Όλος ο μπασκετικός κόσμος, ασχολείται από το τα ξημερώματα της Πέμπτης με τα συναισθήματα που του προσέφερε ο Ντέρικ Ρόουζ. Απόλυτα δικαιολογημένα.
Δεν ήταν μόνο οι 50 πόντοι (career high) που σημείωσε με τους Τίμπεργουλβς κόντρα στους Τζαζ. Δεν είναι τα νούμερά του, που μέχρι στιγμής σε 8 αγώνες, προσεγγίζουν τόσο πολύ τα αντίστοιχα της σεζόν 2010/11, όταν και αναδείχθηκε MVP της regular season.
Είναι όμως η κραυγή που έβγαλε, με το που τελείωσε το παιχνίδι.
Είναι τα hustle plays, όπως η τάπα στον Έξουμ στη φάση που διασφάλισε τη νίκη.
Είναι εκείνη η δολοφονική crossover, ή οι reverse που κάνει ακόμα και τώρα, με τα πόδια διαλυμένα από τραυματισμούς, που λίγο έλειψαν να τον στείλουν μια και καλή στην (πρόωρη) σύνταξη.
Είναι οι δηλώσεις αμέσως μετά τη λήξη, με τους παλμούς στα ύψη, εκείνον να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του, και το κοινό της Μινεσότα, να φωνάζει “ΜVP”, όπως τότε…
Eίναι το μπουγέλο των συμπαικτών του, μόλις μπήκε στα αποδυτήρια. Σαν να βαφτίζεται και πάλι.
Για όλα αυτά, τα δυνατά συναισθήματα που προσέφερε σε όλους μας τα ξημερώματα της Πέμπτης, ο κόσμος του μπάσκετ αναφωνεί:
“Κράτα μακριά τους δαίμονες, γιε του Σικάγο”.
Για έναν χορό, που δεν είναι ανάγκη να είναι ο τελευταίος… Μόλις 30 είσαι διάολε…
