Αν συμβεί μία φορά, όπως στο δεκάλεπτο με τη Μακάμπι, οφείλει να είναι κανείς προσεκτικός. Μπορεί να είναι από εκείνα τα ευτυχή ατυχήματα, από τις φωτοβολίδες της μίας βραδιάς.
Όμως συνέβη ξανά. Δύο σερί 30άρες στην επίθεση, νέο ρεκόρ παραγωγικότητας σε ένα ημίχρονο σε 21 χρόνια Ευρωλίγκας: το τυχαίο υποχωρεί και τη θέση του παίρνει το εφικτό. Το ταβάνι τρυπιέται και στη θέση του ξεπροβάλλει άλλο.
Έχοντας εξασφαλίσει για τον εαυτό του το περιθώριο του λάθους χάρη στο +15 του ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός βγήκε από τα αποδυτήρια έτοιμος να απορροφήσει την αναμενόμενη αντεπίθεση της Αρμάνι. Καλά τα 12(!) τρίποντα, αλλά το σκηνικό θα ήταν διαφορετικό. Το ευτύχημα ήταν πως όλοι αισθάνονταν ζεστοί, γιατί ήταν ήδη συμμέτοχοι. Κι αν από τους συνήθεις πρωταγωνιστές το περιμένει κανείς, τον Ντόρσεϊ, τον Βεζένκοφ, τον Γουόκαπ και τους υπόλοιπους βασικούς συν Σλούκα, η βραδιά είχε την μεγαλύτερη ως τώρα ποιοτική και ποσοτική συνεισφορά από τον πάγκο. Ο Χασάν Μάρτιν τελείωσε τις φάσεις και εκτέθηκε στο μίνιμουμ στην άμυνα, ο Λαρεντζάκης ξεκίνησε το ματς από την άμυνα και η επίθεση ήρθε μόνη της, ο Πρίντεζης τελείωσε φάσεις, ο Μακίσικ έδειξε πόσο δίκιο είχε ο Μπαρτζώκας όταν τον εκθείαζε για τη νοοτροπία του.
Την ίδια στιγμή, ο Γιώργος Μπαρτζώκας διαφοροποιούσε αισθητά το rotation με μικρές, σημαντικές πινελιές. Ο Βεζένκοφ έπαιξε για ώρα δίπλα στον Σλούκα στο second unit, εξασφαλίζοντας ομαλότερη μετάβαση και λιγότερους επιθετικούς κραδασμούς. Ο Μάρτιν πήρε μεν την ευκαιρία στην επανάληψη αλλά αποσύρθηκε εγκαίρως όταν το παιχνίδι το επίτασσε. Ο Ζαν-Σαρλ ήταν η ευφυής κίνηση απέναντι στο ιταλικό small ball της τέταρτης περιόδου. Τα time outs ξοδεύτηκαν χωρίς δισταγμό. Ο Γουόκαπ επέστρεψε για να θωρακίσει τα μετόπισθεν και να προσδώσει ηρεμία. Μαζί με την ομάδα προοδεύει και ο κόουτς: η Black Friday του Φόρουμ ήταν η εντυπωσιακότερη φετινή του παράσταση.
Αφού εξέφρασε εκ μέρους του τεχνικού τιμ παράπονο για την ως τώρα κριτική, ο Γιώργος Μποζίκας σημείωσε πέρα για πέρα εύστοχα πως η χθεσινή κονιορτοποίηση της δεύτερης καλύτερης άμυνας της Ευρωλίγκας ήταν καθ΄ όλα ομαδική υπόθεση. Η Αρμάνι που είχε υποτάξει ΤΣΣΚΑ, Εφές και Μπάρσα χάρη στην άμυνα της είχε δεχτεί 60 από το ημίχρονο. Η ίδια ομάδα που απαγορεύει τις συνεργασίας επιτρέποντας μόλις 13 ασίστ ανά παιχνίδι στον αντίπαλο και 30% τρίποντο έγινε σκόνη και θρύψαλα από το σβέλτο και μυαλωμένο ερυθρόλευκο παιχνίδι.
Ο κόουτς είχε δίκιο, αλλά και ο Λαρεντζάκης έχει το δικό του. Την πρώτη φορά που άκουσε το όνομα του από την κερκίδα, μεγάλη στιγμή για οποιονδήποτε, σκέφτηκα πως για τον δικό του ψυχισμό θα είναι πρόκληση να ισορροπήσει. Του πήρε περίπου ένα μήνα. Συχνά σε αυτό το διάστημα έμπαινε στο παιχνίδι ξεκινώντας από τη λάθος πλευρά. Ήθελε να βάλει, να διακριθεί, να κυριαρχήσει. Τον θυμάμαι στο «Σινάν Ερντέμ», αμάξι χωρίς χειρόφρενο, να είναι όλος ένστικτο, να παλεύουν να του μιλήσουν και να καταλάβει, ο Πρίντεζης χαμογελαστός να απορροφά τις διαμαρτυρίες του λίγο πριν τον δει να πετά μια ιδιοφυή ασίστ.
Έτσι είναι ο «Λάρι». Στον Κολοσσό ή στον Ολυμπιακό, μπαίνει στο γήπεδο και δεν τους βλέπει, αυτοπεποίθηση, θράσος και τσαμπουκάς στα κόκκινα, τα έλεγε και ο Λυκογιάννης στους plamakers που τον ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Έτσι έφτασε ως εδώ, άλλοτε βήμα-βήμα και άλλοτε δρασκελώντας: στον Ολυμπιακό έφτασε ως επιλογή άλλων, όχι ακριβώς ο αγαπημένος παίκτης του προπονητή. Τον έψησε από πέρσι, ένα ματς τη φορά, Βελιγράδι, Τελ Αβίβ, «δεν μπορείς να με αγνοήσεις». Εν τέλει τον κέρδισε με το σπαθί του, με το μπάσκετ. Τώρα είναι η δεύτερη ζαριά, να κρατήσει το μυαλό στη θέση του – από αυτό θα εξαρτηθεί η πορεία του.
Δείχνοντας στην πράξη πως είναι ικανός να μετατρέψει την απογοήτευση σε ενέργεια, πως έχει σαν οργανισμός την προσωπικότητα και ωριμότητα να μην παρασυρθεί στη δίνη της εσωστρέφειας και της γκρίνιας μετά από μία ήττα από τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός έδιωξε από πάνω του τον βραχνά της πρώτης εκτός έδρας ήττας και πλέον εκστρατεύει στο Καζάν. Ο Χεζόνια και η παρέα του τον περιμένουν με τέσσερις σερί νίκες: κάτι μου λέει ότι στο Ταταρστάν προβλέπονται πυροτεχνήματα.
ΥΓ. Από την οπτική γωνία που ήμουν δεν είδα σωστά την ακολουθία των γεγονότων με τον Σίλντς. Βλέποντας μόνο την πλάτη του Λάρι έμεινα με την εντύπωση ότι κινήθηκε απρόκλητα προς τον Αμερικανό, πράγμα που δε συνέβη. Scusi!
