Στα Novacinema, προβάλλεται το «Social Network» του Ντέιβιντ Φίντσερ, η ταινία που εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στην ίδρυση του Facebook και την δικαστική διαμάχη του Μαρκ Ζούκερμπεργκ με τους συνεργάτες του.
Η ταινία κέρδισε 2 Οσκαρ, 4 Χρυσές Σφαίρες, 3 BAFTA και 152 ακόμα βραβεία κριτικών ενώσεων σε όλο τον κόσμο.
7 χρόνια μετά την πρεμιέρα της αξίζει να την ξαναδείτε. Όχι μόνο για το πόσο αριστοτεχνικά περιέγραψε την προσωπικότητα του νεαρού εσωστρεφή επιχειρηματία που δημιούργησε το site που τον έκανε πολυεκατομμυριούχο, αλλά γιατί (όπως πάντα το μεγάλο σινεμά κάνει) αφουγκράζεται τις κοινωνικές αιτίες που ευνόησαν στο να γίνει το Facebook παγκόσμιο πολιτισμικό φαινόμενο. Πώς η μοναξιά οδήγησε στην εικονική παρέα.
Διαβάστε 5 λόγους για να ξαναδείτε το «Social Network»:
Aαρον Σόρκιν: Ο σεναριογράφος που ξεκίνησε από την τηλεόραση (με μερικές από τις πιο σπουδαίες σειρές στην ιστορία όπως το «West Wing» και το «Newsroom») έχει ένα μοναδικό στιλ στο να επικοινωνεί την καρδιά και την ουσία κάθε ιστορίας του: ήρωες που περπατούν και μιλούν ασταμάτητα ξεστομίζοντας μερικές από τις πιο ευφυείς, σύνθετες αλήθειες σε δευτερόλεπτα διαλόγου. Δικαίως έφυγε με το Οσκαρ, τη Χρυσή Σφαίρα και το BAFTA σεναρίου για το «Social Network», καθώς φώτισε την προσωπικότητα ενός προβληματικού, μοναχικού, ταλαντούχου nerd που πήρε την απόλυτη εκδίκηση: έκανε όλο τον κόσμο να μένει μόνος μπροστά από μία οθόνη και να τον κάνει πλούσιο με κάθε like.
Ντέιβιντ Φίντσερ: Το έχουμε πει και στο παρελθόν και το ξαναλέμε: είναι ο Χίτσκοκ της εποχής μας. Κι αυτό γιατί ακολουθεί τη φόρμα του θρίλερ και χρησιμοποιεί το κινηματογραφικό είδος για να πει πολλά και σπουδαιότερα για το θέμα του. Το «Social Netowrk» κινηματογραφείται με την πυκνή ατμόσφαιρα ενός δικαστικού κι ερευνητικού θρίλερ, αλλά στην ουσία αποτελεί δαχτυλικό αποτύπωμα μίας ολόκληρης smart phone γενιάς. «Το Κορίτσι με το Τατουάζ» ακολουθεί τα χνάρια του τρόμου αλλά αποκαλύπτει το βαθιά θαμμένο κοινωνικό και πολιτικό ρατσισμό μας. «To Koρίτσι που Εξαφανίστηκε» μας κόβει την ανάσα ακολουθώντας το νήμα της πλοκής, αλλά ανατρέπει όλες τις προσδοκίες μας: μετατρέπεται σε κινηματογραφική διατριβή για το πώς εξαφανίζεσαι σε μια σχέση, πώς χάνεις τον εαυτό σου σ’ ένα γάμο. Oh master, our master. Υποκλινόμαστε στον Ντέιβιντ Φίντσερ.
Τζέσι Αϊζενμπεργκ: Από μικρές φεστιβαλικές indie ταινίες μέχρι τον πιο εγκεφαλικό Lex Luthor που έχετε δει ποτέ στο blockbuster “Batman vs Superman”, o 35χρονος πλέον πρωταγωνιστής έχει αποδείξει ότι δεν είναι τυχαίος. Για την ερμηνεία του στο «Social Network» κέρδισε οσκαρική υποψηφιότητα. Δικαίως. Ξαναδείτε την ταινία και προσέξτε τις λεπτομέρειες: το πώς με σιωπές, βλέμματα, μικρές αδιόρατες κινήσεις και μορφασμούς προσεγγίζει και δίνει πρόσωπο στην εσωστρέφεια, την αντικοινωνικότητα, την αγοραφοβία, το ταλέντο, το πείσμα, τον ανταγωνισμό. O Φίντσερ του απαγόρευσε να γνωρίσει τον πραγματικό Ζούκερμπεργκ και οι δυο τους συναντήθηκαν μετά την πρεμιέρα της ταινίας, όταν ο Αϊζενμπεργκ βρέθηκε καλεσμένος του Saturday Night Live.
Aντριου Γκάρφιλντ: Πολύ πριν γίνει «Spider-Man», πολύ πριν αποδείξει ότι θα μονοπωλεί το σινεφίλ μας ενδιαφέρον με ταινίες όπως η «Σιωπή» του Μάρτιν Σκορσέζε και τον «Αντιρρησία Συνείδησης» του Μελ Γκίμπσον (για το οποίο μόλις κέρδισε Οσκαρική υποψηφιότητα) ο Γκάρφιλντ μας είχε αποδείξει ότι είναι ηθοποιός με μεγάλη στόφα και ταλέντο. Δεν είναι εύκολο να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον πραγματικό ή φιλμικό Ζούκερμπεργκ. Να παίζεις τον μεγαλύτερο loser της σύγχρονης ιστορίας και να τον βγάζεις τόσο ανθρώπινο.
Harvard University ή πώς το πανεπιστημιακό περιβάλλον περιέγραφε που θα οδηγηθεί μία χώρα κι ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός. Ο Ααρον Σόρκιν έχει γράψει μία εξαιρετική ατάκα στο σενάριο. «Η εφεύρεση του Facebook έκανε τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ το μεγαλύτερο θρύλο του πανεπιστημίου Harvard. Ενός πανεπιστημίου από το οποίο έχουν αποφοιτήσει 19 κάτοχοι Νόμπελ, 15 κάτοχοι Πούλιτζερ, δύο Ολυμπιονίκες και μία σταρ του Χόλιγουντ (σ.σ. η Νάταλι Πόρτμαν).» Μόνο αυτό σαν παρατήρηση λέει πολλά για τη γενιά των μιλένιαλς και 7 χρόνια αργότερα, το βλέμμα της ταινίας στέκεται ως ιστορικός παρατηρητής. Να σημειώσουμε εδώ ότι η Πόρτμαν βοήθησε τον Σόρκιν με προσωπικές της ιστορίες από το Harvard, ενώ το πανεπιστήμιο δεν επέτρεψε τα γυρίσματα να γίνουν στους χώρους του γιατί είχε κακή εμπειρία από τα γυρίσματα του «Love Story» 40 χρόνια πριν.
