Εξήντα νίκες. Δύο παραπάνω από τους Τορόντο Ράπτορς, τρεις από τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Οι Μιλγουόκι Μπακς τελείωσαν την κανονική περίοδο ως η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ και ξεμπέρδεψαν παστρικά με το εμπόδιο των Ντιτρόιτ Πίστονς: σκουπίζοντας.
Εντούτοις χρειάστηκε μόνο μια ήττα από τη Βοστόνη στο Game 1 των ημιτελικών της ανατολής για να φυτρώσει η αμφιβολία στα κεφάλια των φιλάθλων των «ελαφιών». Το αισθανόταν κανείς από την πρώτη στιγμή που πλησίαζε στο «Fiserv Forum», το συζητούσαν μεταξύ τους. «Η Βοστόνη είναι κακός αντίπαλος, αυτοί μας απέκλεισαν και πέρσι». Δεν είναι περίεργο, όταν μιλάμε για μια ομάδα που έχει στην κατοχή της έναν μονάκριβο τίτλο (το 1971) και άλλη μία παρουσία σε τελικούς (το 1974). H παράδοση, η ποιότητα, η σκληράδα της Βοστόνης, της ομάδας με το παλμαρέ των 17 τίτλων, είχε μπει κάτω από το δέρμα τους.
Με τον Γιάννη, οι φίλαθλοι των Μπακς ούτε που πιστεύουν στην τύχη τους. Είναι βλέπετε πεπεισμένοι πως αυτός είναι ο επόμενος προφήτης. «Αυτός είναι που θα μας οδηγήσει στο πρωτάθλημα, είτε φέτος, είτε του χρόνου», μου λένε.
Είναι ευγνώμονες όσο και ο ίδιος ο “Greek Freak”: «Ναι, εμείς επενδύσαμε πάνω του, αλλά αυτός μας έβαλε στο ξανά στο χάρτη, μια ομάδα από μικρή πόλη και ακόμα μικρότερη αγορά». Την ίδια στιγμή, αποθεώνουν τον σούπερσταρ της διπλανής πόρτας: αυτόν που μένει με την μητέρα του και φροντίζει την οικογένεια του, πηγαίνει σε ελληνικά εστιατόρια για φαγητό, χαιρετάει γενναιόδωρα στον δρόμο, είναι ήσυχος και ταπεινός.
Flash forward ξανά στο γήπεδο. Νευρικότητα, παντού.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν ξέφευγε από τον κανόνα. Στο πρώτο παιχνίδι αντιμετώπισε ένα δάσος από χέρια και έδειξε μετά από καιρό γήινος, ευάλωτος, αντιμετωπίσιμος. Στο ζέσταμα ήταν σφιγμένος.
Οι Μπακς μπορεί να έβαλαν από νωρίς φωτιά στα στεφάνια με τα τρίποντα τους, αλλά το κοινό είχε περισσότερο στραμμένη την προσοχή του στην οπισθοφυλακή.
Ντί-φενς. Άμυνα.
Ο Μίντλετον είχε πετύχει ήδη πέντε τρίποντα στο ημίχρονο, όμως το γήπεδο σειόταν κάθε φορά που οι Μπακς έκρυβαν το καλάθι από τους Κέλτες. Όταν παραπατούσε ο Καϊρί, ξεσπούσε πανηγύρι. Όταν έκλεψε τη μπάλα ο Γιάννης στην τρίτη περίοδο, πανηγυρίστηκε περισσότερο από τους γνωστούς του, ισοπεδωτικούς καλπασμούς.
Το μήνυμα του κόσμου ήταν ξεκάθαρο: «αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες να τα βάλουμε με δαύτους, πρέπει να γίνουμε σκληροί». Το αυτό επιβεβαίωσε και ο κόουτς Μπούντενχόλζερ στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε της ισοφάρισης.
Κατά τα λοιπά, ούτε που καταλαβαίνει κανείς πότε περνάει ένας αγώνας σε αρένα του ΝΒΑ. Το να βαρεθεί είναι αδύνατο. Σε κάθε ραντεβού των Μπακς δουλεύουν 1.000 (ολογράφως, χίλια) άτομα, σε ένα γήπεδο που χωράει κάτι λιγότερο από 18.000 θεατές. Κάθε διακοπή της δράσης είναι ευκαιρία για ένα σόου, ένα διαγωνισμό.
Μοιάζει με συναυλία, με έναν Έλληνα στο πρώτο βιολί.
