Μίμης Παπαναγιώτου: Αντίο σε ένα αυθεντικό δημοσιογράφο

Ο ιστορικός διευθυντής της ‘’Καθημερινής’’ Μίμης Παπαναγιώτου έφυγε πλήρης ημερών και ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για ένα από τους μεγαλύτερους Έλληνες δημοσιογράφους που δήλωνε ‘’Παναθηναϊκός χαμηλών τόνων’’ και ξεκίνησε μια τεράστια καριέρα από το αθλητικό ρεπορτάζ.

Στο άκουσμα της θλιβερής είδησης για την απώλεια του Μίμη Παπαναγιώτου είναι βέβαιο ότι η τάξη των παλιών δημοσιογράφων, εκείνων που είναι στο επαγγελματικό μετερίζι από τη δεκαετία του ’80, έχει πολλούς λόγους να σκύψει ευλαβικά το κεφάλι. Ο Μίμης Παπαναγιώτου ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες δημοσιογράφους, όχι μόνο της εποχής του αλλά της ιστορίας του Ελληνικού τύπου. Προφανώς, το όνομα του δεν θα trendάρει στα social media, οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων ούτε που θα τον έχουν ακούσει καλά-καλά, άλλωστε ποτέ δεν είχε παρτίδες με την τηλεόραση και τον ηλεκτρονικό τύπο. Στη χώρα που οι εφήμεροι σταρ των ριαλιτο-παίχνιδων απολαμβάνουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αντιστοιχούν πριν τους καταπιεί η λήθη του χρόνου άνθρωποι και αξίες όπως ο Παπαναγιώτου δεν έχουν…πέραση!

Ο Παπαναγιώτου ήταν ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ δημοσιογραφικό μέγεθος, ένας εκπρόσωπος μιας άλλης εποχής που οι σύγχρονοι μπορούν να τη μάθουν μόνο από βιβλία και βιογραφίες. Πάνω από όλα, όμως ήταν ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους συνάντησα στα 42 χρόνια της δικής μου δημοσιογραφικής πορείας. Δεν ήταν δημοσιογραφικός μου ‘’δάσκαλος’’ με την απόλυτη έννοια του όρου αλλά είχα την ύψιστη τιμή να είναι διευθυντής μου για τα περισσότερα από τα εννιά χρόνια που δούλεψα στην παλιά καλή Καθημερινή.

Ας πάμε λοιπόν πίσω τον χρόνο στο καλοκαίρι του 1983. Εκείνη την μακρινή άνοιξη ο διευθυντής του ολιγομελούς αθλητικού τμήματος της Καθημερινής Άρης Τασούλης, ένας άλλος σπουδαίος άνθρωπος, με πέτυχε στο…ανσασέρ της ομοσπονδίας μπάσκετ λίγο πριν την έναρξη μιας συνέντευξης τύπου. ‘’Ψάχνω κάποιον για μια…ειδική δουλειά’’, μου είπε και με κάλεσε να περάσω από τα γραφεία της Καθημερινής την επόμενη μέρα. Τι ήταν η ειδική δουλειά; Το τμήμα της Καθημερινής ήταν μικρό, άλλωστε η εφημερίδα είχε ελάχιστο χώρο για τα αθλητικά. Έψαχναν λοιπόν ένα….ρεπατζή για τους καλοκαιρινούς μήνες, κάποιον να κάνει τις άδειες των υπολοίπων έναντι ενός μικρού επιμισθίου. ‘’Στην Καθημερινή μπαίνεις δύσκολα αλλά όποιος μπει δεν βγαίνει ποτέ’’, μου είπε ο Τασούλης. ‘’Αν έρθεις το φθινόπωρο θα κανονίσω να παίρνεις κανονικό μισθό’’. Στην αρχή η ιδέα μου κακοφάνηκε, ήμουν ήδη επαγγελματίας, η Καθημερινή για ένα ‘’μουτζαχεντίν’’ του ρεπορτάζ όπως η αφεντιά μου που δούλευε τότε στον Φίλαθλο έμοιαζε περίπου με….νεκροταφείο ελεφάντων! Παρόλα, αυτά μια εσωτερική παρόρμηση με οδήγησε στην απόφαση να δουλέψω σχεδόν….τζάμπα και να χάσω ένα μήνα ανέμελων διακοπών στα νησιά. Το επόμενο βήμα ήταν να με γνωρίσει στον διευθυντή της Καθημερινής που δεν ήταν άλλος από τον Παπαναγιώτου. Δεν είχα ιδέα ποιόν επρόκειτο να συναντήσω….Αυτόν που πολύ ευστοχα η κυρία Πελώνη χαρακτήρισε ”ευπατρίδη” της δημοσιογραφίας.

Όταν ο Τασούλης με πήγε στο γραφείο του απέναντι του έμοιαζα περίπου σαν….εξωγήινος. Ένας εικοσάχρονος με τζιν, φαρδιά μπλούζα με το λόγκο κάποιου ροκ γκρουπ της εποχής και χαίτη πολύ κάτω από το λαιμό απέναντι σε ένα 55χρονο δανδή διευθυντή της πιο παραδοσιακής (και σοβαρής) δεξιάς εφημερίδας του τόπου. Ο Παπαναγιώτου ήταν πάντοτε κομψά ντυμένος, στην πένα που λέγαμε, με σήμα κατατεθέν τα θρυλικά φουλάρια που φορούσε! ‘’Και που είπαμε ότι δουλεύεις;’’, με ρώτησε. Όταν του είπα το όνομα του Φιλάθλου δεν έπαιξε ούτε το μάτι του. ‘’Ξέρεις, και εγώ από το αθλητικό ρεπορτάζ ξεκίνησα. Αλλά το κάναμε λίγο…διαφορετικά από ότι εσείς σήμερα. Να ξέρεις είμαι Παναθηναϊκός αλλά πολύ χαμηλών τόνων’’. Παρότι βετεράνος ‘’εφημεριδάς’’, άνθρωπος που είχε περάσει ήδη 30 χρόνια στα γραφεία σπουδαίων εφημερίδων ο κύριος Μίμης είχε παράσημο στο βιογραφικό του ότι είχε ξεκινήσει από την Αθλητική Ηχώ και αργότερα έγραφε στην σπουδαία εβδομαδιαία αθλητική εφημερίδα Ομάδα του συγκροτήματος Λαμπράκη. Αυτά τα έμαθα αργότερα. Η πρώτη μας συνάντηση κατέληξε με ένα ‘’καλώς ήρθες, μακάρι να μείνεις μαζί μας και να ξέρεις ότι όσο καιρό θα είσαι εδώ η πόρτα μου θα είναι ανοικτή για ότι χρειαστείς’’. Δεν ήταν κλισέ, ούτε μια κενού περιεχομένου υπόσχεση. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή για όλους, δεν υπήρχε γραμματέας να ζητήσεις ακρόαση ή ραντεβού. Όταν τη βρίσκαμε κλειστή σήμαινε μόνο ένα πράγμα: Ήταν το απόγευμα που ο κύριος Μίμης έγραφε το σχόλιο του που δημοσιευόταν κάθε Κυριακή στην τελευταία σελίδα της Καθημερινής. Την υπόλοιπη σελίδα γέμιζαν τα αθλητικά. Το σχόλιο του ήταν το πρώτο που διάβαζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κάθε Κυριακή, άλλωστε τους έδενε από όσο ξέρω μια πολυετής φιλία αλλά και το πρώτο που διάβαζε…ωρυόμενος την ίδια ώρα ο Ανδρέας Παπανδρέου που έτρεφε απεριόριστο σεβασμό για τον Παπαναγιώτου και ας διαφωνούσε με τις απόψεις του! Τότε, σχόλιο δεν έγραφε ο πάσα ένας. Για να φτάσεις στις εφημερίδες να γράψεις σχόλιο σήμαινε ότι ήσουν αποδεκτός και καταξιωμένος. Για τους υπόλοιπους υπήρχε μόνο το μάχιμο ρεπορτάζ και οι ειδήσεις. Το Κυριακάτικο σχόλιο του Παπαναγιώτου ήταν το must του Ελληνικού τύπου! Ο Παπαναγιώτου που είχε αναλάβει διευθυντής της ‘’Κ’’ αμέσως μετά την επανέκδοση της το 1974 με την πτώση της δικτατορίας είχε μετατρέψει την εφημερίδα σε ένα προπύργιο της πεφωτισμένης δεξιάς. Σκληρή κριτική στο ΠΑΣΟΚ αλλά όπου χρειαζόταν κριτική και στη Νέα Δημοκρατία. Η Καθημερινή είχε ταυτότητα αλλά όχι στεγανά επί ημερών του. Και κυρίως μακριά από δημοσιογραφικές παρωπίδες και πολιτικό οπαδισμό. Η πρώτη λέξη που συνόδευε κάθε αναφορά στο όνομα της ήταν ”έγκυρη”.

Κάπως έτσι βρέθηκα να δουλεύω δίπλα δίπλα σε θρύλους του ρεπορτάζ και να κάθομαι στην ίδια αίθουσα με τον Θόδωρο Κασίμη, τον Βούρβουλη, τον Τσίρο, τον Νίκο Γερακάρη, αλλά και με άλλους που έκαναν αργότερα και πολιτική καριέρα, όπως ο Πάνος Παναγιωτόπουλος ή με τον γαμπρό του Παπαναγιώτου, τον Πητ Κωνσταντέα που ήταν εκτός των άλλων και ένας φοβερός μουσικοκριτικός και με τον οποίο τσακωνόμουν για όσα έγραφε στο θρυλικό ΠΟΠ και ΡΟΚ της εποχής! Τα πρωινά στον ‘’αναρχοαυτόνομο’’ Φίλαθλο μάθαινα να κάνω ρεπορτάζ σε στιλ αντάρτη του εμφυλίου, να γράφω τα πάντα και για τους πάντες χωρίς όρια και τα απογεύματα στην Καθημερινή μάθαινα να γράφω σωστά τις ειδήσεις και να χρησιμοποιώ καλά τα Ελληνικά. Μερικές φορές χρειαζόταν να δω και κάτι….κοκκινισμένα άρθρα μου με διορθώσεις που έστελνε ο Παπαναγιώτου. Δεν χρειαζόταν να σου φωνάξει, να βρίσει ή οτιδήποτε σχετικό. Επιβαλλόταν στο χώρο και στους ανθρώπους με τη φυσική του παρουσία και την προσωπικότητα του. Δανδής δεν ήταν μόνο γιατί φορούσε φουλάρια και κομψά ραμμένα στο χέρι πουκάμισα με τα αρχικά του. Ο δανδισμός είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, μια ηθική και αισθητική τάση που πολεμάει τη χυδαιότητα και την ανοησία. Για αυτό σας έγραψα και πιο πάνω ότι ήταν άνθρωπος και δημοσιογράφος άλλων αξιών και εποχών, από τα τελευταία οχυρά στην επερχόμενη απαξίωση και τον ευτελισμό του επαγγέλματός μας. Διευθυντές στα 42 χρόνια της πορείας μου έχω γνωρίσει πολλούς: Στριφνούς, κακούς, βολικούς, φιλικούς, κομπλεξικούς, εξουσιομανείς, προικισμένους και ταλαντούχους, οραματιστές και ουτοπιστές. Μόνο δύο σε κέρδιζαν χωρίς να χρειαστεί να πουν πολλά: Ο Μίμης Παπαναγιώτου και ο πρώτος διευθυντής ειδήσεων του MEGA, ένας άλλος σπουδαίος ‘’εφημεριδάς’’ ο Ιάσωνας Μοσχοβίτης. Ήδη, είχε ξεκινήσει η εποχή της fast food δημοσιογραφίας που οι περιστασιακοί διευθυντάδες, οι περισσότεροι από τους οποίους (ευτυχώς) δεν είναι καν δημοσιογράφοι σήμερα, έμοιαζαν με αυτό που περιέγραφε ο Σαββόπουλος ήδη από το 1977 στην ‘’Παράβαση’’: ‘’Μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική’’.Ούτε μια κλωστή από τα μεταξωτά φουλάρια του Παπαναγιώτου δεν μπορούσαν να ακουμπήσουν!

Στην Καθημερινή έμεινα τελικά πολύ περισσότερα καλοκαίρια και χειμώνες. Όταν ο Παπαναγιώτου έμαθε ότι είχα φύγει από τον Φίλαθλο με φώναξε στο γραφείο του. ‘’Τώρα που δεν έχεις πια μισθολόγιο ήρθε η ώρα να πάρεις κανονικά χρήματα από την Καθημερινή. Τον άλλο μήνα μπαίνεις μισθολόγιο’’, μου είπε. ‘’Και μην πεις ευχαριστώ, θα….θυμώσω. Να με ευχαριστείς κάθε μέρα με τη δουλειά σου’’. Κάποια χρόνια αργότερα σε ένα αφιέρωμα για την επανέκδοση της Καθημερινής είχε γράψει ο ίδιος από μια πρόταση για όλους ανεξαιρέτως τους δημοσιογράφους της εφημερίδας. Μέσα σε 30-40 λέξεις είχε προβλέψει τη μελλοντική διαδρομή μου! Συχνά πυκνά εμφανιζόταν στο αθλητικό τμήμα και έλεγε πολύ σοβαρά σε ένα άλλο σπουδαίο άνθρωπο, τον Νικήτα Γαβαλά: ”Νικήτα, θέλω να γράψω ένα σχόλιο για τον Παναθηναϊκό. Μπορώ;”.

Αργότερα, ήταν αυτός που πρωτοστάτησε στο να περάσει η εφημερίδα στα χέρια του Κοσκωτά αλλά και αυτός που ανέλαβε να τη βγάλει από τις φοβερές δυσκολίες που συνάντησε όταν έμεινε χωρίς εκδότη τα Χριστούγεννα του 1988! Την κράτησε ζωντανή και μέσα στον χαμό με σκέφτηκε. Χρειαζόταν επειδή δούλευα παράλληλα και στις 24 Ώρες του Κοσκωτά που είχαν κλείσει να με ξαναβάλει στο μισθολόγιο για να μη χάσω τη σειρά μου και να γίνω μέλος της ΕΣΗΕΑ. Τότε, στην ΕΣΗΕΑ δεν έμπαιναν….όλοι ανεξαιρέτως και σωρηδόν, ούτε κυκλοφορούσαν με πλαστές ταυτότητες της Ένωσης. Έπρεπε να έχεις συνεχόμενα χρόνια μισθολόγιο, να δώσεις εξετάσεις, τι σας γράφω τώρα θα πείτε, ιστορίες από το δημοσιογραφικό Τζουράσικ Παρκ…Με έβαλε για δεύτερη φορά στο μισθολόγιο της ίδιας εφημερίδας την ώρα που γύρω μας γκρεμιζόταν το σύμπαν!

Αργότερα, παρέδωσε την εφημερίδα στην οικογένεια Αλφούζου, εξασφάλισε το μέλλον της και αποχώρησε έξι περίπου μήνες αργότερα. Όταν πήγα στο γραφείο του να τον αποχαιρετήσω μου είπε πολύ ήρεμα. ‘’Η δημοσιογραφία άλλαξε και δεν μπορώ να την ακολουθήσω. Όχι γιατί τελείωσε η εποχή μου αλλά γιατί πια ξεκινάει η εποχή της δημοσιογραφίας που δεν με εκφράζει. Να προσέχεις γιατί έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου’’. Πόσο δίκιο είχε και πόσο μπροστά έβλεπε. Μετακόμισε στην έδρα του πανεπιστημιακού για λίγο και παράλληλα για 11 χρόνια ήταν υπεύθυνος τύπου της προεδρίας επί ημερών Γεωργίου Στεφανόπουλου. Τον είδα για τελευταία φορά πριν από μερικά χρόνια στην Ένωση Συντακτών. Χωρίς εμφανή ίχνη του χρόνου πάνω του και ας είχε περάσει προ πολλού τα 80, ακμαίος, με το φουλάρι του και ένα κομψό κουστούμι. Τυπικός κύριος Μίμης. Τον πλησίασα πολύ διστακτικά. ‘’Κύριε Μίμη καλημέρα, ίσως δεν με θυμάστε…’’. Δεν πρόλαβα να τελειώσω. Έβαλε τα γέλια. ‘’Αφού σε βλέπω και σε ακούω κάθε Πέμπτη στους αγώνες μπάσκετ του Παναθηναϊκού. Λες να ξεχνάω τόσο εύκολα τα καλά παιδιά;’’. Τα είπαμε για λίγη ώρα, τον ευχαρίστησα για όσα είχε κάνει και όσα με τον τρόπο του μου είχε μάθει.Μου έκανε υποδείξεις -σε φιλικό τόνο- για τις μεταδόσεις, για την αξία να αρθρώνεις προτάσεις με αρχή και τέλος, υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο. ‘’Δυστυχώς δεν θα σας μοιάσουμε ποτέ’’, του είπα στο τέλος και όχι για να τον κολακέψω. ‘’Και που να δεις τι θα λέει η επόμενη γενιά’’, μου είπε προφητικά. Καλό ταξίδι κύριε Μίμη….Καλό ταξίδι από εκείνο τον 20χρονο που είχατε πάντα ανοιχτή την πόρτα του γραφείου σας…Για εκείνον και για όλους τους άλλους….Θα έχετε πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και τις δημοσιογραφικές μου αναμνήσεις.

ΥΓ Αν ποτέ σε κάποιο παλαιοβλιοπωλείο ή στο ίντερνετ πέσει το μάτι σας πάνω σε ένα βιβλίο με τίτλο ‘’Πέμπτη εποχή’’ και την υπογραφή του Μίμη Παπαναγιώτου να το αγοράσετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ειδικά οι δημοσιογράφοι που έχουν γεννηθεί μετά το 1990 επιβάλλεται να το διαβάσουν. Και ας μην τα καταλάβουν όλα!


Σχολιασμός

Γράψτε το σχόλιό σας

ΕΤΑΙΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

ΕΠΩΝΥΜΙΑ: NOVA TELECOMMUNICATIONS & MEDIA ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ (δ.τ. NOVA M.A.E.)

ΑΦΜ: 099936189, ΔΟΥ ΦΑΕ ΑΘΗΝΩΝ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ 106, ΑΘΗΝΑ, 104 42

ΤΗΛ: 210-6158000, E-MAIL: info@novasports.gr

ΙΔΙΟΚΤΗΤΡΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ: NOVA M.A.E. ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ “UNITED GROUP OF COMPANIES”

ΝΟΜΙΜΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΙΛΒΕΣΤΡΙΑΔΟΥ

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΡΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΙΛΒΕΣΤΡΙΑΔΟΥ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΙΩΡΗΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΟΥΚΑΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΜΕΑ (DOMAIN NAME): NOVA M.A.E.