Daemon X Machina Review

Welcome to your Battlefield.

Flashbackπίσω στα τέλη των 80s. Τότε που δεν υπήρχαν τα ίντερνετς, η παγκοσμιοποίηση ήταν απλά μια θεωρία και φυσικά (στην Ελλάδα) οι όροι “manga” και “anime” κατατάσσονταν στα Μικυμάο. Τότε λοιπόν, τα πρωινά, στο πάλαι ποτέ Μεγάλο Κανάλι της τηλεόρασής μας, προβαλλόταν το Robotech. Η πρώτη ίσως επαφή των γηραιότερων εξ ημών, όχι μόνο με τα mecha, αλλά και με τα animeγενικότερα. Πού κολλάνε τα παραπάνω με τον… από μηχανής Δαίμονα της Marvelous Entertainment, την πολυαναμενόμενη Action αποκλειστικότητα για τη Nintendo, θα αναρωτιέστε τώρα εσείς. Σχεδιαστής των ρομπότ μας, είναι ο Shoji Kawamori, γνωστός από τη σειρά Macross, μία από τις τρεις που μπασταρδεύτηκαν μεταξύ τους για να φτιαχτεί το (αμερικανοποιημένο) Robotech. Οπότε αν η ηλικία σας είναι τέτοια που σας επιτρέπει να έχετε αναμνήσεις από αυτό, ετοιμαστείτε να θυμηθείτε τα μικράτα σας, μιας και η αίσθηση του DaemonXMachina, το θυμίζει έντονα!

Πέραν του προαναφερθέντος funfact, θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μια τολμηρή κίνηση από πλευράς των developers, αφού είχαμε καιρό να δούμε μια mecha δημιουργία. Αυτό σημαίνει πως το DaemonXMachinaείναι must–buy; Χμμ… Θα θέλαμε να πούμε ναι, αλλά υπάρχουν και κάποιες ενστάσεις από μέρους μας.

Με πρώτη-πρώτη την ιστορία του. Εξελίσσεται αρκετά αόριστα και ας μας επιτραπεί η έκφραση, “σποραδικά”. Υπάρχουν νύξεις για plottwists και για έναν ειδικό σκοπό, αλλά δεν ήταν αρκετές για να μας συνεπάρουν. Οι οποίες μάλιστα εμφανίστηκαν μεταξύ των πρώτων πέντε και δέκα ωρών του playthrough, ιδιαίτερα αργά θα λέγαμε. Σε γενικό πλαίσιο βρισκόμαστε σ’ ένα post–apocalypticμέλλον, μετά από τη –μερική- καταστροφή του φεγγαριού και την εμφάνιση μιας καινούργιας πηγής ενέργειας, του femto. Αρκετές από τις μηχανές με τεχνητή νοημοσύνη έχουν διαφθαρεί και λειτουργούν αυτόβουλα και επιθετικά. Εσείς είστε ένας rookieανεξάρτητος Outer, δηλαδή ένας μισθοφόρος πιλότος των πολεμικών ρομπότ που ονομάζονται Arsenals. Δέχεστε αποστολές από την Α.Ι. της βάσης σας και συνήθως συνεργάζεστε με άλλους μισθοφόρους, απεσταλμένους των ομάδων τους. Οι σχέσεις των μισθοφορικών γκρουπ μεταξύ τους, όπως αντιλαμβάνεστε δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές… Μιας και εσείς είστε ουδέτεροι, θα εκπλαγείτε πόσο εύκολα και γρήγορα ο σημερινός φίλος, την επόμενη είναι εχθρός και τούμπαλιν. Ε, it’sjustbusinessπου λένε και στο χωριό μου.

Εφόσον το σενάριο υστερεί, το δυνατό χαρτί του τίτλου αναγκαστικά απονέμεται στο gameplay. Κατά την κρίση μας, το βρήκαμε από καλό έως απολαυστικό-αναλόγως την αποστολή. Εκτός των φυσιολογικών, κάποιες είναι πανεύκολες, άλλες ουσιαστικά δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα, ενώ υπήρξαν και φορές που το difficultyspike τρύπησε ταβάνι, με χαρακτηριστικότερη μία νωρίς στο παιχνίδι. Ω θεοί, ακόμα θυμάμαι την απορία μου, τι δουλειά έχει αυτό το bossσε τόσο χαμηλό επίπεδο… Πού υστερεί; Σε μια μικρή λεπτομέρεια: το autolock–on. Υπάρχει και είναι καλό, μην αγχώνεστε, αλλά στις ταχύτητες που απαιτείται να κινούμαστε το χρειαζόμασταν τέλειο. Ή τέλος πάντων, με έναν καλύτερο (ημιαυτόματο για παράδειγμα) μηχανισμό στην κάμερα. Ήταν άπειρες οι φορές που είτε χάναμε τους τάχιστους εχθρούς, είτε καταλήγαμε να γυρνάμε σαν σβούρες πυροβολώντας όπου να ’ναι.

Στις αποστολές, παρόλο που ο στόχος μπορεί να διαφέρει καμιά φορά, στην ουσία κάνετε το ίδιο πράγμα: σφάζετε εχθρούς. Τουτέστιν καταλήγαμε κυρίως σε buttonsmashing, αν και οφείλουμε να παραδεχτούμε πως υπήρξαν περιπτώσεις που έπρεπε να κινηθούμε πολύ προσεκτικότερα και τακτικότερα. Όχι πολλές, αλλά υπήρξαν. Αυτό που σίγουρα ποικίλει, είναι ο χρόνος διεκπεραίωσής τους. Από λίγα λεπτά έως και τεταρτάκι. Επιπροσθέτως, έχουμε να επιλέξουμε από ευρεία γκάμα όπλων, από handguns και σπαθιά (mechaσπαθιά, yeeeah!) μέχρι αυτόματα, μπαζούκας αλλά και… πολυκατοικίες! Ναι, μπορείτε να αξιοποιήσετε ακόμα και τα surroundingσας εν ώρα μάχης, μια ιδέα που μας άρεσε πολύ. Στις δυνατότητές σας επίσης βρίσκεται και η χρήση του femto, με το οποίο μπορείτε να αυξήσετε την επίθεση, την ταχύτητα και την άμυνά σας ή να δημιουργήσετε έναν κλώνο σας για αντιπερισπασμό. Το HUD, με όλες τις πληροφορίες για την ανθεκτικότητα του Arsenal και του οπλισμού σας μπορεί να σας παραξενέψει, αλλά με τον χρόνο θα το συνηθίσετε. Να σημειώσουμε εδώ την ύπαρξη του localco–opγια συγκεκριμένες αποστολές που έχουν ολοκληρωθεί στο campaign.

Στο όλο gameplay, υπήρξαν και δύο φαουλάκια που θέλανε λίγο προσεκτικότερη διαχείριση. Το πρώτο έχει να κάνει κυρίως με την κατανόηση της ιστορίας και των χαρακτήρων, άρα κατά συνέπεια και της γενικότερης απόλαυσης. Βλέπετε, αφού ξεκινήσει κάθε mission, οι ήρωες μιλάνε μεταξύ τους σε realtime. Δε λένε μόνο δύο κουβέντες όμως… Ολόκληροι μονόλογοι (μιας και ο rookieμας δε μιλάει) και διάλογοι. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι και να τρέχουμε προσπαθώντας να αποφύγουμε τα πυρά και να πυροβολούμε και να προσέχουμε ό,τι λέει ο καθένας, δε γίνεται. Ακόμα πιο δύσκολο είναι για όσους επιλέξουν το ιαπωνικό voiceacting…

Το δεύτερο που δε μας ενθουσίασε ήταν το upgrading. Υπάρχει skilltree (που δεν πηγαίνει μέσω leveling, αλλά μέσω credits), όμως δε μπορείτε να διαλέγετε αυτοβούλως. Κάθε επιλογή ξεκλειδώνει άλλες, συγκεκριμένες. Κάποιες είναι για τον χαρακτήρα σας και κάποιες για το Arsenal. Το ζήτημα είναι πως πρώτον, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται- ή μάλλον αναγνωρίζεται αλλά πρέπει να πληρώσετε για να το μηδενίσετε- και δεύτερον όταν πρωτοσυναντάμε το upgrading, είναι πολύ εύκολο να μη διαλέξουμε το μονοπάτι που στο μέλλον θα μας βόλευε καλύτερα. Και για να μιλήσουμε ξεκάθαρα, επειδή χωρίς το ρομπότ σας δεν πάτε πουθενά (αν τελειώσει το HPτου, βγαίνετε και συνεχίζετε χωρίς αυτό- σαν μια δεύτερη, αλλά ανούσια, ευκαιρία) σας προτείνουμε να προτιμήσετε τα branchesπου θα οδηγούν σε περισσότερες επιλογές για το Arsenalσας.

Επί των οπτικοακουστικών θεμάτων, τα cel–shadedγραφικά του DaemonXMachinaείναι γενικά πολύ όμορφα, ειδικά τα τοπία στα ποικίλα battlegrounds. Βέβαια ο φωτισμός στα πρόσωπα των χαρακτήρων θα μπορούσε να είναι καλύτερος, μιας και τους κάνει να φαίνονται λίγο περίεργοι. Η εμπειρία μας παρ’ ολ’ αυτά, είτε στο φορητό είτε στην οθόνη, ήταν απολαυστική χωρίς framedrops. Η μουσική είναι δυνατή, νευρική, σε ροκ ήχους κυρίως και ταιριάζει απόλυτα στο ύφος του τίτλου.