Τι πράγμα ήταν κι αυτό. Το βράδυ της Πέμπτης, όταν έληξε και το δράμα του Αστρομπάλ, η 17η και τελευταία αγωνιστική για τον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκας πήρε δικαιωματικά τη θέση της ως η προσώρας καλύτερη της φετινής κανονικής περιόδου.
Το ελληνικό ενδιαφέρον ήταν προφανώς στραμμένο στο ντέρμπι αιωνίων, όμως η πιο ξεχωριστή ιστορία γράφτηκε στο Palacio της Μαδρίτης, εκεί που ο μύθος της Ρεάλ απέκτησε άλλο ένα κεφάλαιο. Χωρίς επτά παίκτες και τον προπονητή της, με τρεις ανήλικους (Κλάβζαρ, Γκαρούμπα, Μπάμπα) και έναν 18άρη (Βούκτσεβιτς). Βλέποντας τους μαζί με τους Γιουλ και Ρούντι στο ζέσταμα, μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του Λέγκολας και του Γκίμλι από τους Δύο Πύργους του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, όταν ετοιμάζονταν να υπερασπιστούν το Helms Deep.
«Οι πιο πολλοί από αυτούς έχουν δει πολλούς χειμώνες», είπε ο νάνος.
«Ή πολύ λίγους», απάντησε το ξωτικό.
Δύο ώρες μετά, όταν κατακάθισε η σκόνη, ο Σέρχι Γιουλ μάζευε τους συμπαίκτες του στο κέντρο και τους μιλούσε. Όταν η ομιλία του capitan σταμάτησε, η ματιά του έπιασε τον Βασίλη Σπανούλη. Έτρεξε, τον χαιρέτησε. Νωρίτερα τον είχε αποθεώσει το κοινό της Μαδρίτης, το ίδιο που τον είχε δει να δίνει λυσσαλέες μάχες απέναντι τους, αυτές που είναι ήδη στην πορτοκαλί μυθολογία. Λίγο νωρίτερα, ένας 17χρονος Σλοβένος που φορούσε το «7» του Ντόντσιτς, ο οποίος το φορούσε εξαιτίας του Σπανούλη, έκανε ντεμπούτο με 10 πόντους. Στο τέλος, ο βρυχηθμός του Έντι Ταβάρες σκέπασε τα πάντα: τόσα πολλά σήμαινε για αυτούς το βράδυ της Πέμπτης. Κι όμως, ήταν απλά ένα βράδυ κανονικής περιόδου.
Μία μέρα νωρίτερα στην Καταλούνια, ο Αϊζάια Κάναν και η Ούνικς έκαναν παρέλαση στο Παλάου απέναντι στην ελλιπή, κουρασμένη σωματικά και μπουχτισμένη ψυχολογικά Μπάρσα, έτοιμοι να αλώσουν μετά τη Μόσχα και την Βαρκελώνη. Αν η υπόθεση παρέμενε ένας αγώνας μπάσκετ, οι Ρώσοι δεν θα έχαναν ούτε σε 80 λεπτά. Όμως ο Αμερικανός τους έδειξε να σωπάσουν. Το έκανε προσωπικό. Η εξέγερση του συναισθήματος έφερε επιθυμία, η επιθυμία ενέργεια, η ενέργεια κατολίσθηση. Οι τρεις βολές στον Μίροτιτς έφεραν διαδικτυακή καταιγίδα που ακόμα μαίνεται, ήταν ή δεν ήταν, για δύο ή για τρεις βολές, σπρώξιμο και ντροπή, όλοι με το αουτσάιντερ, χαμός. Η Ούνικς έμεινε εκεί ως το τέλος, μόνο για να γράψει ο αόρατος δραματουργός το πιο σαρδόνιο φινάλε, μέχρι να χάσει τις βολές ο Κάναν, αυτός που άναψε τη φωτιά. Στο τέλος δεν υπήρχε παίκτης με μπλαουγράνα που δεν πανηγύριζε με δάκτυλο στο στόμα. Κι όμως, ήταν απλά ένα βράδυ κανονικής περιόδου.
Στο Μαρούσι ο Σακ Μακίσικ συνόδευσε τον ούτως ή άλλως ανώτερο Ολυμπιακό μακριά από τις κακοτοπιές όταν ο Παναθηναϊκός απείλησε να επιστρέψει, σκαρφαλωμένος στις φαρδιές πλάτες του συγκινητικού Παπαγιάννη. Γύρω από τον Αμερικανό, ο Σάσα Βεζένκοφ απέδειξε πως έχει πια καταλάβει πως μπορεί να είναι ο καλύτερος χωρίς να είναι απαραίτητα ο πιο λαμπερός.
Στο Βόσπορο η Εφές ήταν έτοιμη να παραδοθεί στη σκληράδα του Κάλινιτς και του Αστέρα, όμως ο παλιός κάτοικος της Πόλης, έστω στην άλλη πλευρά του Βοσπόρου, έστειλε δύο βολές στο σίδερο και ο Βάσα Μίτσιτς αποφάσιζε το ματς φτάνοντας τόσο κοντά που ο Μάρκοβιτς αισθάνθηκε πως δεν είχε άλλη επιλογή.
Στη Λιόν η Φενέρμπαχτσε όχι μόνο είδε τον διακόπτη να γυρνά στο κρύο, αλλά και τον Νάντο Ντε Κολό να τίθεται νοκ άουτ για καιρό: ώρα να πάρει πραγματικές ευθύνες ο Χένρι.
Στην Αγία Πετρούπολη, η προπονητική συμμορία του Τσάβι Πασκουάλ έχει την Ζενίτ 4η παίζοντας με Κουλάγκιν (17:11 μ.ο), Ζούμπκοφ (19:06), Φράνκαμπ (15:11), Κουζμίνσκας (12:50), Καράσεφ (9:18), χωρίς τον βασικό pg Νέιπιερ και με τον Γκουντάιτις χειρότερο από πέρσι: δεν περιγράφω άλλο.
Στο Βερολίνο, οι νεόπλουτοι της Μονακό έπεσαν θύμα της Άλμπα, αφού το μπάσκετ που πασάρει νίκησε αυτό που σουτάρει.
Στο Μόναχο, η 30άρα του Γουέιντ Μπόλντγουϊν μας υπενθύμισε πως ο Αμερικανός έκανε την χειρότερη επιλογή για τη συνέχεια της καριέρας του μετά την περσινή έκρηξη.
Κι όμως, ήταν απλά δυο βράδια κανονικής περιόδου.
Αλλά τι βράδια, ε;