Πριν ακόμη πάρει θέση ο Αργύρης Πεδουλάκης στην συνέντευξη τύπου, ο Έτορε Μεσίνα είχε πει μία μεγάλη αλήθεια, από την θέση του νικητή: «όταν κερδίζεις με ένα πόντο είσαι καλός, όταν χάνεις με ένα πόντο είσαι κακός».
Σκληρό πράγμα, να είσαι δύο λεπτομέρειες μακριά από το 3-0 και αντ΄ αυτού να βρίσκεσαι στο πηγάδι του 1-2. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλύτερα από ότι στη Λιόν, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό: οι λεπτομέρειες του στοίχισαν για άλλη μια φορά ακριβά.
Για όσους δεν το είχαν καταλάβει, η Αρμάνι είναι πλέον ομάδα του προπονητή, και το αποτύπωμά του είναι φαρδύ – πλατύ στο αποψινό αποτέλεσμα. Ο Έτορε Μεσίνα διαφοροποίησε από την αρχή την τακτική του, προκρίνοντας σταθερά ψηλά σχήματα με έναν γκαρντ και τους Μίτσοφ (κυρίως) – Μορασκίνι – Ρολ να χρησιμοποιούν το μέγεθός τους με αποκλειστικό σκοπό να εκθέσουν τις αμυντικές αδυναμίες των Φριντέτ – Ράις, ενώ η χρησιμοποίηση του Σκόλα από το ξεκίνημα στο «5» έγινε προκειμένου να εκτεθεί η αμυντική αδυναμία του Παπαγιάννη. Ο Αργεντινός σκόραρε το πρώτο καλάθι του αγώνα μετά από κεντρικό pick and roll, έβαλε δύο τρίποντα από την κορυφή και έστειλε τον Έλληνα σέντερ στο βάθος του πάγκου.
Η αντίδραση του πράσινου επιτελείου με την είσοδο των Τζόνσον και Γουάιλι και την άμυνα με αλλαγές άλλαξε άρδην το σκηνικό και επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να ισορροπήσει, εντούτοις η εκνευριστική αστοχία στο τρίποντο, σε συνδυασμό με την αντίπαλη ευστοχία έφεραν το παιχνίδι στην ισοπαλία. Ο Παναθηναϊκός πήρε πράγματα από τον πάγκο του βλέποντας τους Γουάιλι και Μήτογλου να συνεχίζουν να προοδεύουν, όμως ο Ντεσόν Τόμας έχασε καθαρά την μονομαχία με τον Τζεφ Μπρουκς, ο οποίος ήταν αρκετά αθλητικός να τον ακολουθήσει μακριά από το καλάθι και ανάλογα δυνατός για να βάλει το κορμί του στα αγαπημένα post up του φόργουορντ του «τριφυλλιού» από το αριστερό post.
Η τακτική του Μεσίνα ήταν φανερά να αποκόψει τον Καλάθη από την δημιουργία, δίνοντας του απλόχερα ευκαιρίες να εκτελέσει. Η απάντηση του πόιντ γκαρντ των γηπεδούχων ήταν ένα σχεδόν αψεγάδιαστο παιχνίδι από μέση απόσταση: το γεγονός ότι αστόχησε στο πιο εύκολο από τα σουτ που δοκίμασε από τα 3-4 μέτρα συμπυκνώνει μέσα του όλη την παράλογη ομορφιά του αθλητισμού. Φαντάζομαι πως αν το έβαζε, θα ήταν ο Ιταλός κόουτς αυτός που θα στεκόταν στον τοίχο, «γιατί ο Καλάθης του έβγαζε όλο το παιχνίδι την ίδια φάση και δεν μπόρεσε να αντιδράσει».
Πέρα από τις συναισθηματικές και συχνά υστερικές αντιδράσεις, ο Έκτορας της Αρμάνι επέλεξε κυνικά να μην αφήσει τον ηγέτη των πράσινων να βάλει στο παιχνίδι κανέναν άλλο: όχι τυχαία, ο άλλος διακριθείς της ομάδας, Τζέικομπ Γουάιλι, πέτυχε τους 14 από τους 17 πόντους του τελειώνοντας φάση μετά από επιθετικό ριμπάουντ. “Pick your poison”, όπως λένε και στο ΝΒΑ.
Ο οφθαλμοφανής λόγος που το παιχνίδι έγειρε τελικά προς τα δεξιά ήταν, προφανώς, τα σουτ. Η Αρμάνι έβαλε τα εύκολα στην αρχή, τα δύσκολα στη συνέχεια και τα πολύ δύσκολα στο τέλος, αυτά τα δύσκολα σουτ που δίνουν τις εκτός έδρας νίκες. Στην απέναντι πλευρά, ο Καλάθης είχε 3/5 τρίποντα και όλοι οι υπόλοιποι 0/14: το λες και ειρωνεία.
Ο Πεδουλάκης μίλησε για επιπολαιότητα της ομάδας του, και αυτή είναι πιθανότατα η πιο ταιριαστή λέξη για να περιγράψει τον τρόπο που ο Παναθηναϊκός πετά στα σκουπίδια τις διαφορές που με πολύ κόπο οικοδομεί. Στο «Αστρομπάλ» ήταν +13, γιατί η Λιόν δεν έχει ούτε Τσάτσο, ούτε Μίτσοφ, ούτε Σκόλα. Χθες βράδυ ήταν +7, με ιδρώτα και αυταπάρνηση. Λίγη χαλάρωση, μια ανοησία του Γουάιλι που πήγε σε ένα ακατανόητο 1v1, τρία σερί τρίποντα από τους απέναντι με ψυχραιμία και κλάση πρωταγωνιστή.
Είναι αυταπόδεικτο ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει την ποιότητα και την ομοιογένεια να χάνει τέτοιες ευκαιρίες ελπίζοντας ότι θα τις ξαναβρεί, όχι τουλάχιστον με τα 7/12 μέλη της 12άδας του να έχουν ισχνή εμπειρία Ευρωλίγκας και με μόλις τρία ετοιμοπόλεμα γκαρντ σε αυτήν.
Υπερβολές; Μπορεί, όμως τα μαθηματικά λένε ότι οι Φριντέτ-Τζόνσον-Μήτογλου-Παπαγιάννης-Γουάιλι-Μπέντιλ-Μπράουν έχουν μαζί 89 συμμετοχές (69 οι Παπ-Μητ) και 409 πόντους καριέρας στην Ευρωλίγκα.
Ο πολυτιμότερος του χθεσινού ντέρμπι, Βλάντο Μίτσοφ έχει μόνος του 192 παιχνίδια και 1931 πόντους.
Οι αισιόδοξοι ήλπιζαν ότι η ευτυχής για τον Παναθηναϊκό συγκυρία να υποδέχεται την χωρίς τρεις βασικούς και φυσιολογικά ανέτοιμη Αρμάνι θα ήταν αρκετή για να έρθει μια νίκη – οξυγόνο, αφού τα δύο πλήρη ρόστερ απέχουν ρεαλιστικά ένα επίπεδο σε αξία, ποιοτική και χρηματιστηριακή. Τίποτα παράλογο εδώ, όμως είναι φανερό πως οι πράσινοι χρειάζονται πολύ χρόνο για να λύσουν μια σειρά από φανερά ζητήματα.
Το πιο σημαντικό είναι πως ο Τζίμερ Φρεντέτ δεν είναι – αυτή τη στιγμή τουλάχιστον – παίκτης του 1+ εκατομμυρίου. Κίλερ στην επίθεση, μαύρη τρύπα στην άμυνα, ατομική ή ομαδική. Είναι αξίωμα ότι οι σκόρερ αυτού του επιπέδου δικαιούνται να «κλέβουν» λίγο στην άμυνα, το έχουμε δει με τον Τεόντοσιτς, τον Ντε Κολό, τον Τσάτσο, ο κατάλογος είναι μακρύς: όμως η εικόνα του Φρεντέτ αυτή τη στιγμή στο παρκέ περισσότερο δικαιώνει τον Πεδουλάκη για την μη χρησιμοποίηση του στην τελευταία περίοδο, ειδικά μετά την εικόνα του τελευταίου 5λέπτου στο Αστρομπάλ.
Για να το πω απλά, παίκτης που πληρώνεται με 1.75 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο πρέπει να είναι αυτός που λύνει προβλήματα χωρίς να δημιουργεί νέα. Αυτός που δεν χρειάζεται coaching για να ξέρει ποια απόφαση είναι η σωστή όταν κρίνεται ένα παιχνίδι: ο Ντε Κολό, ο Τσάτσο, ο Σλούκας, ο Καλάθης, ο Γιουλ, ο Καμπάσο, ίσως ο Τζέιμς. Το γεγονός ότι ο 30χρονος γκαρντ με το σπάνιο επιθετικό ταλέντο πληρώθηκε (πολλά) περισσότερα χρήματα από όσα αξίζει είναι πρόβλημα αν πρέπει να τα δικαιολογήσει εδώ και τώρα, εμμονικά, κόντρα στο ίδιο το μπάσκετ.
Το αν θα καταφέρει ο Έλληνας κόουτς να τον «κρύψει» πιο αποτελεσματικά ή αν ο ίδιος ο παίκτης θα αποφασίσει να σταματήσει να παίζει άμυνα… Κίνας, είναι κάτι που μόνο ο χρόνος θα δείξει. Ο Αμερικανός με το καθαρό πρόσωπο, το λαμπερό χαμόγελο και το θανατηφόρο σουτ χρειάζεται χρόνο, όμως είναι σίγουρο πως παίκτες τύπου Φρεντέτ μπορούν να αποδειχθούν καταδικαστικοί για την μοίρα των προπονητών. Η επένδυση πρέπει να αποδώσει, ο παιχταράς πρέπει να παίξει, ειδάλλως φταίει ο κόουτς που δεν τον χρησιμοποιεί σωστά. Χιλιοειπωμένο, αλλά δεν θα παλιώσει ποτέ.
Ο Γουέσλι Τζόνσον είναι φανερά σε αυτό που οι συμπατριώτες του αποκαλούν learning curve, μια καμπύλη εκμάθησης του παιχνιδιού στην Ευρώπη. Δύο ανόητα φάουλ του στέρησαν την δυνατότητα να επιδράσει σε ένα παιχνίδι που του ταίριαζε αμυντικά, ενώ είναι φανερό πως έχει ακόμα πολλά να μάθει για το βαθμό εξειδίκευσης της ομαδικής άμυνας – στο προσωπικό επίπεδο έχει την ικανότητα, αυτό δεν αμφισβητείται.
Ο Ταϊρίς Ράις είναι ως τώρα η μεγαλύτερη απογοήτευση της ομάδας. Αν κόντρα στην Βιλερμπάν η δικαιολογία της ίωσης είναι στιβαρή (είχε χάσει 6 κιλά σε 5 ημέρες), απέναντι στην Αρμάνι απέτυχε να δώσει λύσεις σε μια περιφέρεια λειψή από πρόσωπα: αν στο «1-2» υπάρχουν τρεις παίκτες, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να υπάρχουν αρνητικοί. Η σταδιακή επιστροφή του Νίκου Παππά θα δώσει λύσεις και στις δύο πλευρές του παρκέ, αλλά ως τότε ο Αμερικανός θα πρέπει να αποδείξει πως έχει ακόμα θέση στην Ευρωλίγκα.
Συνολικά, ο Παναθηναϊκός καλείται κάθε εβδομάδα να βελτιώνεται, αντιμετωπίζοντας συνεχώς νέα προβλήματα που θα του βάζουν ανταγωνιστικοί και συχνά πιο ποιοτικοί από τον ίδιο αντίπαλοι. Το κλεφτοκοτάδικο small ball της Βιλερμπάν του έκλεψε τη νίκη πριν μια εβδομάδα, το δάσος από forwards της Αρμάνι και η εμπειρία των Τσάτσο/Μίτσοφ/Σκόλα την επόμενη. Με δύο ταξίδια στη Μόσχα και μία επίσκεψη της Εφές να ακολουθεί, η αντοχή του συλλόγου θα δοκιμαστεί σε οριακό επίπεδο.
Και ο δαίμονας του τυπογραφείου παραμονεύει.
