Ο Γιάννης Φουρνάρος γράφει στο προσωπικό του μπλογκ για την έννοια της ατομικής ευθύνης, αλλά και για την αποκαρδιωτική εικόνα των υπευθύνων που δεν βρίσκουν λάθη, σε μια υπόθεση που έχει στοιχίσει τη ζωή τόσων συνανθρώπων μας.
Η απώλεια ανθρώπων είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Ιδίως όταν μιλάμε για μικρά παιδιά, για νεαρούς ανθρώπους. Όχι ότι η κάθε ζωή δεν έχει τη δική της αξία, αλλά προσπαθώντας να εκλογικεύσεις αυτά που συμβαίνουν, νιώθεις λιγότερο πόνο όταν κάποιος έχει πραγματοποιήσει έναν ικανοποιητικό, βάσει ετών, εμπειριών και συναισθημάτων, κύκλο ζωής.
Όσα συμβαίνουν στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς κορυφώνονται σε στιγμές ανείπωτης τραγωδίας όπως στην Ηλεία, στο Μάτι, στη Μάνδρα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο φόβος που δημιουργείται στα εσώψυχα του καθενός, αποτελεί μια μορφή θανάτου. Οτιδήποτε σε φοβίζει, σου στερεί χαρές της ζωής και αυτό είναι ένα εξίσου θλιβερό συναίσθημα, όπως και της απώλειας.
Το ζητούμενο είναι το τι κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τις φοβίες μας. Όπως έχουμε αντιληφθεί με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σε άλλους. Πολλώ δε μάλλον σ’ αυτούς που εκλέγουμε, στους προύχοντες του τόπου, που αγνοούν ότι βρίσκονται στη θέση τους για να “υπηρετούν” το κοινό και όχι για να μετατρέπουν τον εαυτό τους σε άρχοντα.
“Δεν είστε εδώ για να βγάζετε απλώς το ψωμί σας. Είστε εδώ για να επιτρέψετε στον κόσμο να ζήσει πιο άνετα, με μεγαλύτερο όραμα, με ένα πιο εκλεπτυσμένο πνεύμα ελπίδας και αποτελεσματικότητας. Είστε εδώ για να εμπλουτίσετε τον κόσμο και φτωχαίνετε τον εαυτό σας όταν το ξεχνάτε αυτό”. Λόγια που είχε πει ο 28ος πρόεδρος της Αμερικής Γούντροου Ουίλσον πριν από περίπου έναν αιώνα και ταιριάζουν απόλυτα στους ολοένα και πιο φτωχούς πολιτικούς μας.
Έχεις απαιτήσεις λοιπόν από φτωχούς τω πνεύματι; Προφανώς και όχι. Και εδώ μπαίνει η έννοια της ατομικής ευθύνης. Αυτή πρέπει να αναπτύξουμε. Αποκαρδιωτική η εικόνα του κ. Τόσκα ο οποίος δεν βρίσκει λάθη, σε μια υπόθεση που έχει στοιχίσει τη ζωή τόσων συνανθρώπων μας.
Αν μας ενοχλεί η έλλειψη ατομικής ευθύνης από έναν πολιτικό, πρέπει να τη ζητούμε πρώτα στον εαυτό μας. Να αμφισβητούμε ό,τι μας πλασάρεται ως δεδομένο και να σκεφτόμαστε τη δική μας στάση, δίνοντας όραμα και αξίες στο κύκλο που επηρεάζουμε.
Και είναι βέβαιο ότι όλοι μας επηρεάζουμε ανθρώπους. Εμείς φταίμε για τους πολιτικούς που έχουμε, εμείς ευθυνόμαστε πρωτίστως για ό,τι μας συμβαίνει σε επίπεδο συναισθημάτων, συμπεριφορών, εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπαίτιοι για τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας μας.
Η χρήση των κακών επιλογών και δεδομένων μας, μάς οδηγεί τελικά στο φόβο. Και η “καλή χρήση” είναι το φωτεινό μονοπάτι, όπως αυτό των 600 παιδιών των κατασκηνώσεων που γνωρίζοντας άπαντες τι πρέπει να κάνουν, απομακρύνθηκαν από την εγκατάσταση και διέφυγαν τον κίνδυνο.
