντά στη γραμμή και να εκτελέσει, προτιμησε το σουτ από τα 7,5 μέτρα. Με τρεις συμπαραστάτες στον αιφνιδιασμό του 28-31, πήγε και έπεσε στα πλοκάμια του Γκιστ σαν πρωτόπειρο μαθητούδι, απεγνωσμένο να δείξει την αξία του. Η αξιολόγηση του απέχει ελάχιστα από την τελική διαφορά: -9 ο V-Span, -10 ο Ολυμπιακός.
Την ίδια στιγμή, οι Βαγγέλης Μάντζαρης και Κώστας Σλούκας αρνούνται πεισματικά να σηκώσουν το γάντι που τους πετά η άμυνα του Παναθηναϊκού. Μέτρησα εύκολα μια δεκάδα περιπτώσεις που η άμυνα του Παναθηναϊκού τους έλεγε “έλα, το ξέρω ότι δεν θα σουτάρεις. Θα παίξεις pick n’ roll”. Θα περιμένεις μέχρι το 23΄΄, δεν θα βρεις άκρη, και τότε θα την σουτάρεις σαν να την ξεφορτώνεσαι, κάθιδρος”.
“Διστακτικοί”, έλεγε ο Μπαρτζώκας στη συνέντευξη τύπου. Μια όμορφη λέξη για το “άτολμοι”.
Αρματωμένοι με παραστάσεις ίσως και δυσανάλογες της ηλικίας τους, οι διόσκουροι του Ολυμπιακού καλούνται να σύρουν το κάρο από τη λάσπη. Οι δυο τους καλούνται να κάνουν και τη δουλειά του Λο, μέχρι και αν ο Μάρντι Κόλινς γίνει παίκτης Ολυμπιακού. Αυτό είναι, όπως παραδέχτηκε και ο προπονητής του Ολυμπιακού, το πρώτο μέλημα του τεχνικού τιμ.
Την ίδια στιγμή, ο Παναθηναϊκός επιδεικνύει κυνισμό εφάμιλλο της παλιάς Λιμοζ του ’93. Κερδίζει ομάδα με 20/52 σουτ, 16 λάθη και 10 ασίστ; μάλιστα, κερδίζει. Γιατί βουτάει 13 φορές τη μπάλα από τον αντίπαλο της. Γιατί ζει και πεθαίνει για μια σωστή περιστροφή.
Γιατί, όπως είπε ο Αργύρης Πεδουλάκης:
“Όποιος δεν παίζει άμυνα, δεν παίζει στον Παναθηναϊκό”.
ΥΓ. Μετά συγχωρήσεως κιόλας, αλλά δεν μπορώ να ονομάζεται το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός “αδιάφορο ματς” επειδή δεν κρίνει (άμεσα τουλάχιστον) την πρωτιά στην κανονική περίοδο. Τα πρόσωπα των μεν και των δε να βλέπατε μετά τη λήξη, θα κλειδώνατε τη λέξη σε χρηματοκιβώτιο χωρίς κλειδί. Άκου εκεί αδιάφορο.
