Ο Τζον Φαντ Σχιπ θέλει να περάσει στην Εθνική ομάδα το δικό του στιλ παιχνιδιού, αυτό που αρέσει σε εκείνον να βλέπει. Αυτό προϋποθέτει παιχνίδι κατοχής μπάλας σε διάταξη 4-3-3 και με επιθετική τακτική. Ωστόσο έχει ήδη αντιληφθεί πως με τον ελάχιστο χρόνο δουλειάς που έχει στη διάθεσή του θα πρέπει να προσαρμοστεί κι εκείνος στο ρόστερ που έχει στα χέρια του.
Στις πρώτες προπονήσεις λοιπόν της νέας εποχής (της εποχής πλάνου Κατάρ) δουλεύει με τους παίκτες του και σε διαφορετικά συστήματα αλλά και με τακτική διαφορετικών ειδών ώστε να μπορούν οι παίκτες του να προσαρμόζονται στις ανάγκες του κάθε παιχνιδιού. Όπως είναι αντιληπτό, ούτε με αυτή τη λογική μπορούν να έρθουν αυτοματισμοί στην ομάδα. Είναι όμως αυτό το πιο σημαντικό στην παρούσα χρονική στιγμή; Όχι.
Η περισσότερη δουλειά γίνεται στο επικοινωνιακό κομμάτι. Ο Ολλανδός τεχνικός έχει ανακαλύψει προβλήματα νοοτροπίας και προσπαθεί να θεσπίσει νέους κανόνες πειθαρχίας στους παίκτες του ώστε να αποκτήσει η ομάδα και πάλι μια δομή. Αφού επιτευχθεί αυτό, έχει βάλει στόχο να πείσει τους παίκτες του ότι μπορούν. Θέλει να βγάλει από μέσα τους τη χαμένη αυτοπεποίθηση και να πάρει το 100% από τον καθένα τους.
Στο ματς με την Ιταλία θέλει πρωτίστως να δει διάθεση από τους παίκτες του, θέληση να παίξουν για την ομάδα και πάθος που θα μεταδίδει ο ένας στον άλλον ώστε να παρουσιάσουν ένα ανταγνωιστικό σύνολο. Θέλει οπωσδήποτε να δει τους παίκτες του να (ξανα) βάζουν το εγώ κάτω από το εμείς, κάτω από την ομάδα, γνωρίζοντας πως μόνο έτσι θα μεγαλώσουν ξανά και τα “εγώ” τους τα οποία τώρα είναι πληγωμένα.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Άλλωστε πολλές καλές μονάδες δε μπορούν να συνθέσουν μια καλή ομάδα κατά μόνας. Μια καλή ομάδα όμως μπορεί να εξυψώσει τα ποδοσφαιρικά “εγώ” των παικτών που την απαρτίζουν. Θα χρειαστούν φυσικά και κάποια καλά αποτελέσματα. Είναι μια σύνθετη διαδικασία η οποία θα χρειαστεί χρόνο ώσπου να δώσει έναν βασικό κορμό στον Φαντ Σχιπ. Η πρώτη ευκαιρία είναι το ματς με την Ιταλία.
