Το κακό στον ελληνικό Τύπο δεν ξεκίνησε με την οικονομική κρίση. Άρχισε αρκετά χρόνια νωρίτερα όταν οι παραδοσιακοί εκδότες υποχρεώθηκαν να παραδώσουν σιγά-σιγά τα κλειδιά των επιτυχημένων εντύπων τους στους επιχειρηματίες.
Μπορεί να έπαιξε ρόλο και η δολοφονία κάποιων εξ αυτών (Αθανασιάδης, Μομφερράτος) από τρομοκρατικές οργανώσεις της εποχής. Μπορεί και όχι.
Σήμερα όμως δεν υπάρχουν ούτε η Ελένη Βλάχου, ούτε ο Χρήστος Λαμπράκης, ούτε ο Νάσος Μπότσης, ούτε ο Γιάννης Βελλίδης, ούτε ο Κίτσος Τεγόπουλος.
Όπως δεν υπάρχουν διευθυντές όπως ο Αλεκος Φιλιππόπουλος, ο Χρήστος Πασαλάρης, ο Λέων Καραπαναγιώτης, ο Τάκης Λαμπρίας, ο Σεραφείμ Φυντανίδης και τόσοι άλλοι κολοσσοί της δημοσιογραφίας.
Στη θέση τους υπάρχουν επιτυχημένοι στο χώρο τους επιχειρηματίες οι οποίοι ανέλαβαν τις τύχες εντύπων με κύρος για να κάνουν με… κύρος τις δουλειές τους με το διεφθαρμένο δημόσιο, που είναι πτωχευμένο εδώ και χρόνια, αλλά αρνείται να το αποδεχθεί και υπογράφει μνημόνια σκλαβιάς και υποτέλειας για τους κατοίκους της… αποικίας του Βερολίνου!
Φυσικά και οι παραδοσιακοί εκδότες είχαν κι αυτοί τα τρωτά τους. Δεν έπαιξαν πάντα κρυστάλινο ρόλο στα πράγματα της χώρας που καθόρισαν την σύγχρονη ιστορία της. Ωστόσο στην πλειοψηφία τους διέθεταν μια ξεχωριστή καλλιέργεια και είχαν μια υψηλού επιπέδου αισθητική και αντίληψη.
Το φθηνό και το αγοραίο έμενε τις περισσότερες φορές έξω από τα γραφεία τους. Δεν το ασπάστηκαν με ευκολία, ούτε το αγκάλιασαν με θέρμη όπως οι νεόπλουτοι διάδοχοι των εφημερίδων τους.
Το ποια είναι η διαφορά του τότε με το σήμερα, ο κόσμος το γνωρίζει. Κι αν δεν το γνωρίζει, το νοιώθει, το οσφρίζεται στην ατμόσφαιρα.
Και για όσους πιθανόν δυσκολεύονται να αντιληφθούν τι θέλω να πω, παραθέτω απλά ένα απόσπασμα από το μάθημα δημοσιογραφίας του αείμνηστου Λέοντα Καραπαναγιώτη, εκδότη στα ΝΕΑ και στο ΒΗΜΑ, που μαζί με το ΕΘΝΟΣ περνούν σήμερα δύσκολες ώρες:
«Οι δημοσιογράφοι δεν μπορεί να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, δεν μπορεί να είναι τα πρόσωπα-κλειδιά στις εξελίξεις και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι μέρος του προβλήματος. Δεν είναι η δουλειά τους να δημιουργούν τα γεγονότα, αλλά να καταγράφουν τα γεγονότα. Όταν τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά, με τους δημοσιογράφους να στρέφουν πάνω τους τους προβολείς, να επιτίθενται, να καταγγέλλουν, να εξηγούν και να απολογούνται, τότε έχει χάσει η δημοσιογραφία, που αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει η κοινωνία. Ποιος έχει κερδίσει; Η πολιτική εξουσία που βρίσκει δρόμο διαφυγής καθώς με ευκολία μπορεί να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των ΜΜΕ και να υποδείξει ως φαύλους, παραμυθάδες και αργυρώνητους αυτούς που η δουλειά τους είναι μόνο να πληροφορούν. Η σχέση του δημοσιογράφου με τον πολιτικό, τον μεγάλο επιχειρηματία και τον τραπεζίτη, αυτούς δηλαδή που αποκαλούμε πηγές της ενημέρωσης, είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δεν βρίσκονται στην ίδια πλευρά του λόφου και εάν βρεθούν, τότε οι δημοσιογράφοι έχουν προδώσει τους αναγνώστες, τους τηλεθεατές τους και τους ακροατές τους».
Κάθε άλλο σχόλιο περιτεύει. Τα Media στην Ελλάδα και στον κόσμο δεν θα είναι ποτέ πια όπως τα έζησε και τα διαχειρίστηκε για δεκαετίες ο Λέων Καραπαναγιώτης.
Πλέον η σκέψη όλων μας είναι στους συναδέλφους του ΔΟΛ και του Πήγασου που αγωνιούν για το μέλλον των οικογενειών τους.
