Το τελευταίο πράγμα που μπορούσε να περιμένει κάποιος Μάη μήνα με τις υποχρεώσεις της εθνικής ομάδας να έχουν ετεροχρονιστεί στην ουσία για το επόμενο καλοκαίρι ήταν να βρίσκεται (ξανά) στο προσκήνιο το όνομα του Ρικ Πιτίνο. Η συμφωνία του με το Αϊόνα έμοιαζε να βάζει ένα οριστικό τέλος σε μια σχέση που δεν είχε αρχίσει ακόμη καλά-καλά: Αυτή με την εθνική ομάδα. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αφού είχε φροντίσει τεχνηέντως να αποδομήσει μέσω τρίτων τον Πιτίνο και να δημιουργήσει την αίσθηση ότι του ζητούσε υπερβολικά πολλές –και δαπανηρές- αλλαγές τον αποχαιρέτησε δημόσια και πίστεψε ότι ξέμπλεξε! Κακώς γιατί όταν μπλέκεις με τον Ρικ ξεμπλέκεις μόνο όταν το αποφασίσει ο ίδιος…
Σε μια χώρα που βασιλεύει η άγνοια και κανείς δεν μένει προφήτης για πάνω από τρεις μέρες ο Πιτίνο άντεξε πολύ περισσότερο. Τώρα πια για τον μέσο αδαή οπαδό του Παναθηναϊκού είναι συνώνυμος με τις λέξεις ‘’πουλητάρι’’, ‘’προδότης’’ και ‘’παπατζής’’. Τουλάχιστον αυτές τις τρεις διαβάζω με τη μεγαλύτερη συχνότητα στα social media. Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε πως είναι σήμερα ένα τυπικό 24ωρο ή 48ωρο για τον κόουτς –πλέον- του Αϊόνα. Και πως ήταν ένα τυπικό 24ωρο του στο Λούιβιλ ή το Κεντάκι σε εποχές που δεν υπάρχει αγωνιστική δράση και παιχνίδια στο ΝCAA. Εάν βρίσκεται στο σπίτι του θα ξεκινήσει μια σειρά επαφών με τους πληροφοριοδότες του για παίκτες που τον ενδιαφέρουν, θα μάθει λεπτομέρειες για το αν είναι καλοί παίκτες, για το οικογενειακό back-round τους και θα κάνει σχέδια για τη στρατολόγηση τους, το recruiting. Μπορεί να βρίσκεται και στην άλλη άκρη των ΗΠΑ για να επισκεφθεί ένα απ΄ αυτούς και να τον ‘’ψήσει’’ να ενταχθεί στο πρόγραμμα μου. Κάτι που προϋποθέτει μια απίστευτη επικοινωνιακή ευελιξία αφού τη μια μέρα πρέπει να πείσει ένα λευκό σέντερ σε μια οικογένεια redneck στην Ιντιάνα και την επόμενη ένα Αφρο-αμερικάνο γκαρντ σε μια εργατική πολυκατοικία κάποιου αμερικάνικου γκέτο. Δεν τελείωσε φυσικά η μέρα του… Πρέπει να μιλάει με το σύλλογο αποφοίτων του κολεγίου και τους (οικονομικούς) υποστηρικτές του προγράμματος του που παίζουν βασικό ρόλο μπροστά και πολλές φορές πίσω από το προσκήνιο. Να ενημερώνει τον πρόεδρο του κολεγίου του αλλά και τον υπεύθυνο (διοικητικά) της ομάδας μπάσκετ. Να έχει καλή σχέση με τους καθηγητές για να ‘’βοηθήσουν’’ τους παίκτες του να περάσουν μερικά μαθήματα επειδή συνήθως οι καλοί μπασκετμπολίστες νοιώθουν μια απέχθεια για τις πανεπιστημιακές τάξεις. Να κλείσει μια καλή συμφωνία με κάποια εταιρεία αθλητικών ειδών γιατί είναι νόμιμο καθεστώς τα χρήματα αυτού του συμβολαίου να μπαίνουν στον τραπεζικό λογαριασμό όχι του κολεγίου αλλά του προπονητή. Να αποφασίσει σε ποιο ραδιοφωνικό σταθμό θα κάνει το post game show του για το οποίο επίσης παίρνει μια έξτρα αμοιβή. Και όλα αυτά σε μια εποχή που δεν είναι μέρος της καθημερινότητας του το μπάσκετ, οι προπονήσεις και οι αγώνες.
Τι καταλάβατε από όλα αυτά; Ο Πιτίνο όπως και κάθε κολεγιακός προπονητής πρέπει να έχει extreme επικοινωνιακά χαρίσματα για να πείθει ή να τα βγάζει πέρα με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Ο Πιτίνο πριν καν σκεφτεί το επόμενο ζον-πρες που θα ήθελε να παίξει η ομάδα πρέπει να σκεφτεί τους τρόπους που θα φέρει ζεστό χρήμα στα ταμεία του πανεπιστημίου και φυσικά θα αβγατίσει τους δικούς του τραπεζικούς λογαριασμούς. Προφανώς, διαθέτει όλα αυτά τα χαρίσματα αλλά δεν διαθέτει κάτι άλλο: Απεριόριστο χρόνο! Κι’ όμως κατάφερε να στριμώξει όχι μια, ούτε δύο αλλά πολύ περισσότερες συνεντεύξεις με ελληνικά media τα τελευταία 24ωρα. Facebook live με τον Πιτίνο, instagram live με τον Πιτίνο, live γενικώς με τον Πιτίνο που έγινε αίφνης η χαρά του μέσου Έλληνα μπασκετοδημοσιογράφου. Και πριν τον βαφτίσουμε ‘’μαϊντανό’’ να υπενθυμίσω κάτι που ο ίδιος δεν βαρέθηκε ποτέ να γράφει και να επαναλαμβάνει στα βιβλία του. Ειδικά, μάλιστα σε αυτά που δεν είχαν άμεση σχέση με το μπάσκετ αλλά τον διαφήμιζαν ως ένα πρύτανη της στρατηγικής, ένα άνθρωπο που κτίζει την επιτυχία του πάντα μεθοδικά και με σχέδιο. Ο Ρικ είτε αρέσει σε πολλούς εκεί έξω, είτε όχι δεν κάνει και δεν λέει ποτέ τίποτα στην τύχη. Ούτε ‘’τρολάρει’’ για να σπάσει πλάκα, ούτε μιλάει για να περάσει η ώρα του. Φαντάζομαι το αντιληφθήκατε με όσα σας έγραψα λίγο πιο πάνω ότι δεν διαθέτει τέτοιες πολυτέλειες. Συνεπώς, στην άκρη του μυαλού του η συνεχής αναφορά στην εθνική ομάδα, η επιθυμία του να την κοουτσάρει το καλοκαίρι και η σχεδόν πειθαναγκαστική επανάληψη της ύπαρξης ενός συμβολαίου που θέλει να τηρήσει είναι μέρος ενός σχεδίου. Επίσης, όπως ο ίδιος έγραψε παλαιότερα σε ένα από τα βιβλία του ο καλός επιχειρησιακός μάνατζερ μοιάζει με τον προπονητή μπάσκετ σε ένα σημείο: Ποτέ δεν κάνει άσκοπα κάτι και χωρίς κέρδος.
Αφού ξεπεράσουμε μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες όπως το γεγονός ότι ένας άμμισθος προπονητής (όπως μας παρουσιάστηκε η ‘’πρόσληψή’’ του πριν από μερικούς μήνες) δεν έχει συμβόλαιο ας πάμε στο επόμενο βήμα. Τι μπορεί να κερδίζει ή τι θέλει να κερδίσει απ΄ αυτή την κατάσταση και ποιους παραλήπτες έχει το μήνυμα του που επαναλαμβάνεται σαν κασέτα αυτόματου τηλεφωνητή τις τελευταίες μέρες: Θέλω να κοουτσάρω στο Προολυμπιακό του 2021 την εθνική Ελλάδος. Πριν από εννιά χρόνια την πρώτη φορά που συμφώνησε με το Πουέρτο Ρίκο για να καθίσει στον πάγκο του τα Αμερικάνικα μίντια υποστήριζαν ότι το έκανε αμισθί για να έχει νόμιμα και από κοντά τον Στέφαν Λίντο και να τον ‘’ψήσει’’ να υπογράψει στο Λούιβιλ. Ο Πιτίνο το αρνιόταν κατηγορηματικά αλλά όταν ο νεαρός ταλαντούχος Πορτορικάνος δεν εξασφάλισε βαθμούς και τη δυνατότητα να παίξει κολεγιακό μπάσκετ η συμφωνία του με την εθνική ομάδα χάλασε μέσα σε μια νύχτα. Την ίδια εποχή ο καλός του φίλος –τότε- και προπονητικός κλώνος του Τζον Καλιπάρι βρισκόταν στον πάγκο της Δομινικανικής δημοκρατίας που είχε στις τάξεις της ένα 16χρονο φαινόμενο: Τον Καρλ-Αντονι Τάουνς. Στην εθνική Ελλάδος όμως δεν υπάρχει ούτε μισός παίκτης που να ενδιαφέρει τον Πιτίνο για μελλοντική συνεργασία, άρα διαγράφουμε την πιθανότητα να θέλει τον….Αντετοκούνμπο για το Αϊόνα! Προφανώς, ο χρόνος θα μας δείξει τι ακριβώς έχει στο πολύστροφο μυαλό του ο μίστερ Ρίτσαρντ. Ένα λογικό σενάριο που μου είπε Αμερικάνος συνάδελφος που καλύπτει δεκαετίες το NCAA είναι ότι φοβάται την έρευνα της ομοσπονδίας για εκείνες τις παλιές παραβάσεις στο Λούιβιλ. Ο φάκελος δεν έχει κλείσει και με την επιστροφή του το ΝCAA τον ξανάνοιξε κάτι που δεν είναι ποτέ καλός οιωνός. Και δεν φοβάται ότι η τιμωρία του θα είναι μερικοί αγώνες αποκλεισμός αλλά κάτι πολύ βαρύτερο που ενδεχόμενο θα απειλήσει τη συμφωνία του με το Αϊόνα. Οπότε, η επόμενη πόρτα που πρέπει να μείνει ανοιχτή είναι της εθνικής ομάδας. Η διπλή παρουσία του στον πάγκο του Παναθηναϊκού ήταν η καλύτερη γέφυρα για να επιστρέψει στα εγκόσμια του μπάσκετ, να ξαναμπεί στο προσκήνιο, ελπίζοντας σε αυτό που τελικά ήρθε. Μια καλή πρόταση για να επιστρέψει εκεί που ανήκε.
Μια ακόμη λιγότερο γνωστή παράμετρος για τον Πιτίνο: Πέρα από ένα δυνατό μπασκετικό μυαλό και τα αξεπέραστα επικοινωνιακά του χαρίσματα είναι ένας άνθρωπος με έμφυτο ταλέντο στις επενδύσεις. Μπορεί ο μέσος ετήσιος μισθός των 3-4 εκατομμυρίων δολαρίων που απολάμβανε σε όλη την καριέρα του να μην είναι αμελητέα ποσότητα ακόμη και για τις ΗΠΑ αλλά όπως λένε στην πατρίδα του τα ‘’big bucks’’ τα κέρδισε επενδύοντας με μεγάλη επιτυχία. Στο Κεντάκι είχε για πολλά χρόνια στάβλους παραγωγής αλόγων κούρσας και τώρα είναι μέτοχος ή συνιδιοκτήτης σε ορισμένους. Κάποια άλλη εποχή είχε εστιατόρια με το όνομα του στη μαρκίζα του τίτλου. Μια προσφιλής θεωρία συνωμοσίας είναι ότι η Ελλάδα εκτός από μπασκετική κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την καριέρα του στην πορεία αποδείχθηκε και ένας προσφιλής τόπος επενδύσεων, μια ενδεχόμενη ευκαιρία άλλου επιπέδου στα μάτια του. Προφανώς και δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω ή να το διαψεύσω. Αλλά όπως έχει δείξει ο βίος και η πολιτεία του μίστερ Ρίτσαρντ Άντριου Πιτίνο: ποτέ δεν κάνει και δεν λέει πράγματα στην τύχη. Ποτέ δεν σχεδιάζει κάτι χωρίς την πιθανότητα ή τη δυνατότητα κέρδους. Και στα 67 του εκτός από πολύ καλός προπονητής με επικοινωνιακά χαρίσματα μάλλον δεν έχει χάσει το επενδυτικό του ένστικτο. ‘Αλλωστε όπως υποστηρίζει και μια παλιά αγαπημένη μου Αγγλική παροιμία ‘’you can’t teach an old dog new tricks’’.
