Ρίψη αντικειμένων που συνοδεύονταν από έντονες αποδοκιμασίες προς το πρόσωπό του. «Είσαι λίγος», «σήκω και φύγε», «δεν κάνεις για προπονητής του Πανιωνίου» κάποια από τα λόγια «κυανέρυθρων» οπαδών που μπόρεσα και συγκράτησα, αλλά και από τα λίγα που μπορούν να γραφτούν και να δημοσιευθούν (για ευνόητους λόγους)…
Παρακολουθώντας και ακούγοντας όσα διαβάσατε παραπάνω, αναρωτήθηκα (σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα), τι έκανε αυτός ο άνθρωπος και αξίζει τέτοια συμπεριφορά; Γιατί; Επειδή έχει δώσει (μαζί με τους παίκτες φυσικά) 22 βαθμούς στον Πανιώνιο σε 17 αγωνιστικές; Μήπως δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που πριν μερικές εβδομάδες, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή, γνώριζε την αποθέωση και εισέπραττε το χειροκρότημα των ίδιων οπαδών; Και ο ίδιος άνθρωπος ήταν και οι ίδιοι φίλαθλοι… Δυστυχώς…
Αλήθεια, πόσοι από εμάς στη δουλειά μας θα ανεχόμασταν τέτοιες συμπεριφορές από τους ανθρώπους στους οποίους απευθυνόμαστε; Πόσοι το έχουμε σκεφτεί αυτό; Για να μην πω κανείς και αδικήσω κάποιους, λέω ελάχιστοι…
Έγραφα πριν λίγο καιρό, ότι σαν λαός ξεχνάμε γρήγορα και αυτό αποδείχθηκε το βράδυ της Κυριακής, έστω και από μερίδα οπαδών. Γιατί υπήρξαν (και υπάρχουν) και αυτοί που κατανοούν τις δυσκολίες, τις προσπάθειες και τη δουλειά των παικτών του Δημήτρη Ελευθερόπουλου…
Ο Ελευθερόπουλος το περασμένο καλοκαίρι ξεκίνησε μαζί με τους συνεργάτες του, τους παίκτες του, τη διοίκηση να διανύει αυτό το δύσκολο μονοπάτι, που από την αρχή ήταν γεμάτο εμπόδια. Ασχέτως αν ξεπεράστηκαν και πλέον ο Πανιώνιος βρίσκεται σε θέση ισχύος και κοντά στην επίτευξη του στόχου της παραμονής.
«Σας ευχαριστώ για το πάθος και τη διάθεση που δείξατε στον αγωνιστικό χώρο. Παίξατε και για μένα και σας ευχαριστώ πολύ» ήταν τα λόγια του πικραμένου «Ελέ» (προς τους παίκτες του) στα αποδυτήρια μετά τη λήξη του αγώνα με τη Βέροια. Είχε προηγηθεί ο έξαλλος πανηγυρισμός του Λεωνίδα Καμπάνταη που ξεπέρασε όποιον συμπαίκτη του βρέθηκε στην πορεία του και αγκάλιασε σφικτά τον προπονητή του για να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι και να γίνουν ένα “κουβάρι”, δείχνοντας για μία ακόμα φορά, ότι παρά τα προβλήματα, οικονομικά και αγωνιστικά, τα άσχημα αποτελέσματα, είναι άνθρωποι και λειτουργούν σαν οικογένεια. Βάζοντας πάνω απ’ όλα και όλους το συμφέρον του Πανιωνίου. Αφήνοντας στην άκρη την όποια διαμάχη και διαφωνία έχουν ή είχαν με τον οποιοδήποτε. Αυτό είναι σημαντικό. Ειδικά στις μέρες μας, δεν το συναντάς και συχνά…
Ο τεχνικός του Πανιωνίου, στην καριέρα του (ποδοσφαιρική κυρίως) βρέθηκε ουκ ολίγες φορές σε παρόμοια κατάσταση… Απ όσο θυμάμαι ποτέ δεν πρόδωσε αυτούς που πίστεψαν σ αυτόν, τις ιδέες του, το έργο του…
Και σε αυτόν τον Πανιώνιο υπάρχουν άνθρωποι που τον έχουν πιστέψει. Παίκτες, διοίκηση, φίλαθλοι… Όπως και ο ίδιος δεν αξίζει συμπεριφορές σαν αυτές που έγινε μάρτυρας το βράδυ της Κυριακής, έτσι και αυτοί δεν αξίζουν να τον δουν να πηδάει από το καράβι, που δεν βουλιάζει, ίσα-ίσα είναι προς της σωστή κατεύθυνση, κάνοντας το χατήρι μερικών δεκάδων φιλάθλων…
ΥΓ: Για το παιχνίδι δεν θέλω να σχολιάσω το παραμικρό… Το μόνο που θα γράψω (και το κάνω για πρώτη φορά και ελπίζω τελευταία) είναι πως οι τρεις βαθμοί χάθηκαν και από την προπονητική απειρία του Δημήτρη Ελευθερόπουλου. Αλλά, αν δεν κάνεις λάθη δεν μαθαίνεις… Ας φροντίσει και ο ίδιος να μάθει από τα λάθη του στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
ΥΓ 2: Υπήρξε φίλος του Πανιωνίου («Πάνθηρας» έχω την αίσθηση) που υπερασπίστηκε τον Ελευθερόπουλο, έγινε η «ασπίδα» του, ζητώντας το λόγο από τους λίγους που αποδοκίμασαν και πέταξαν αντικείμενα… Και αυτό είναι προς τιμήν του.
ΥΓ 3: Κομμάτι της ομάδας ο Βασίλης Ρόβας, που μπορεί να μην συνεχίζει πλέον φορώντας τα “κυανέρυθρα”, ωστόσο, έδειξε για μία ακόμα φορά την αγάπη του για τον Πανιώνιο, παρακολουθώντας από κοντά τις προσπάθειες των πρώην συμπαικτών του.
