Τα Δύο Αοράκια γέμισαν από ένα κοινό διψασμένο για μπάσκετ και… Αντετοκούνμπο, ο αγώνας της εθνικής ήταν θέμα συζήτησης όλη τη μέρα στα στέκια του Ηρακλείου, η επιστροφή του Greek Freak σε ένα επίσημο (έστω και φιλικό) παιχνίδι έγινε πολύ ομαλά και η εθνική ξεμούδιασε κερδίζοντας ένα αντίπαλο χαμηλών δυνατοτήτων με μεγάλη άνεση. Όλα καλά λοιπόν; Σίγουρα όχι…
Ο δρόμος για την Κίνα εκτός από μακρινός είναι και πολύ δύσκολος για την εθνική ομάδα. The long and winding road, το τραγούδι των Beatles μοιάζει με ιδανικό soundtrack στο ξεκίνημα της εθνικής. Ας πάρουμε πρώτα από όλα τα θετικά…
Η ελληνική ομάδα έχει λύσεις σε όλες τις θέσεις, μεγάλα κορμιά και πάνω από όλα ένα πολύ καλό κλίμα, κάτι σχεδόν άγνωστο τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει διάθεση αφού είναι φανερό ότι οι παίκτες ξέρουν ότι υπάρχουν δυνατότητες για μεγάλα πράγματα. Η εθνική για πρώτη φορά μοιάζει με ένα τεράστιο πυρηνικό μπασκετικό οπλοστάσιο που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να ενεργοποιηθεί. Το θέμα είναι το πότε και το αν αλλά για αυτό πρέπει να περιμένουμε να αλλάξει ο μήνας και να αρχίσουν οι υποχρεώσεις του παγκοσμίου. Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος έχει στα χέρια του ότι ονειρεύεται κάθε προπονητής. Παίκτες που μπορούν να παίξουν σε πολλές θέσεις, δύο δημιουργούς, ικανοποιητικούς ψηλούς και φυσικά τον….MVP του ΝΒΑ που μπορεί να κάνει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Η πεντάδα που δείχνει να προτιμάει στο ξεκίνημα και τη χρησιμοποίησε τόσο στην αρχή του αγώνα, όσο και στην αφετηρία του β’μέρους μοιάζει με μπασκετική ονείρωξη. Ο Καλάθης στον άσο, δύο φόργουορντ (Παπανικολάου-Παπαπέτρου) και οι δύο Γιάννηδες (Αντετοκούνμπο-Μπουρούσης). Τέσσερα τεράστια κορμιά που κλείνουν τη ρακέτα και τη μετατρέπουν σε ένα….δάσος από χέρια, σούπερ αθλητικά προσόντα, ικανότητα στο ανοιχτό γήπεδο. Οι φουκαράδες οι Ούγγροι είδαν τον…τρόμο στο ξεκίνημα των δύο ημιχρόνων. Η εθνική με αυτό το σχήμα είχε επί μέρους σκορ 19-2 αλλά όπως είπαμε ο αντίπαλος είχε έρθει πιο πολύ για τουρισμό παρά για να προβάλλει αντιστάσεις. Άλλωστε η Κρήτη κατακαλόκαιρο είναι πολύ όμορφη…
Ακόμη και όταν η μορφολογία των πεντάδων αλλάζει με την προσθήκη του Σλούκα και τα σχήματα γίνονται πιο κοντά και ευέλικτα η εθνική δεν δείχνει να χάνει τίποτα σε αθλητικά προσόντα, αμυντική προσήλωση και αξιοποίηση του ανοιχτού γηπέδου. Όταν αυτή η ομάδα πάρει το ριμπάουντ ή κάνει ένα κλέψιμο είναι απλά fun to watch αφού οι επιλογές και το ρεπερτόριο μοιάζουν ανεξάντλητα και θυμίζει πιο πολύ ομάδα για all star game.
Πολύ ωραία ως εδώ. Όμως θα είμαστε αφελείς αν πιστέψουμε ότι στο παγκόσμιο τα παιχνίδια της εθνικής θα παιχτούν αποκλειστικά στο ανοιχτό γήπεδο με πολύ τρέξιμο και ατελείωτα highlight καρφώματα. Τα μεγάλα παιχνίδια παίζονται και κρίνονται στο μισό γήπεδο. Εκεί η εθνική μοιάζει μια άλλη ομάδα και όσα φοβόμαστε μπορεί να μας….σκοτώσουν. Με 5/23 τρίποντα (2/10 στο πρώτο μέρος) το μακρινό σουτ παραμένει η αχίλλειος πτέρνα και όταν οι άμυνες θα κλείνουν μέσα στη ρακέτα το πρόβλημα θα μοιάζει ακόμη μεγαλύτερο. Καλάθης, Πρίντεζης, Παπανικολάου και οι δύο Αντετοκούνμπο είχαν μαζί 0/9 τρίποντα. Bad news…
Ένα πρόβλημα σε δεύτερο χρόνο είναι η κατανόηση του παιχνιδιού του Αντετοκούνμπο. Μπορεί η ομάδα να διαθέτει δύο γκαρντ εφάμιλλης κλάσης με τα μεγάλα δίδυμα του παρελθόντος αλλά τα κλειδιά της κρατάει στην επίθεση ο Αντετοκούνμπο. Σε μερικές φάσεις που έβρισκε μισό (ούτε καν ολόκληρο) μέτρο τελείωνε τις φάσεις με το ακρηκτικό πρώτο του βήμα και βάζοντας το σώμα του απέναντι σε όσους αντιπάλους τολμούσαν να του κλείσουν το δρόμο για το καλάθι. Τυπικό Milwaukee game…Όμως σε πολλές περιπτώσεις όταν η μπάλα έφευγε από τα χέρια του δυσκολευόταν να την ξαναπάρει. Εκεί πρέπει να λειτουργήσουν οι αυτοματισμοί της εθνικής ειδικά απέναντι σε άμυνες που θα κλείνουν ολοένα και περισσότερο και θα μοιάζουν με κάμπινγκ μέσα στο….ζωγραφιστό! Μόνο αφελής θα παίξει ανοιχτά την εθνική. Και όποιος το κάνει θα πληρώσει την επιλογή του πολύ ακριβά. Ο Αντετοκούνμπο τυπικά ξεκινάει και συνεχίζει τον αγώνα σαν τεσάρι. Αλλά αυτό είναι περισσότερο μια αχρείαστη ταμπέλα. Όταν κουμαντάρει τη μπάλα έχει τον τρόπο να τελειώσει τις φάσεις. Για το ανοιχτό γήπεδο δεν το συζητάμε καν. Αλλά στο πέντε εναντίον πέντε η ομάδα θέλει πολύ δουλειά. Επιστροφή στη βασική θεωρία: Τα μεγάλα παιχνίδια κρίνονται σε ρυθμό και επιθέσεις μισού γηπέδου.
