Ρίχνει ο ανυποψίαστος μια ματιά στη στατιστική της Ρεάλ και τρίβει τα μάτια του. Πόντοι 68, τρίποντα 3/24, Γιουλ, Ερτέλ, Ρούντι, Αμπάλδε και Κοζέρ μαζί 18 πόντοι. «Μιλάγρο», αναφωνεί, σε άπταιστα ισπανικά. «Θαύμα».
Αμ δε.
Ο Ολυμπιακός βρήκε απέναντι του μια ομάδα που η φροντ λάιν της θύμισε Τζουράσικ Παρκ, αλλά δεν έχασε τα ριμπάουντ (35-36, 11-12 επιθετικά). Σούταρε όσο άσχημα και οι Μαδριλένοι και ταλαιπωρήθηκε να φτιάξει ελεύθερα σουτ, αλλά οι περιστροφές του πείραξαν το μυαλό των αντίπαλων σουτέρ τόσο που η μπάλα έβρισκε (τόσο) συχνά το σίδερο. Κατάφερε να διακόψει τη σχεδόν αυτονόητη σύζευξη επίθεσης – άμυνας: όσο στραβά και να πήγαιναν τα πράγματα μπροστά, ο εκνευρισμός και η τσαντίλα δεν μεταφέρονταν στην οπισθοφυλακή. Η πνευματική ετοιμότητα ήταν εκεί, με μεγαλύτερο δείκτη όλων τα μόλις 19 φάουλ, ούτε καν πέντε ανά περίοδο. Όταν δεν είσαι εκτός θέσης, δεν θα βάλεις το χέρι, θα βάλεις το κορμί.
Στην επίθεση πάλι θριάμβευσε η ιεραρχία, οι διακριτοί ρόλοι, οι παίκτες που μέχρι στιγμής τουλάχιστον δείχνουν χαρούμενοι με τις βασικές φετινές τους αρμοδιότητες.
Οι σέντερ στηρίζουν. Φαλ και Μάρτιν είναι εξ΄ ορισμού ετερόφωτοι, φτιαγμένοι για να ολοκληρώνουν όσα σερβίρονται σε αυτούς στην επίθεση. Όσες μπάλες κι αν δεν πάρουν μπροστά, είναι αδιαπραγμάτευτα εκεί στην άμυνα.
Οι σκόρερ σκοράρουν. Ο Βεζένκοφ είδε το ματς να του στραβώνει νωρίς, έφτασε τα 0/5 τρίποντα, δεν μουλάρωσε. Βρήκε άλλο τρόπο, πήγε μέσα, χτύπησε από τα τρία μέτρα, έστρωσε το μυαλό του και το κόλλησε και από το πάρκινγκ. Εν τω μεταξύ έχει κόψει ταρίφα τα 10 ριμπάουντ, ποιος, ο Βεζένκοφ, με το πρόβλημα στην αθλητικότητα, απέναντι στη Ρεάλ. Ο Ντόρσεϊ είχε δύο όλους κι όλους πόντους στο ημίχρονο, όμως ο Ολυμπιακός ακούμπησε στη δική του ικανότητα όταν η Ρεάλ απαγόρευε τις συνεργασίες.
Ο κάθε πόιντ γκαρντ παίζει στα δυνατά του σημεία. Ο πανέξυπνος Σλούκας βρήκε το sweet spot της άμυνας της Ρεάλ, αυτό το νοητό τόξο των 4-5 μέτρων στο οποίο ο Ταβάρες είναι ανήμπορος να δράσει και κράτησε τον Ολυμπιακό όρθιο όταν η Ρεάλ απειλούσε να ξεφύγει. Ο Γουόκαπ είδε τον Λάσο να εκθέτει τις επιθετικές του αδυναμίες όπως τόσες φορές έχει κάνει με τον Καλάθη, αλλά κέρδισε 25 λεπτά γιατί τελείωσε το ματς με 5 ασίστ/1 λάθος απέναντι σε μανιασμένη περιφερειακή πίεση και φυσικά γιατί ήταν στο σταθερό πρώτο ανάχωμα της οπισθοφυλακής.
Οι συμπληρωματικοί συμπληρώνουν. O κομβικός Παπανικολάου, η all around εξωστρέφεια της ομάδας σε σχέση με τον πιο ψυχρό και υπολογιστικό Σλούκα, ο ικανός να βάλει φωτιά στο σπίρτο της κερκίδας. Ο κάπτεν Πρίντεζης, θρύλος της ομάδας και πριμαντόνα του παρελθόντος θα πανηγυρίσει πρώτος, παρότι παίζει σκάρτα 9 λεπτά. Ο Λαρεντζάκης θα βάλει το μαχαίρι στα δόντια και θα γεμίσει το ρεζερβουάρ της ομάδας με αυτό το περίεργο καύσιμο, το γεμάτο με προσμίξεις streetball και ενστίκτου. Ο Ζαν-Σαρλ θα περιμένει ένα πιο βολικό αντίπαλο για να παίξει, ο Λούντζης τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος για να κερδίσει τα γαλόνια του. Ο Σακ Μακίσικ, υποβαθμισμένος όσο κανείς σε σχέση με το περσινό status quo έβγαλε 13 λεπτά με 2 ασίστ και άλλα τόσα κλεψίματα χωρίς να εκβιάσει έστω μια μπάλα. Δύο σουτ του έλαχαν, τόσα πήρε.
Ένα άλλο βράδυ η Ρεάλ (για την οποία είχαν διατυπωθεί κάποιες αντιρρήσεις από τις 23 Αυγούστου) θα βάλει 10 τρίποντα απέναντι σε άμυνες του σκοτωμού και θα κερδίσει, απλούστατα γιατί ο αθλητισμός έτσι είναι, γεμάτος μεταβλητές και αστερίσκους. Κάποια άλλη φορά ένας συμπληρωματικός θα γίνει πρωταγωνιστής, ένας σταρ θα θολώσει, ο κόουτς θα υποκύψει σε μια παλιά εμμονή. Συμβαίνει, θα συμβεί.
Όμως το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα που προκύπτει από το χθεσινό βράδυ δεν είναι η νίκη, όσο μεγάλη κι αν είναι. Περισσότερο κι από αυτήν δημιουργεί προσδοκία η αίσθηση της αρμονίας, του γκρουπ που μοιάζει με άνθρωπο που έχει τακτοποιήσει τα μέσα του και νιώθει έτοιμος να τα βάλει με τον κόσμο.
«Ναι, αλλά στις νίκες όλα εύκολα είναι. Έχουν την ιδιότητα να καλύπτουν τα πάντα».
Δεν έχετε άδικο. Μόνο ο χρόνος μπορεί να αποδείξει το αντίθετο.