Ένα επεισόδιο που ξεσήκωσε “θύελλα” λαϊκών αντιδράσεων είτε μέσω δημοσιογραφικών κειμένων είτε μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Το πως και το γιατί βγήκε προς τα έξω αυτό το επεισόδιο το προσπερνώ. Το θέμα είναι το τί συνέβη τις επόμενες ώρες. Οι έξω από την ομάδα προδίκαζαν με χαιρεκακία το αποτέλεσμα του αγώνα με την Ιαπωνία προβλέποντας παράλληλα ένα νέο 1994. Οι μέσα στην ομάδα με ταπεινοφροσύνη έκαναν ότι ήταν απαραίτητο για να “επαναφέρουν” τον ασθενή.
Εκ του αποτελέσματος είναι ολοφάνερο ότι τα κατάφεραν. Η Εθνική μας ομάδα σαν μια γροθιά ξεπέρασε κάθε σκόπελο και κατάφερε να πετύχει αυτό που στις 17 Ιουνίου έμοιαζε με όνειρο θερινής νυκτός. Το βράδυ εκείνης της ημέρας ο Φερνάντο Σάντος κάλεσε τους παίκτες του σαν τον “πατέρα” μιας οικογένειας που αντιμετώπιζε ένα εσωτερικό πρόβλημα. Έβαλε τα “παιδιά” του να τα βρουν. Τα έβαλε να μιλήσουν μεταξύ τους.
Το τί ειπώθηκε ανάμεσα τους δεν έχει γίνει γνωστό και καλό θα ήταν ποτέ να μην γίνει. Τα εν οίκω μη εν δήμω! Κι οι παίκτες από την επόμενη κιόλας μέρας αγνόησαν επιδεικτικά την εν Ελλάδι υστερία γύρω από το περιστατικό. Άφησαν σχετικούς και άσχετους να αναλύουν ένα καθημερινό οικογενειακό επεισόδιο κι εκείνοι αφοσιώθηκαν στον στόχο. Βγήκαν στο γήπεδο σαν μια γροθιά όπως τους ζήτησε ο προπονητής τους και έγραψαν ιστορία. Κανείς δεν ήθελε να γυρίσει πίσω τόσο σύντομα.
Ο αρχικός στόχος επετεύχθη. Το ματς με την Κόστα Ρίκα πρέπει να το χαρούν πρώτα οι ίδιοι οι παίκτες. Υπάρχει η ευκαιρία και η δυνατότητα να γραφτεί ένα ακόμα κεφάλαιο στην χρυσή δεκαετία της Εθνικής ομάδας. Κι αν δεν έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα και πάλι πετυχημένοι θα είναι. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η ήττα. Και τόσο ο καλός ποδοσφαιριστής, όσο και ο καλός φίλαθλος πρέπει να συμβιβάζονται μαζί της για να εκτιμούν περισσότερο τις νίκες.
Την σημαδιακή λοιπόν 17η Ιουνίου μπορούμε όλοι να την θυμόμαστε σαν την μέρα που ο συσσωρευμένος εκνευρισμός και η αρνητική ενέργεια γύρω από την Εθνική ομάδα μετατράπηκαν σε δημιουργικό θυμό και αμέτρητα χιλιόμετρα στο γήπεδο. Ακόμα κι αν δεν μάθουμε ποτέ τί ειπώθηκε στο “δωμάτιο πανικού” ανάμεσα στους παίκτες, το ηθικό δίδαγμα από όλη αυτή την ιστορία είναι σπουδαίο. Με την επικοινωνία λύνονται όλα. Με την σιωπή και την αδιαφορία ένα μικρό πρόβλημα μπορεί να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη χιονοστιβάδα.
