Υπόθεση: Ο Λι Γκέιτς είναι ένας celebrity οικονομικός αναλυτής – ένας παρλαπίπας entertainer που παρουσιάζει τη δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή «Money Monster». Aνάμεσα σε οικονομικές αναλύσεις για την άνοδο και πτώση των μετοχών και σε συμβουλές στους τηλεθεατές για το που να επενδύσουν τα χρήματά τους, ο Λι βγάζει στο πλατώ ημίγυμνα μπαλέτα και ραπάρει, ντύνεται ως μπόξερ, ως Φρεντ Αστέρ ή ως Βασιλιάς, χτυπάει κόρνες, πετάει μπάλες του μπάσκετ στις κάμερες και γενικότερα… σε πουλάει και σε αγοράζει. Σκηνοθέτης και παραγωγός του, από τον πρώτο χρόνο της τηλεοπτικής καριέρας του, η Πάτι Φεν, μία συνομήλικη του επαγγελματίας που τον νταντεύει, τον φροντίζει και τον ανέχεται. Ομως ως εδώ. Η Πάτι είναι έτοιμη να παραιτηθεί και να πάει στον ανταγωνισμό. Μόνο που το απόγευμα του τελευταίου live, οι ζωές τους αλλάζουν για πάντα. Ο 24χρονος Κάιλ εισβάλλει στο στούντιο την ώρα της εκπομπής, πιάνει τον Λι όμηρο, του φοράει ένα γιλέκο-βόμβα και εξηγεί στο τηλεοπτικό κοινό το γιατί: ακολουθώντας τις «συμβουλές» του, ο μεροκαματιάρης φορτηγατζής από το Νιου Τζέρσεϊ έχασε τα τελευταία 60.000 δολάρια των αποταμιεύσεων της οικογένειάς του. Που κρύβεται ο διευθυντής της; Ποιος θα πληρώσει για το «λάθος» στο σύστημα;
Διαβάστε 5 δηλώσεις της σκηνοθέτιδας και του λαμπερού πρωταγωνιστικού διδύμου της που μας βάζουν στα παρασκήνια των γυρισμάτων και της συνεργασίας τους:
Γιατί επέλεξε η Τζόντι Φόστερ να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία: «Υπάρχουν πολλά στοιχεία που αγαπώ στην ταινία. Βρίσκω πως έχει πολλά επίπεδα. Παρόλο που παρουσιάζεται ως ένα θρίλερ, η ταινία είναι ιστορία χαρακτήρων, κι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις. Τη σχέση του παρουσιαστή και της παραγωγού του, τη σχέση και των δύο με τον νεαρό απαγωγέα. Όλων οι ζωές αλλάζουν για πάντα μέσα σ’ ένα απόγευμα. Νομίζω ότι παρατηρώντας και καταλαβαίνοντας τους ήρωες κατανοούμε και το μεγαλύτερο πλαίσιο της ιστορίας – τις πολλές πλευρές της σύγχρονης Αμερικής. Μπορεί λοιπόν να είναι μία mainstream ταινία, να έχει από πίσω της ένα στούντιο κι ένα μεσαίου μπάτζετ, δεν είμαι από τους καλλιτέχνες που πιστεύουν ότι το εμπορικό σινεμά είναι συνώνυμο του κακού σινεμά. Έκανα ένα θρίλερ που όμως έχει επίπεδα και θέλει τον θεατή να σκεφτεί, να αισθανθεί, δε θέλει να τον εκμεταλλευτεί.»
Πώς επέλεξε το καστ της: «Το κάστινγκ μιας ταινίας είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της. Ελπίζεις ότι θα εμπνεύσεις τους ηθοποιούς σου για να γίνουν κομμάτι της διαδικασίας. Στην πρώτη ταινία που γύρισα προσπάθησα να βάλω χαλινάρι στους ηθοποιούς μου. Πολύ κακή ιδέα. Όσο μεγαλώνω μαθαίνω. Πρέπει να είμαι εκεί ως γονιός. Να τους καθοδηγώ αλλά να τους δίνω την ελευθερία να εκφράζονται και να παίρνουν πρωτοβουλίες. Ήταν υπέροχο να δουλεύω με μία μίξη έμπειρων σταρς και νέων ηθοποιών.»
Γιατί έκανε η Τζούλια Ρόμπερτς την ταινία: «Ο Τζορτζ μου έστειλε το σενάριο και ενθουσιάστηκα. Και όσο μιλούσαμε, ενθουσιαζόμουν ακόμα περισσότερο. Με σταμάτησε σε κάποια στιγμή και μου είπε “τώρα πρέπει να μιλήσεις με τη Τζόντι”. Και τότε ενθουσιάστηκα περισσότερο. Γιατί ήμασταν ακριβώς στην ίδια σελίδα, διαβάσαμε το σενάριο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, θέλαμε να πούμε ακριβώς τα ίδια πράγματα με αυτή την ταινία. Για μένα αυτή η ταινία, η έρευνα, το γύρισμα, η διαδικασία της ήταν μία σπουδαία εμπειρία. Έμαθα πάρα πολλά και πολλά από αυτά δε βγήκαν ποτέ στην ταινία. Για να μην κρύβομαι άλλο: δικός μου σκοπός κάθε μέρα ήταν να μην απογοητεύσω την Τζόντι, γιατί τόσο πολύ τη θαυμάζω! Αν την εντυπωσίασα λιγάκι, ο σκοπός μου επιτεύχθηκε!»
Μετά τον Τζορτζ Κλούνεϊ & την Τζόντι Φόστερ, θα σκεφτόταν και η Τζούλια Ρόμπερτς να σκηνοθετήσει; «Θεωρώ ότι είναι μεγάλο κοπλιμέντο που ο κόσμος με ρωτάει ή μου προτείνει να σκηνοθετήσω. Δε θα το κάνω. Κι αυτό γιατί γνωρίζω τα όριά μου – και του ταλέντου μου και της υπομονής μου. Δεν μπορώ να έχω περισσότερο από 4 ανθρώπους τη φορά σ’ ένα δωμάτιο να με ρωτάνε ερωτήσεις. Είναι αλήθεια! Δεν αντέχω! Εμένα η δουλειά μου είναι να υπηρετώ έναν σκηνοθέτη. Να δουλεύω το ρόλο κι αν τα καταφέρω να σας εντυπωσιάζω. Μέχρι εκεί.»
O Tζορτζ Κλούνεϊ θεωρεί ότι η κρίση στα media είναι συνυπεύθυνη για την οικονομική & πολιτική κρίση «Κοιτάξτε: όλοι όσοι εμπλεκόμαστε στην ταινία θέλαμε να πούμε τα ίδια πράγματα για την κατάσταση σήμερα. Το πιο αναγκαίο για μένα ήταν να επανεξετάσουμε ξανά τα media αυτή την εποχή. Νομίζω ότι το «Money Monster» μιλάει για το τι έχει συμβεί στα τηλεοπτικά νέα. Έχουν γίνει entertainment. Μάλλον έχουν συνηθίσει τόσο πολύ να βλέπουμε στις οθόνες μας έναν βλάκα να μας λέει τι να κάνουμε τα λεφτά μας και να χορεύει και να κάνει πλάκα, που αποδεχόμαστε αυτό σαν φυσιολογικό κι ακολουθούμε και τις συμβουλές του. Ο Τραμπ ήταν αποτέλεσμα των media. Όλοι ήθελαν τα νούμερά τους να ανέβουν. Τον έβγαζαν συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο γιατί έφερνε νούμερα. Τον έχτισαν. Ποιος μιλούσε για τους πρόσφυγες που είναι η μεγαλύτερη κρίση στον κόσμο αυτή τη στιγμή; Κανείς. Όλες οι κάμερες στον καραγκιόζη. Και κάπως όλα αυτά συνδέονται με την ταινία: έχουμε χάσει την πρόσβαση στα πραγματικά νέα. Στα γεγονότα ελπίζω ότι κάποια στιγμή οι ειδήσεις θα ξαναγίνουν ειδήσεις. Με αξιοπιστία και σοβαρότητα.»
