Η ομάδα του Περιστερίου εδώ και μια δεκαετία βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες του ελληνικού ποδοσφαίρου, με σταθερή παρουσία στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος αλλά και με πολλές συμμετοχές στην Ευρώπη. Με ρόστερ και μπάτζετ κατά πολύ μικρότερα από των υπόλοιπων ελληνικών ομάδων που αγωνίζονται στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους “μικρομεσαίους” του εγχώριου ποδοσφαίρου.
Έχουν αντιληφθεί στην ομάδα των δυτικών προαστίων τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πορεύεται η ομάδα. Ο Γιάννης Αγγελόπουλος μαζί με τον Γιώργο Σπανό έχουν δημιουργήσει την ταυτότητα του Ατρόμητου, ο οποίος έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο να παίρνει αποτελέσματα, αλλά να τα συνδυάζει και με όμορφο-ορθολογικό ποδόσφαιρο ανεξαρτήτως του ποιος είναι προπονητής της ομάδας. Φυσικά και ο εκάστοτε προπονητής βάζει την πινελιά του, αλλά επί της ουσίας βρίσκει ένα “μαγαζί” έτοιμο να το τρέξει με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Το έκανε ο Νταμίρ Κάναντι. Θέλει να το κάνει κι ο Γιάννης Αναστασίου. Ο “Ολλανδός” βρήκε μια ομάδα στρωμένη, η οποία όμως έχασε πολλούς από τους βασικούς της ποδοσφαιριστές. Ωστόσο η φιλοσοφία του club, το dna αν θέλετε, υπάρχει και έχει γερές βάσεις ετών δημιουργημένες στο Μαζαράκη.
Η ποδοσφαιρική ταυτότητα του Ατρόμητου ξεκινά από τη αμυντική λειτουργία, την οποία πρέπει να υπηρετούν πιστά όλοι οι ποδοσφαιριστές. Το “δόγμα” όλοι αμυνόμαστε όλοι επιτιθέμεθα, με τις γραμμές σε κοντινές αποστάσεις μπολιάζει κάθε παίκτη που φορά το αστέρι στο στήθος. Κι ο Ούμπιντες το ξέρει καλά αυτό και προσπαθεί να το περάσει σε κάθε ποδοσφαιριστή που περνάει το κατώφλι στο Μαζαράκη. Ένας για όλους και όλοι για έναν.
Περιχαρής ο Γιάννης Αναστασίου το αντιλήφθηκε αυτό από την πρώτη του μέρα στο Περιστέρι. Βρήκε στέρεες βάσεις για να δουλέψει και να δημιουργήσει. Ό,τι καλύτερο για έναν προπονητή. Εχθρός του καλού όμως είναι πάντα το καλύτερο κι ο πρώην τεχνικός του Παναθηναϊκού, έχοντας τις δικές του εμπειρίες δούλεψε σχεδόν δύο μήνες για να έρθει η δεύτερη πρόκριση στην ιστορία της ομάδας και πρώτη μετά το 2015.
Κατάφερε μάλιστα στα δύο πρώτα επίσημα ματς της χρονιάς να βάλει στο παιχνίδι του Ατρόμητου βασικά στοιχεία της δικής του φιλοσοφίας και να τα αναμίξει με τη φιλοσοφία που έχει η ομάδα από δικού της. Αυτό που προσπάθησε να κάνει ήταν να ανεβάσει ένα κλικ πιο ψηλά τον Ατρόμητο. Να ανεβάσει την πίεση πιο ψηλά και να βάλει το pressing την αντίπαλη περιοχή σε μεγάλα χρονικά διαστήματα των αναμετρήσεων.
Πέτυχε έτσι να αποδιοργανώσει τους Σλοβάκους οι οποίοι αρέσκονται στο να έχουν τη μπάλα στα πόδια και να δημιουργούν από πίσω. Με τους Μανούσο, Ούμπιντες, Ενσικουλού να πιέζουν στη μπάλα και τους Μάντσον, Χαρίση ψηλά στη μεσαία γραμμή, δεν επέτρεψε δημιουργία στη Ντουνάισκα. Πάντα όμως κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις στο ποδόσφαιρο.
Έτσι κι ο Ατρόμητος, με την κούραση της προετοιμασίας, δεν κατάφερε να έχει μεγάλη διάρκεια στο στιλ αυτό με αποτέλεσμα οι Σλοβάκοι να το εκμεταλλευτούν και να βάλουν τρία γκολ σε δύο ματς. Είχαν καλύτερο ρυθμό, βρήκαν τα κενά και τα εκμεταλλεύτηκαν. Πέντε έβαλε η ομάδα του Αναστασίου, η οποία κέρδισε μπάλες ψηλά και έφυγε στην κόντρα.
Κλασικός Αναστασίου θα έλεγε κανείς. Ολλανδία γίναμε θα έλεγε ένας άλλος. Ας είναι. Η πρόκριση ήρθε κι ο “Ολλανδός” κέρδισε χρόνο για έξτρα δουλειά και προσαρμογές. Τόσο του Ατρόμητου στη φιλοσοφία του προπονητή, όσο και του προπονητή στη φιλοσοφία του Ατρόμητου. Θα πετύχει το μείγμα;
