Η Ευρωπαϊκή χρονιά του Παναθηναϊκού τελείωσε με μια ‘’τιμητική’’ ήττα στη Μόσχα. Αναμενόμενη εξέλιξη που δεν άλλαξε στο ελάχιστο την ιστορία της ομάδας. Μια σεζόν, λοιπόν, τελείωσε και οι περισσότεροι θέλουν να την ξεχάσουν γρήγορα και να σκεφτούν την επόμενη μέρα. Σε συλλογικό επίπεδο και μόνο. Γιατί σε ατομικό επίπεδο μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική σεζόν για τις καριέρες πολλών παικτών που φόρεσαν φέτος τα πράσινα. Και δεν είναι ένα ή δύο τα ανάλογα παραδείγματα αλλά πολύ περισσότερα…
Πρώτος και καλύτερος ο Ιωάννης Παπαπέτρου που άντεξε τον ρόλο του αρχηγού και ηγέτη της ομάδας. Παρότι πολλές βραδιές επωμίσθηκε το βαρύ φορτίο να βρίσκεται στο παρκέ για +30 λεπτά και του ζητήθηκαν υπερβολικά πολλά πράγματα ακόμη και για το αδιαμφισβήτητα πληθωρικό ταλέντο του. Το all around παιχνίδι του ανέβηκε ένα επίπεδο και ο αυξημένος ρόλος που αναζητούσε φεύγοντας από τον Ολυμπιακό του δόθηκε για ένα ολόκληρο χρόνο.
Ο Ντίνος Μήτογλου ήταν η επόμενη…. αναμενόμενη ‘’εκτόξευση’’. Οσοι προβλέπαμε σε ανύποπτο χρόνο ότι αποτελεί μια νέα υβριδική μορφή….Τσαρτσαρή δικαιωθήκαμε. Παίκτης με τρομερή έφεση στη σκληρή δουλειά είδε τα καλοκαίρια που πέρασε δουλεύοντας στις αδυναμίες του να αποδίδουν καρπούς. Ειδικά από τη στιγμή που μεταφέρθηκε – επί Κάτας- στη θέση 4 που τον βολεύει και προφανώς του αρέσει περισσότερο η βελτίωση του ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή. Του λείπει πια μόνο ένα σταθερό και αξιόπιστο μακρινό σουτ για να μπει στο πρώτο ράφι των πάουερ φόργουορντ της Ευρωλίγκα.
O Νεμάνια Νέντοβιτς κατέφθασε στο ΟΑΚΑ ως ένα στοίχημα υψηλού ρίσκου και μεγάλης απόδοσης. Το ταλέντο του Σέρβου εκτελεστή δεν τέθηκε ποτέ υπό αίρεση αλλά το ζητούμενο ήταν αν θα άντεχε μια ολόκληρη σεζόν το ταλαιπωρημένο σώμα του. Με εξαίρεση με θλάση που αποθεραπεύθηκε με αρκετά αργούς ρυθμούς ο Νέντοβιτς έκανε μια εξαιρετική επιστροφή στα παρκέ της Ευρωλίγκας. Θύμισε σε όσους το είχαν ξεχάσει τι μπορεί να κάνει με τη μπάλα στα χέρια και εκτόξευσε επίσης τις μετοχές του στα ύψη.
Παρεμφερής κατάσταση ήταν ο Γιώργος Παπαγιάννης. Μετά την επιστροφή του από το άδοξο πέρασμα στο ΝΒΑ έμοιαζε να έχει βαλτώσει αλλά όταν εμφανίστηκε την πρώτη μέρα στις προπονήσεις του Παναθηναϊκού η εικόνα του ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακή. 10-15 κιλά πιο αδύνατος έκανε ένα συγκλονιστικό πρώτο γύρο όπου έπαιξε όχι απλά ξεπερνώντας τις προσδοκίες που υπήρχαν αλλά φτάνοντας στα επίπεδα ενός κυρίαρχου σέντερ σε επίπεδο Ευρωλίγκα. Και μόνο το γεγονός ότι έφτασε να συγκρίνεται με παίκτες όπως ο Ταβάρες δείχνει ότι πολύ απλά άλλαξε επίπεδο. Και ακόμη μαθαίνει να παίζει με το καινούργιο του σώμα χωρίς να έχει φτάσει στο ζενίθ του.
Ακόμη όμως και αν ψάξουμε πιο βαθιά στο ρόστερ του Παναθηναϊκού θα δούμε ανάλογα παραδείγματα. Ο Ααρον Γουάιτ μετά από μια χρονιά που έμοιαζε αόρατος τόσο στο Μιλάνο όσο και στα Κανάρια Νησιά επέστρεψε δυναμικά. Κλασικός παίκτης ομάδας και συστήματος δεν βρήκε ενδεχόμενα όλο το ελεύθερο πεδίο στο στιλ του Παναθηναϊκού αλλά έκανε ένα εξαιρετικό δεύτερο γύρο και έδειξε ότι δεν έπαψε ποτέ να είναι παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκα.
Θέλετε να πάμε και πιο κάτω; Ο Μπέντιλ έκανε καλύτερη δεύτερη χρονιά από πρώτη, βελτιώθηκε αρκετά και με βάση τον συνδυασμό ηλικίας και χρόνου που έχει έδειξε ότι αντέχει σαν ρολίστας περιορισμένου χρόνου. Ακόμη όμως και παίκτες που μετακόμισαν στο ΟΑΚΑ χωρίς μεγάλες προσδοκίες αλλά με στόχο να πείσουν ότι μπορούν να παίξουν –έστω και λίγο- στην Ευρωλίγκα όπως οι Μποχωρίδης-Κασελάκης κατάφεραν να βρουν αυτό που έψαχναν. Και όλη αυτή η μικρή ανάλυση δημιουργεί ένα σχήμα οξύμωρο. Μια ομάδα που βρέθηκε στο χαμηλότερο σημείο της σύγχρονης Ευρωπαϊκής ιστορίας της κατάφερε να γράψει….υπεραξίες για πολλούς από τους παίκτες της.
