«The Republic»: ένα σκοτεινό, υπερρεαλιστικό action noir επιλέγει ως κινηματογραφικό είδος ο Δημήτρης Τζέτζας για την πρώτη του φιλόδοξη σκηνοθετική απόπειρα. Ενα είδος που το ελληνικό κοινό αγαπά – από τον Παρκ Τσαν Γουκ του «Old Boy» μέχρι τον (δεν χρειάζεται συστάσεις) Κουέντιν Ταραντίνο και τον Νίκολας Ρεφν του «Drive», αλλά δε βλέπει στη γλώσσα του, καθώς δεν υπάρχει παράδοση στο συγκεκριμένο genre στον ελληνικό κινηματογράφο. Η πρόκληση μεγάλη, ειδικά όταν δεν σε ξέρει κανείς, όταν γυρίζεις την πρώτη σου ταινία, κι όταν τη γυρίζεις στην Ελλάδα της κρίσης. Πώς το τόλμησε;
Διαβάστε 5 πράγματα που μας λέει ο ίδιος:
Ποιος είναι ο Δημήτρης Τζέτζας; «Σπούδασα σκηνοθεσία και διεύθυνση φωτογραφίας στο Σαν Φρανσίσκο. Εκεί είχα την ευκαιρία να πειραματιστώ κάνοντας ταινίες μικρού μήκους με απώτερο σκοπό να εντρυφήσω στο τεχνικό κομμάτι του σινεμά και να βρω φόρμες αφήγησης που με ικανοποιούν. Το 2007 μετακόμισα στο Λος Αντζελες όπου μέσω μιας φίλης, της Δάφνης Λαμπρινού, βρήκα δουλειά στην Jerry Bruckheimer Films στο τμήμα του μοντάζ. Εκεί δούλεψα ως Post PA σε δύο ταινίες και ως βοηθός μοντέρ σε μία. Οταν τελειώσαμε τους «Πειρατές της Καραϊβικής 4», έπρεπε να σκεφτώ αν ήθελα να συνεχίσω ως βοηθός σε studio system ταινίες ή αν ήθελα να κάνω κάτι δικό μου. Επέλεξα το δεύτερο. Εκείνη την εποχή δεν είχα κάτι να εκφράσω στην Αμερική και το μυαλό μου ήταν συνέχεια εδώ. Η άνθιση του ελληνικού σινεμά την τελευταία πενταετία με έκανε να πιστεύω ότι η Ελλάδα μεταμορφώνεται σε εύφορο έδαφος για νέους δημιουργούς με φρέσκες ιδέες.»
Γιατί μία «ταραντινική» ταινία για σκηνοθετικό ντεμπούτο; Το «Republic» δεν είμαι σίγουρος ακριβώς σε τι είδος ανήκει. Indie-action μάλλον. Το Ταραντινικό ύφος ίσως πηγάζει από το ότι αγαπώ τις ταινίες του Τακάσι Μίκε, οι οποίες είναι αρκετά splatter. Γενικά στην Ελλάδα μπερδεύουμε το γρήγορο μοντάζ με Ταραντίνο ή το βαπτίζουμε «αμερικανιά», ξεχνώντας ότι ευρωπαίοι όπως ο Τζίγκα Βερτόφ, ο Τζίλο Ποντεκόρβο και ο Κώστας Γαβράς έχουν μοντάρει πολύ πιο γρήγορα από όσο μοντάρει η reality tv σήμερα. Οι σκηνοθετικές μου επιρροές -αν και όχι τόσο ευδιάκριτες- είναι οι Κιούμπρικ, Μπέργκμαν, Κουροσάβα, Γκοντάρ, Πολάνσκι, Γουέλς και πολλοί άλλοι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δημιουργοί της δεκαετίας του 60. Ο Μάρτιν Σκοτσέζε επίσης. Το «Drive» του Ρεφν ήταν επίσης πηγή έμπνευσης, τόσο αισθητικά όσο και αφηγηματικά.
Πώς εκπαιδεύτηκαν οι έλληνες ηθοποιοί σε action σκηνές; «Ολοι οι ηθοποιοί εκπαιδεύτηκαν στην πολεμική τέχνη του ninjutsu από τον Αντώνη και τον Χάρη Μήτρου του Bujinkan Greece Dojo για δύο λόγους. Πρώτον, είμαι ο ίδιος ασκούμενος στην συγκεκριμένη τέχνη και ήθελα να την δω στην ταινία ως βασικό στοιχείο. Δεύτερον, επειδή δεν υπάρχουν επαγγελματίες stunt coordinators στην Ελλάδα όπως χρειάζονται αυτές οι ταινίες, ο Χάρης και ο Αντώνης ήταν οι μόνοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να το κάνουν σωστά. Συνήθως δεν μου αρέσουν οι πολεμικές τέχνες στις ταινίες διότι είναι μούφα και υπερβολικές για εντυπωσιασμό. Ηθελα να κάνω μια ταινία με πραγματικό ξύλο το οποίο συνήθως δεν γράφει καλά στην κάμερα (η πιο γρήγορη μπουνιά είναι αυτή που δεν είδες ποτέ) και να βρω έναν τρόπο με τον Τζόρντςν, να το απεικονίσουμε ωραία. Εκπαίδευσαν τους ηθοποιούς στα πάντα, από ρίψεις και λαβές μέχρι στο πώς να κρατάνε σωστά ένα όπλο και στο να μην φοβούνται να χτυπήσουν. Η δουλειά που έκαναν μαζί με τον Προμηθέα ήταν εντυπωσιακή. Πειθάρχησε σε διατροφή και στο dojo πολλές ώρες κάθε μέρα για τρεις μήνες, κάνοντας ρίψεις, και άλλες ρίψεις, λαβές, τεχνικές και άλλες ρίψεις. Μην τα βάλετε με τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο.»
Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Γιάννης Στάνκογλου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Ερρίκος Λίτσης μέχρι και… Ζωή Λάσκαρη! Πώς συγκέντρωσε αυτό το καστ; «Είχαμε 126 χαρακτήρες και 300 κομπάρσους. Θέλαμε γνωστούς, άγνωστους, πρωτοεμφανιζόμενους και γενικά, καλούς ηθοποιούς που να έχουμε χημεία μαζί τους και που να γουστάρουν πολύ αυτό που θέλαμε να φτιάξουμε. Οι βασικοί είναι γνωστοί από το ελληνικό σινεμά, το θέατρο, την τηλεόραση ή και από τα τρία. Αλλοι είναι πρωτοεμφανιζόμενοι αλλά έχουν κάνει πολύ θέατρο, όπως η Αλεξάνδρα Χασάνι που είναι καταπληκτική ηθοποιός. Αλλοι, όπως ο Πέτρος Λαούδης και ο Σουλτάν Αμίρ δεν είναι ηθοποιοί αλλά έπαιξαν τους ρόλους τους καλύτερα από ότι θα τους έπαιζαν κάποιοι επαγγελματίες. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπάμπη Παπανικολάου των Planet of Zeus και τον Blaine Reininger των Tuxedomoon. Παίζει επίσης και η Ζωή Λάσκαρη μετά από 32 χρόνια κινηματογραφικής αποχής, κάτι το οποίο με τιμάει πολύ. Εχουμε και μερικά cameos στην ταινία που κάποιοι stand-up comedy fans και ποδοσφαιρόφιλοι ίσως εκτιμήσουν. Επίσης παίζουν πάρα πολλοί φίλοι μου.»
Τι θα ήθελε να αισθανθεί ο έλληνας θεατής βλέποντας την ταινία; «Πρόσφατα άκουσα για μια κοπέλα που βάρεσε τατού το logo της ταινίας. Επίσης, μετά την προβολή στις αίθουσες, μια παρέα από ενθουσιασμένους 20χρονους με έπιασε και μου είπε ότι η ταινία τους έδωσε έμπνευση και ότι εξέφραζε τα νεύρα που νιώθουν ως νέοι αυτής της χώρας ενώ ταυτόχρονα «πέρασαν τέλεια!» Δεν νομίζω ότι κάτι μπορεί να το νικήσει αυτό. Η ταινία, από όσο έχω δει μέχρι τώρα, έχει έντονη απήχηση στις νεότερες ηλικίες. Εχουν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες, τις αγαπημένες τους σκηνές, ατάκες ή μουσικές από το soundtrack. Αυτό ήταν για εμένα το καλλιτεχνικό στοίχημα και αυτό το έχω ήδη κερδίσει. Το Republic έχει φτιαχτεί από νέους για νέους και όσους αισθάνονται έτσι. Γιατί, η νιότη είναι στην καρδιά.»
