Επειδή ένα κείμενο με τις 18 ομάδες θα σας πέσει κάπως… βαρύ, αρχή με τις πρώτες οκτώ.
Εφές: Φρεσκάδα στα φτερά
Η παραμονή του καλύτερου περιφερειακού διδύμου στην Ευρωλίγκα, εφόσον ολοκληρωθεί, είναι φυσικά μια μεταγραφική νίκη από μόνη της, όπως και η απόκτηση του Φίλιπ Πετρούσεφ, μιας συναρπαστικής περίπτωσης stretch-5 που μπορεί να αφήσει από νωρίς το στίγμα του στήνοντας πικ για Λάρκιν-Μίτσιτς. Όμως γύρω από τους δύο δαίμονες οι Μάηδες αυξάνονται επικίνδυνα. Σίμον 36, Μπομπουά και Μοερμάν 33, Άντερσον 32, ενώ στο «5» ο Ντάνστον είναι αισίως 35. Είναι φανερό πως ο Αταμάν δίνει μια τελευταία(;) ευκαιρία στους πρωταθλητές Ευρώπης, αφήνοντας του το δικαίωμα να αποτύχει πριν αλλάξει. Λογικό, αλλά όχι χωρίς ρίσκο.
ΤΣΣΚΑ Μοσχας: Έναν πλήρη πόιντ γκαρντ
Στρατολογώντας την δύναμη πυρός που αντιπροσωπεύουν οι Σβεντ και Γκριγκόνις και με τον Ίφε Λούντμπεργκ να κερδίζει με το σπαθί του θέση στο ρόστερ, ο Δημήτρης Ιτούδης μετέτρεψε την ομάδα του σε εύκολο Νο.1 στο συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρωλίγκα. Μοναδικό θεωρητικό ψεγάδι της μπορεί να είναι πως απουσιάζει ο σταρ πόιντ γκαρντ, εκείνος που θα ορίσει το τέμπο που θέλει ο προπονητής και ταυτόχρονα θα είναι η απειλή που θα επωφελείται από την βαρύτητα των υπόλοιπων. Ναι, ο Ντάνι Χάκετ μπορεί να το κάνει και με το παραπάνω και δίπλα του υπάρχουν άλλοι τρεις δημιουργοί (Κλάιμπερν, Σβεντ, Γκριγκόνις), όμως ο Έλληνας κόουτς δικαίως ψάχνει το τελευταίο πετράδι.
Μπαρτσελόνα: Σκληράδα στη φροντ λάιν
Αρκεί ο Σερτάτς Σανλί για να αλλάξει η εικόνα της Μπάρσα στο ζωγραφιστό; Ανεξάρτητα από το αν πραγματικά πιστεύει κάτι τέτοιο ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ή απλά χρειάστηκε να κάνει συμβιβασμούς στην δύσκολη οικονομική πραγματικότητα των μπλαουγράνα, το σίγουρο είναι πως κοντά στο καλάθι δεν βρίσκει κανείς πολλούς παίκτες που επιβάλλονται εξίσου με τη δύναμη όσο και με το ταλέντο τους.
Ρεάλ Μαδρίτης: Καθαρό σκόρερ στην περιφέρεια
Μοιάζει λίγο παράδοξο σε μια ομάδα με τόσο ταλέντο όπως οι Μαδριλένοι, όμως σαν να μαζεύτηκαν πολλά «ίσως» στις τρεις θέσεις της περιφέρειας. Ο Ερτέλ είναι σκόρερ, δεν χωρά αμφιβολία. Όμως γύρω του τα ερωτηματικά είναι περισσότερα από στις σταθερές: ο Γιουλ μπορεί ακόμη να ανάψει τη σπίθα, αλλά όχι να συντηρήσει τη φωτιά. Ο Τέιλορ έρχεται από τη χειρότερη σεζόν του στη βασίλισσα, τον Κοζέρ δεν τον πιστεύει ιδιαίτερα ο Λάσο, ο Ρούντι παίζει πια μόνο με την εμπειρία του, ο Κάρολ είναι υπεροχο μπασκετικό ζόμπι ετών 38 (αν συνεχίσει), ο Χάνγκα είναι πολλά πράγματα αλλά όχι σκόρερ, ο Αμπάλδε ναι μεν, αλλά περισσότερο αλλά σε αυτό τον τομέα.
Αρμάνι Μιλάνο: Πολλά «κοντά» στοιχήματα
Σε αντίθεση με τους στιβαρούς Μήτογλου – Μέλι που ισχυροποιούν την φροντ-λάιν (αν και μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους), οι Έτορε Μεσίνα και Χρήστος Σταυρόπουλος γέμισαν την περιφερειακή γραμμή όχι με έναν, αλλά τρεις παίκτες που δεν έχουν εμπειρία στην Ευρωλίγκα. Τρόι Ντάνιελς από το ΝΒΑ, Τζέριαν Γκραντ από τον Προμηθέα και το Eurocup, Ντέβον Χολ από τη Μπάμπεργκ και το Champions League. Ναι μεν υπάρχει ο πυρήνας των Τσάτσο-Ντιλέινι-Σιλντς, αλλά το στοίχημα παραμένει.
Μακάμπι Τελ Αβίβ: Αμυντικό φίλτρο
Η περσινή Μακάμπι ήταν λιγότερο από κάθε άλλη σεζόν «ομάδα Σφαιρόπουλου», με τα γνωστά αποτελέσματα στο παρκέ. Οι φετινές κινήσεις καταδεικνύουν μια ομάδα ικανή να πετύχει περισσότερους πόντους από τον αντίπαλο, αλλά όχι απαραίτητα να τον περιορίσει. Ο Ρέινολντς είναι δύναμη της φύσης αλλά δεν λύνει το πρόβλημα της πικ εν ρολ άμυνας που έχει και ο Ζίζιτς, ο Γουίλιαμς είναι φαντεζί αλλά όχι αμυντικός, οι κοντοί (Έβανς-Τέιλορ) είναι πρωτόπειροι στην Ευρωλίγκα. Αν συνυπολογίσει κανείς πως ο Γουίλμπεκιν είναι ο σταρ της επίθεσης και οι Μπέντερ-Καλέιρο αρκετά ευάλωτοι, το πράγμα δυσκολεύει.
