Τον τελευταίο καιρό είναι ξεκάθαρο πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, προσπαθεί να πείσει τον πλανήτη ολόκληρο, για κάτι το αυτονόητο. Προσπαθεί να δώσει σε όλους εμάς να καταλάβουμε πως η πόλωση κι ο διχασμός είναι δύο έννοιες που πρέπει να αποφεύγουμε κι όχι να επιδιώκουμε.
Ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο υπάρχουν χιλιάδες άλλα χρώματα και αποχρώσεις. Το αν επιλέγεις εσύ να είσαι “το κόκκινο” επουδενί δεν σημαίνει ότι πρέπει να απορρίπτεις τα υπόλοιπα χρώματα και να φανατίζεσαι με την επιλογή σου. Ο Γιάννης είναι Έλληνας από τη Νιγηρία που ζει στην Αμερική και τον αναγνωρίζει, γιατί διακρίνεται σε αυτό που κάνει, ολόκληρος ο υπόλοιπος πλανήτης. Μέσα σ’ αυτό ποιος είναι ο λόγος αντιπαράθεσης μεταξύ φανατικών Ελλήνων, φανατικών Νιγηριανών, ή φανατικών Αμερικάνων;
Πέρα από κάθε εθνικότητα πέρα από κάθε ταμπέλα που κάποιοι βίαια τοποθετούν, υπάρχει ένας άνθρωπος, που είναι ξεχωριστός όπως όλοι οι άνθρωποι, που έχει τη δική του ιστορία όπως όλοι οι άνθρωποι κι αυτή η ιστορία δεν γράφτηκε ούτε επειδή είναι Έλληνας ούτε επειδή είναι
Νιγηριανός, αλλά επειδή είναι αυτός που είναι βάση του οποιουδήποτε συνδυασμού. Δεν έχει να κάνει με την παγκοσμιοποίηση, που επίσης ως έννοια δημιουργεί διχασμό, έχει να κάνει με την κουλτούρα του συγκεκριμένου ανθρώπου του οποίου η πορεία της ζωής του, του απέδειξε πως κάθε διαχωρισμός μπορεί να οδηγήσει μόνο σε αρνητικά αποτελέσματα.
Το μήνυμα του Γιάννη δεν θέλει να σε κάνει να μην έχεις άποψη. Το μήνυμα του Γιάννη θέλει απλά να σου πει ότι η οποιαδήποτε άποψη δεν σου δίνει το δικαίωμα να είσαι προσβλητικός ή βίαιος, απέναντι σε άλλους που έχουν άλλη άποψη. Τον Γιάννη δεν τον ενοχλεί να το λένε “Έλληνα” ή “Νιγηριανό”, δεν θα τον ενοχλούσε σίγουρα ακόμα κι αν το έλεγαν Σουμέριο. Αυτό που τον ενοχλεί είναι η οποιαδήποτε μορφή έντασης, πάνω στη δική του προσωπική ιστορία. Και πλέον έχει και τη δυνατότητα και τα μέσα να αποδείξει στους κανονικούς ανθρώπους, πως οι φανατικοί όλου του κόσμου και όλων των ειδών, είναι απλά σαν τις μύγες που μας ενοχλούν το καλοκαίρι.
