«Ήμασταν σίγουροι πως θα τους νικούσαμε, πως στο τέλος θα γινόμασταν πρωταθλητές Ευρώπης. Αλλά μας είπαν πως η διαταγή είχε έρθει από ψηλά. Από τον Φράνκο». Λουίς Σουάρεθ, σπουδαίος πασέρ, Χρυσή Μπάλα του ’60, παίκτης της Μπαρτσελόνα και μετέπειτα της Ίντερ. Διεθνής. Σε μια Ισπανία απολαυστική εκείνη την εποχή. Αφού κοντά στους «γνήσιους» Ισπανούς Ράμαλετς, Σεγάρα, Πειρό, Χέντο, από χρόνια είχαν «ισπανοποιηθεί» οι Ντι Στέφανο και Κουμπάλα. Μείγμα της Ρεάλ, των 5 Κυπέλλων Πρωταθλητριών και της Μπαρτσελόνα.
Χειμώνας του ‘59. Η Ευρώπη οδεύει στο πρώτο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Σχέδιο του Ανρί Ντελονέ από την δεκαετία του ’20, το οποίο «καθυστέρησαν» η δημιουργία του Παγκοσμίου Κυπέλλου κι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το υλοποίησε ο γιος του, Πιερ. Όλα είναι σχεδιασμένα για το καλοκαίρι του ‘60. Μπορεί να λείπουν η Ιταλία, η Αγγλία, η Δυτική Γερμανία κι η Ολλανδία αλλά οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις είναι παρούσες: Ουγγαρία, Σοβιετική Ένωση, Πορτογαλία, Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Γαλλία κι Ισπανία. Όμιλοι δεν υπάρχουν. Όλα τα ματς μέχρι την τελική φάση –που φιλοξενεί η Γαλλία- διπλά, εντός κι εκτός. Ξεκινούν 17 ομάδες. Οι Ιρλανδοί αποκλείονται από τους Τσεχοσλοβάκους. Από το φθινόπωρο του ’58 έως κι εκείνο του ’59 διεξάγεται η φάση των «16». Στο μεγάλο ζευγάρι οι Σοβιετικοί του Λεβ Γιασίν αποκλείουν τους Ούγγρους, οι οποίοι απέχουν από το πρόσφατο ένδοξο παρελθόν τους. Το πρώτο ματς γίνεται στο Λένιν της Μόσχας ενώπιον 100.000 θεατών! Οι Ισπανοί αποκλείουν τους Πολωνούς και προχωρούν.
11 Δεκεμβρίου του ’59. Η κλήρωση των προημιτελικών βγάζει Ισπανία-Σοβιετική Ένωση. Το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο απέναντι στους κομμουνιστές. Οι δύο ομοσπονδίες καταρτίζουν το πρόγραμμα: 29 Μαΐου πρώτος αγώνας στη Μόσχα, ρεβάνς στη Μαδρίτη στις 9 Ιουνίου, εάν χρειαστεί τρίτος αγώνας Ρώμη ή Παρίσι. Στις 20 Μαΐου ο εκλέκτορας των Ισπανών και μετέπειτα δημιουργός της μεγάλης Ίντερ, Ελένιο Ερέρα, ανακοινώνει τους 20 παίκτες για τις αναμετρήσεις με τους Σοβιετικούς. Κατά έναν…περίεργο τρόπο η είδηση εξαφανίζεται από τον ισπανικό Τύπο. Όπως κι οτιδήποτε έχει να κάνει με το ματς. Και στις 25 Μαΐου η ισπανική ομοσπονδία ανακοινώνει στη FIFA πως τα δύο ματς ματαιώνονται. Όλοι ήθελαν να παίξουν μπάλα. Εκτός από τον Φράνκο. «Μην τολμήσετε να διακινδυνεύσετε ισπανική ταπείνωση σε κομμουνιστικό έδαφος» ήταν η εντολή του δικτάτορα στη διορισμένη κυβέρνησή του. «Δεν θέλω να το εκμεταλλευτεί το Κρεμλίνο». Κάτι που είχε κάνει το ισπανικό καθεστώς λίγες ημέρες νωρίτερα μετά το ιστορικό 7-3 της Ρεάλ επί της Άιντραχτ και την κατάκτηση του 5ου Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας, ο οποίος από την αρχή ήθελε η εθνική του να παίξει μπάλα, μεταβαίνει στα γραφεία της UEFA στο Παρίσι για την ύστατη προσπάθεια. Ρίχνει στο τραπέζι πρόταση με εναλλακτικές λύσεις: 1) Τα δύο ματς να γίνουν στη Μόσχα με παραχώρηση των οικονομικών δικαιωμάτων στην πλευρά των Σοβιετικών. 2) Πρώτος αγώνας στη Μόσχα, δεύτερος σε ουδέτερο έδαφος. 3) Και τα δύο ματς σε ουδέτερο έδαφος. Την ίδια στιγμή η Πράβντα εκμεταλλεύεται την κατάσταση. «Η φασιστική ισπανική κυβέρνηση φοβάται τους προλετάριους». Οι Σοβιετικοί δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα και ζητούν –βάσει κανονισμού- τον αποκλεισμό των Ισπανών, όπερ κι εγένετο. Περνούν δίχως αγώνα στην τελική φάση. Στα ημιτελικά αποκλείουν τους Τσεχοσλοβάκους και στις 10 Ιουλίου 1960 σηκώνουν το τρόπαιο στο Παρκ ντε Πρενς, επικρατώντας δύσκολα στην παράταση των Γιουγκοσλάβων με 2-1.
«Θα τους νικούσαμε. Ήμασταν οι καλύτεροι στην Ευρώπη εκείνη την εποχή» δηλώνει ο Λουίς Σουάρεθ. Έπρεπε να περιμένει τέσσερα χρόνια για να πάρει τη ρεβάνς του απέναντι στην παρέα του Γιασίν. Με εκείνον μαέστρο, οι Ισπανοί θα κατακτούσαν στην έδρα τους το Euro του ’64.
