Έκπληξη; Ουδεμία έκπληξη δεν ήταν η νίκη της εθνικής στην Τουρκία. Η πραγματική απόσταση των δύο ρόστερ που αναμετρήθηκαν δύο φορές σε τέσσερις μέρες είναι μάλιστα μεγαλύτερη από όσο έδειξαν οι τελικές διαφορές. Προπονημένες και προετοιμασμένες, οι δύο ομάδες απέχουν 10+ πόντους η μία από την άλλη. Λίαν επιεικώς.
Αλλά πάμε παρακάτω, στους πρωταγωνιστές.
Δημήτρης Αγραβάνης. Ο τύπος είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει σε μπασκετικό αγριοκάτσικο. Εκεί που όλοι ψάχνουν να αποφύγουν την επαφή, τούτος πηγαίνει να τρακάρει, να εκμεταλλευτεί το κορμί, να τελειώσει τη φάση χωρίς ισορροπία. Στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν όλος συναίσθημα, αμέλησε να διαβάσει τι του έδιναν, το παράκανε με τις μπούκες, του γύρισε μπούμερανγκ. Όταν όμως η εθνική χρειάστηκε αυτόν που θα χλάτσωνε δυο ψυχρά σουτ, τα έστειλε αμφότερα μέσα. Την ίδια στιγμή κοντρόλαρε το κορμί του και δεν έδωσε τίποτα εύκολο όταν κλήθηκε να μαρκάρει στα επτά μέτρα. Το ό,τι δεν παίζει στην Ευρωλίγκα πρέπει να στενοχωρεί πρώτα από όλα τον ίδιο.
Γιώργος Παπαγιάννης. Η αδιαπραγμάτευτη κλάση. Σοβαρός σαν εγκεφαλικό, δεν έδωσε μισό τσάμπα φάουλ, δεν υπερέβαλλε σε τίποτα. Στο πρώτο ημίχρονο έδωσε ασίστ στον Αγραβάνη ενόσω σε φουλ ταχύτητα, με χάρη και ακρίβεια γκαρντ. Στο δεύτερο έκανε τρεις προσποιήσεις για να πάρει το πλεονέκτημα και να φτάσει στη γραμμή. Τελείωσε το ματς χωρίς μπλοκ, όμως ήταν εκεί που έπρεπε για να αστοχήσουν οι αντίπαλοι. Ο παίκτης που πανηγύριζε κάθε κάρφωμα, εκείνος που έκανε φάουλ και έχανε φάσεις γιατί δεν ήλεγχε το κορμί και το μυαλό του, δεν υπάρχει πια. Ο Παπαγιάννης 2.0 ανήκει ξεκάθαρα στο ΝΒΑ.
Δημήτρης Μωραϊτης, η ενηλικίωση. Αν νομίζετε ότι είναι απλό να πάρεις έξι τρίποντα στην δεύτερη σου συμμετοχή στην εθνική, ξανασκεφτείτε το. Κι ας ήταν όλα τα σωστά σουτ, αυτά που έρχονται από κυκλοφορία της μπάλας και σου δίνουν αυτό το δευτερόλεπτο ελευθερίας και άνεσης. Αν λυγίσεις κάτω από το βάρος της ευθύνης είναι πολύ εύκολο να πετάξεις τη μπάλα δίπλα, να δώσεις κι εσύ την έξτρα πάσα ενώ στην πραγματικότητα πετάς δίπλα αυτό που σου μοιάζει με χειροβομβίδα. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά: ο 23χρονος γκαρντ ρίχτηκε στα βαθιά από τον δίκαιο Μανωλόπουλο όταν το πράγμα έκαιγε: 60-62, 14-0 σερί, έτοιμο το ματς να γυρίσει τούμπα. Την Παρασκευή ο κόουτς είχε επιμείνει περισσότερο στον Λαρεντζάκη στην τελευταία περίοδο, όμως χθες αναθεώρησε και ο μικρός τον δικαίωσε.
Όλα αυτά υπό την υψηλή εποπτεία του Κώστα Σλούκα και του Κώστα Παπανικολάου. Η κλάση του πρώτου έλαμψε μετά από ένα ημίχρονο ταλαιπωρίας: εννέα ασίστ, δύο τρίποντα που μετέτρεψαν τη σπίθα σε πυρκαγιά. Ο έτερος ερυθρόλευκος… σιχτίρισε με την αστοχία του (2/7τριπ), όμως η συγκολλητική ουσία που έδινε στην άμυνα τον κράτησε στο παρκέ σε όλο το δεύτερο μέρος, όπως και τον Σλούκα. Κάπως έτσι αδικήθηκε λίγο ο χρήσιμος Καλαϊτζάκης, όμως ήταν φανερό πως ο κόουτς χθες θα ζούσε και θα πέθαινε με τους πεπειραμένους του.
Στο τέλος της ημέρας, οι γαλανόλευκοι πανηγύρισαν τόσο έξαλλα στα αποδυτήρια που ακούγονταν σχεδόν ως το παρκέ. Ο Βαγγέλης Λιόλιος έγινε ο «τρελός πρόεδρος», σαν επιβράβευση της σιωπηλής διπλωματίας του ιδίου και των υπασπιστών του που έφερε κομβική ενίσχυση στις τάξεις της ομάδας.
Το ίδιο βράδυ, από το παράθυρο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, του ίδιου που διέμεινε και η εθνική, μου φάνηκε σαν να αχνοφαίνονταν οι Φιλιππίνες.
