Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΠΟ και η ηγεσία του Αθλητισμού, μετά την άστοχη απόφασή τους να επιτρέψουν την παρουσία 40.000 φίλων της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ στις εξέδρες του ΟΑΚΑ το Σάββατο, οδηγήθηκαν στην ανάγκη της παρουσίας ξένων διαιτητών στον μεγάλο τελικό.
Θεωρητικά όποιος κι αν είναι ο διαιτητής κι οι βοηθοί του ούτε ο Δημήτρης Μελισσανίδης, αλλά ούτε κι ο Ιβάν Σαββιδης θα μπορούν να καταλογίσουν ο ένας στον άλλο ότι έβαλε το… χέρι του σε κάποια ή κάποιες από τις αποφάσεις τους, ακόμα κι αν είναι λανθασμένες.
Κι αν δεν το κάνουν οι διοικητικοί ηγέτες των δύο φιναλίστ, δύσκολα θα μπει στη διαδικασία να το κάνει ο κόσμος των δύο ομάδων. Κι αυτό είναι ένα κέρδος.
Από τη μία λοιπόν, έχουμε την παραδοχή ότι στη λίστα του Περέιρα και της ΚΕΔ δεν υπάρχει ούτε… μισός Έλληνας διαιτητής κοινής αποδοχής για ΠΑΟΚ και ΑΕΚ.
Κι αυτό είμαι βέβαιος ότι θα συνέβαινε το ίδιο και με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, αν είχαν βρεθεί στον τελικό.
Η καχυποψία είναι στο dna του Έλληνα και δεν αφορά μόνο εποχές «παράγκας», αλλά και αυτές της «εξυγίανσης».
Από την άλλη όμως, μπορεί η ΕΠΟ να επιχειρεί το 50-50 με την έλευση ξένων διαιτητών στον τελικό του Σαββάτου και να κινείται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν παύει να οδηγεί το ποδόσφαιρο στο… παρελθόν!
Στην εποχή του Ιταλού Τζιανφράνκο Μενεγκάλι που στις 18 Ιουνίου του 1975 έγινε ο τελευταίος ξένος διαιτητής που σφύριξε αγώνα στην Ελλάδα.
Τον τελικό κυπέλλου Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-0 στο στάδιο Καραϊσκάκη (δείτε τον στο 0.34 του βίντεο) κλείνοντας ένα κύκλο με πολλούς αμφιβόλλου ποιότητας ξένους ρέφερι που ήρθαν να διευθύνουν αγώνες στη χώρα μας.
Την ίδια σεζόν (1974-75) ήρθαν στην Ελλάδα και σφύριξαν αρκετούς αγώνες κι άλλοι ξένοι διαιτητές.
Ανιχνεύοντας το βιβλίο των συναδέλφων Νίκου και Γιώργου Γαβαλά (αφιερωμένο στον αείμνηστο Νικήτα) έπεσα πάνω στους Ελβετούς Ρολάν και Μπούχελι, τους Ιταλούς Λατάτσι και Σεραφίνο, τον Αυστριακό Ματίας, τους Γάλλους Βοτρό και Ελιέ, τον Άγγλο Σω και τον Ισπανό Μαρτίνεζ.
Ήταν η τελευταία… καραβιά ξένων διαιτητών στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Μετά από 43 χρόνια η καχυποψία, η δυσπιστία και η ένταση που επικρατεί μέσω και των social media χτυπά κόκκινο και ανοίγει ξανά τα σύνορα στον ξένο παράγοντα.
Ή μήπως δεν έκλεισαν ποτέ (κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο);
