Στα πορτοκαλί ταξίδια του Νοέμβρη με συντρόφευσε μεταξύ άλλων το “Νορβηγικό δάσος”. Βιβλίο του Ιάπωνα συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι, με τίτλο δανεισμένο από το ομότιτλο τραγούδι των Μπιτλς, το “Norwegian wood”. Έχοντας τη συνήθεια να υπογραμμίζω τα κομμάτια που μου αρέσουν περισσότερο, κράτησα δύο προτάσεις μιας εκ των πρωταγωνιστριών:
“Τέτοιος άνθρωπος είμαι. Η τραχιά πλευρά ενός σπιρτόκουτου. Είναι καλύτερα να είσαι ένα πρώτης τάξης σπιρτόκουτο παρά ένα σπιρτό δεύτερης τάξης”.
Μετά το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Μπαρσελόνα το βράδυ της Παρασκευής, ο Νικ Καλάθης μου θύμισε, για άλλη μια φορά, ότι είναι το πρώτης τάξης σπιρτόκουτο με το οποίο ο Παναθηναϊκός καλείται να οικοδομήσει την επιστροφή του στην ευρωπαϊκή κορυφογραμμή.
Σε μια βραδιά που ο Δημήτρης Διαμαντίδης δικαίως αποθεώθηκε για την καταλυτική του παρουσία όταν το πράγμα ζόρισε επικίνδυνα και το 65-60 μετατράπηκε σε 71-70, που ο Ραντούλιτσα επιβεβαίωσε πως βρίσκεται σε ανοδική πορεία με μια απολαυστική εμφάνιση απέναντι σε μια πλήρη γραμμή ψηλών, ο γεννημένος στο Ορλάντο ομογενής πλέι-μέικερ ήταν εκεί για να ανάψει την σπίθα των πράσινων σπίρτων.
Έπαιξε τα περισσότερα λεπτά από κάθε άλλο (34:33), όντας ο πρώτος ριμπάουντερ (7), ο πρώτος πασέρ (10) και ο τέταρτος σκόρερ (9). Η πίεση του στη μπάλα υπήρξε ξανά αδιαπραγμάτευτη, ο αριθμός λαθών σχεδόν στο μίνιμουμ (2). Αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά.
Στα 8 παιχνίδια του Παναθηναϊκού στη φετινή Ευρωλίγκα ο Καλάθης προσφέρει 9.4 πόντους με μέτρια ποσοστά (42% δίποντο, 36% τρίποντο), 4.9 ριμπάουντ, 6.9 ασίστ για 2.5 λάθη, μαζί και 1.8 κλεψίματα ανά παιχνίδι. Είναι τέταρτος σκόρερ, πρώτος (!) ριμπάουντερ, πρώτος πασέρ, πρώτος “κλέφτης” και τρίτος σε αξιολόγηση.
Κι αν το δούμε σε επίπεδο διοργάνωσης, ο 26χρονος floor general του Παναθηναϊκού είναι δεύτερος “κοντός” ριμπάουντερ (μόνο ο Τζάστιν Κάρτερ παίρνει περισσότερα, 5.8), τρίτος πασέρ (πίσω μόνο από Ερτέλ, Γιόβιτς), πέμπτος “κλέφτης”, έβδομος PG σε αναλογία ασίστ/λαθών και έκτος σε χρόνο συμμετοχής, παίζοντας κατά βάση χωρίς αναπληρωματικό!
Η νίκη επί της Μπάρσα στη βαθμολογική οικονομία της πρόκρισης άλλαξε ελάχιστα: ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κερδίσει τη Ζιελόνα Γκόρα στο Μαρούσι για να ξεμπερδεύει με τον εφιάλτη του αποκλεισμού. Εντούτοις τα παράπλευρα οφέλη είναι πολλά περισσότερα από αυτή την η πρώτη “καλή νίκη”, που αποζητούσε από το παιχνίδι με τη Λοκομοτίβ ο Τζόρτζεβιτς. Νίκη με ατμόσφαιρα και δυναμική Top 16, εκεί που το πράγμα θα σοβαρέψει και άμαχος πληθυσμός τύπου Καρσίγιακα, Ζιέλονα Γκόρα, Σάσαρι και δεν συμμαζεύεται θα επιστρέψει στο σπίτι του ή θα μετακομίσει στο Eurocup.
Οι πράσινοι θα δουν τον ιδρώτα τους να εξατμίζεται στην αυτοπεποίθηση που δεν μπορούσε να δώσει καμία νίκη από τις τρεις που είχαν πετύχει ως τώρα στον όμιλο. Οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών είχαν κοινή συνισταμένη την άμυνα, σε βραδιά που ο Παναθηναϊκός πέτυχε 93 πόντους και δέχτηκε 86 και ο Τζόρτζεβιτς μάλλον αυτό εννοούσε όταν έλεγε πως “θέλω να ξαναδώ τη φλόγα στα μάτια των παικτών μου”.
Τα ανοιχτά θέματα των πράσινων προφανώς και δεν μπήκαν κάτω από το χαλάκι μετά από μια νίκη, ακόμα και τόσο φανταχτερή και πολύτιμη όσο αυτή της Παρασκευής. Το σκορ από το “3” έρχεται σποραδικά (Γιάνκοβιτς και Πάβλοβιτς είναι υπεύθυνοι για το 15.4% των πόντων της ομάδας), ο δείκτης αθλητικής ικανότητας δεν είναι και ο υψηλότερος σε σχέση με τον top ανταγωνισμό, η εξάρτηση της αμυντικής ικανότητας από την παρουσία των Καλάθη – Γκιστ είναι εξόφθαλμη, η απουσία εναλλακτικής λύσης στο “1” από τη στιγμή που ο Διαμαντίδης παίζει όλο και λιγότερο αυτό τον ρόλο (και γι΄ αυτό ο Τζόρτζεβιτς σκανάρει την αγορά.
Η σταδιακή επιστροφή του Νίκου Παππά θα δώσει οξυγόνο στην περιφερειακή γραμμή, αφού οι βραδιές στις οποίες ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα πετυχαίνει 20άρες πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μπόνους και όχι ως προαπαιτούμενο. Ούτως ή άλλως στον αρχηγό δεν άρεσε ποτέ το “με το στανιό” σκοράρισμα.
