Ο Ολυμπιακός έφτασε από το ναδίρ του Αστρομπάλ μέσα σε επτά μέρες στο καλύτερο πρώτο ημίχρονο των τελευταίων χρόνων και μάλλον μπέρδεψε περισσότερο τον κόσμο παρά τον έκανε σοφότερο. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι παράγοντες ξέρουν ότι συνήθως οι αλλαγές σε μια ομάδα έχουν μια λογική σειρά: Πρώτα φεύγουν οι παίκτες και αν το πράγμα δεν δουλέψει η τελευταία λύση είναι να φύγει και ο προπονητής. Μετά κάνουν τον….σταυρό τους να μην πάει στράφι η χρονιά. Στον φετινό Ολυμπιακό όμως το συγκεκριμένο manual (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα) το έσκισαν και πήγαν ανάποδα από τις λειτουργίες χρήσης. Ο Ντέβιντ Μπλατ στην περίπου δεκαπενταετή παρουσία του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου αποδείχθηκε ο προπονητής που είχε τη μικρότερη –χρονικά τουλάχιστον- στήριξη τους.
Και ξαφνικά το κόλπο έπιασε και ο Ολυμπιακός λειτούργησε! Και όχι μόνο λειτούργησε αλλά με εξαίρεση τρία τέσσερα λεπτά το πρώτο του ημίχρονο κόντρα στη Βαλένθια ήταν ένα ρεσιτάλ ολοκληρωτικού μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση. Προφανώς και η άνετη νίκη έκλεισε μερικές μόνο από τις πληγές που είχαν ανοίξει στην ομάδα. Και το κρίσιμο ερώτημα είναι πλέον: Ποιος είναι ο πραγματικός Ολυμπιακός; Ο τραγικός Ολυμπιακός του Αστρομπάλ ή ο άψογος του ΣΕΦ; Λόγους για την ξαφνική οβιδιακή μεταμόρφωση μπορούμε να βρούμε πολλούς…
– Ο Κεστούτις Κεμζούρα που κάθισε στον πάγκο είχε το πλεονέκτημα να ξέρει την ομάδα και δεν βρέθηκε να κολυμπάει σε αχαρτογράφητα νερά. Μερικές φορές στη λειτουργία μιας ομάδας οι βοηθοί του πρώτου προπονητή έχουν καλή επαφή με τους παίκτες και στον Ολυμπιακό φάνηκε ότι αυτό ήταν δεδομένο. Και με την εμφάνιση τους και με τις τοποθετήσεις τους οι παίκτες στήριξαν έμπρακτα τον Λιθουανό. Σε αρκετές περιπτώσεις οι ασίσταντ είναι υποχρεωμένοι λόγω θέσης και ρόλου να ‘’υπηρετούν’’ μια φιλοσοφία που ενδεχόμενα δεν τους εκφράζει και να δουλεύουν πάνω σε ένα μπασκετικό μοντέλο που δεν πιστεύουν αλλά είναι επαγγελματίες.
– Ο Λιθουανός είναι έμπειρος στους πάγκους και δεν έκανε το λάθος να πάει σε πολλές μαζικές αλλαγές. Ξεκαθάρισε από την προηγούμενη ότι δεν είναι….Μπλατ και ότι σε πολλά σημεία έχει άλλο μπάσκετ στο μυαλό του. Σίγουρα, οι επιθετικές αρχές που πρεσβεύει έχουν πολλά κοινά σημεία με αυτές του Αμερικανο-ισραηλινού κόουτς αλλά και δομικές διαφορές. Ο Κεμζούρα έχει παντρέψει το σέρβικο στιλ με το Λιθουανικό. Θέλει μια επίθεση με πολλές και γρήγορες πάσες αλλά το βασικό ζητούμενο είναι η έξτρα πάσα και το ελεύθερο σουτ. Απέναντι στη μέτρια αλλά πολύ γρήγορη σε αντιδράσεις άμυνα της Βαλένθια αυτό το στιλ επίθεσης ήταν περίπου….προ-απαιτούμενο και ο Ολυμπιακός πήρε άριστα.
– Ο Λιθουανός άλλαξε ρόλους ή καθιέρωσε εντελώς καινούργιους μετρώντας διαφορετικά τη δυναμική του υλικού του. Το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι ο Κόνιαρης. Ο Μπλατ τον είχε αφήσει εκτός δωδεκάδας στον αγώνα της Λιόν και ο Κεμζούρα δεν δίστασε να τον πετάξει με τη μια στα βαθιά και να τον βάλει στην αρχική πεντάδα. Ο Κόνιαρης τον δικαίωσε και στο ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα πήρε καλό βαθμό. Εξόντωσε με over play άμυνα τον Βαν Ρόσομ, αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο στην άμυνα του πρώτου μέρους και κράτησε τη μπάλα χωρίς λάθη. Όταν θα αποκτήσει τον ‘’αέρα’’ στην επίθεση όπου ακόμη είναι φανερά άτολμος και διστακτικός να πασάρει τη μπάλα ή να τελειώσει φάσεις θα κάνει αληθινή απόσβεση της μεταγραφής του.
– Στις δύσκολες στιγμές και στην πρόωρη κρίση που πέρασε ο Ολυμπιακός είχε το τεράστιο πλεονέκτημα των βετεράνων. Σπανούλης και Πρίντεζης δεν γράφουν βιβλίο αλλά ολόκληρη…..εγκυκλοπαίδεια και μάλιστα πολύτομη με τις ανάλογες καταστάσεις που έχουν βιώσει. Έχουν με τα χρόνια αποκτήσει τη δυνατότητα και την ικανότητα να συσπειρώνουν γύρω τους όταν έρχεται η ώρα των κρίσεων την ομάδα. Επίσης, σε αντίθεση με όσα μπορεί να πιστεύει ο μέσος φίλαθλος έχουν πολλά να αποδείξουν γιατί τους συνοδεύει υψηλός δείκτης αθλητικού εγωισμού. Αν δείτε ξανά το χαμόγελο και τη λάμψη στο πρόσωπο του Σπανούλη όταν η Δώρα του είπε ‘’αν παίζεις έτσι μπορείς να παίξεις μέχρι τα πενήντα σου’’ καταλαβαίνει καλύτερα και πιο εύκολα τι θέλουμε να πούμε.
Συμπέρασμα από όλα αυτά υπάρχει; Προφανώς ο Ολυμπιακός δεν είναι ούτε τόσο τραγικός όσο έδειξε στο Αστρομπάλ, ούτε….ατμομηχανή όπως έπαιξε στο πρώτο μέρος με τη Βαλένθια. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ενδεχόμενα την αλήθεια δεν την ξέρουν αυτή τη στιγμή ούτε μέσα στην ίδια την ομάδα. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πόσο αδίκησε τον εαυτό του ή τις επιλογές του ο Μπλατ. Μπορώ όμως να γράψω με βεβαιότητα ότι η ομάδα μαζεύτηκε καθυστερημένα, δούλεψε ελάχιστα με όλο της το ρόστερ και κρίνεται πολύ γρήγορα, πολύ άστοχα και πολύ βιαστικά. Η υπομονή δεν ήταν ποτέ το βασικό προτέρημα του μέσου Έλληνα οπαδού. Την αλήθεια για τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της ομάδας που επιπρόσθετα δεν παίζει αγώνες το Σαββατοκύριακο θα τη μάθουμε μόνο μετά από ένα κύκλο 8-10 παιχνιδιών.
ΥΓ Έχω γράψει κατ΄ επανάληψη ότι δεν είμαι θιασώτης του #Μέχρι τέλους. Και επίσης κατ΄ επανάληψη ότι η αποκαθήλωση του Βασιλακόπουλου μπορεί να γίνει μόνο με άλλες μεθόδους και όχι με κινήσεις που στην ουσία είναι αυτό-τιμωρητικές και δημιουργούν μεγαλύτερα αδιέξοδα από όσα λύνουν. Για έξι μήνες τον Ολυμπιακό τον κατεύθυναν τα….πληκτρολόγια του Facebook και του Twitter. Στον αγώνα με τη Βαλένθια αποδείχθηκε ποιοι πραγματικά αγαπάνε το μπάσκετ και την ομάδα τους. Οι περίπου 4-5 χιλιάδες που πήγαν στο ΣΕΦ. Αν μετά από ένα ανένδοτο αγώνα έξι μηνών και μεγάλες κινητοποιήσεις την προηγούμενη εβδομάδα το αφήγημα του #Μέχρι τέλους ασπάστηκαν 4-5 χιλιάδες άνθρωποι γίνεται αυτόματα αντιληπτή και η αξία του. Τίποτε άλλο επ΄ αυτού. Για την ώρα. Άλλωστε, η ιστορία συνεχίζει να γράφεται και το βάρος των γεγονότων δεν μπορούμε ποτέ με ασφάλεια να το μετρήσουμε τη στιγμή που συμβαίνουν και σε χρόνο ενεστώτα.
