Δεκατρία χρόνια πέρασαν από το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Δεκατρία χρόνια και όλα μοιάζουν σαν να έγιναν χθες.
4 Ιουλίου 2004 και ολόκληρη η Ελλάδα επρόκειτο να βγει στους δρόμους πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του Euro, ένα σενάριο που πριν το τουρνουά ακόμα και οι τρελοί δεν θα το είχα στο σαλεμένο νου τους.
Ωστόσο, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις, στον αθλητισμό δεν υπάρχει λογική και το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα το απέδειξε περίτρανα στα γήπεδα της Πορτογαλίας.
Που βρίσκονταν όμως οι ρεπόρτερ των καναλιών Novasports την 4η Ιουλίου 2004; καθένας από αυτούς έχει μία ιδιαίτερη ιστορία να διηγηθεί, είτε από το σπίτι του, είτε χωμένος σε κάποιο μοντάζ, είτε από την … Μύκονο, είτε περιγράφοντας αγώνες Γουίμπλεντον.
Γιώργος Συρίγος
Πορτογαλία, 2004. Κλασική περίπτωση όμορφης ιστορίας που ξεκίνησε από μια τρελή ιδέα.
– Άμα νικήσουμε τους Τσέχους, θα πάμε στην Λισαβώνα για τον τελικό.
– Να πάμε, δεν λέω, αλλά μήπως παραεισαι αισιόδοξος; Κερδίσαμε τους Γάλλους του Ζιντάν, θες να αποκλείσουμε και αυτούς εδώ τους δαίμονες του Νεντβεντ;
– Ελλαδάρα ρε! Άκου που σου λέω. Δεν χάνουμε!
Ο κουμπάρος μου ο Κωνσταντίνος, πέρα από… ακαταρριπτα επιχειρήματα για την ελληνική κυριαρχία, είχε έτοιμο και το πλάνο του ταξιδιού: “Είναι όλα κομπλέ. Ταξιδεύουμε βράδυ, την προηγούμενη του τελικού και επιστρέφουμε τέσσερις ώρες μετά τη λήξη του. Προλαβαίνουμε μέχρι και να πανηγυρίσουμε πριν πάμε στο αεροδρόμιο! Δωμάτιο δεν έχουμε, αλλά κάτι θα βρούμε, αυτό είναι το τελευταίο”, μου ψιθύρισε συνωμοτικά πριν καν κοπάσει η τρέλα μετά το γκολ του Δέλα. Δωμάτιο εν τελεί βρήκαμε σε ένα αχούρι με κοινόχρηστη (με τον υπόλοιπο όροφο) τουαλέτα κι αφού πρώτα περπατήσαμε ένα δίωρο στο νερό. Όπως όμως είπε και ο κουμπάρος “ποιος ασχολείται με αυτά; Εδώ ήρθαμε να πάρουμε την κούπα”. Και την πήραμε!
Ηλίας Βλάχος
Μας “έφαγε” το μοντάζ και χάσαμε το πάρτυ… Έτσι έζησα τον ιστορικότερο ποδοσφαιρικό μήνα της χώρας μας. Πώς βλέπαμε στις παλιές ταινίες έναν τρελό που έτρεχε με μια κασέτα για να “προλάβει να παίξει το θέμα”; Έ, αυτός ήμουν στην ΈΡΤ το 2004! Έχοντας αναλάβει το μοντάζ των αγώνων της εθνικής, που έπρεπε να παίξουν στον αέρα πέντε λεπτά μετά το τέλος του ματς, δεν υπήρε χρόνος για πανηγυρισμούς… μόνο δουλειά γιατί ο Γιώργος (…τι γκολάρα έβαλες ρε Κάρα) έκανε την αρχή και μετά από ανεμομαζώματα σπίθες και κυκλώματα… Έθνική Έλλάδος γειά σου!!
Δημήτρης Καρύδας
Δεκατρία χρόνια μετά και έχοντας πλέον ασφαλή απόσταση από τα γεγονότα μπορώ να ομολογήσω ότι μικρή σχέση είχα με το όλο κλίμα και την εθνική ανάταση των ημερών. Πιθανώς επειδή οι μπασκετικοί κουβαλούσαμε μαζί μας την προγενέστερη εμπειρία του 1987 και τη γνώση ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα στον αθλητισμό της χώρας. Φυσικά, το να ζεις τη στιγμή έχει τη δική του ομορφιά. Τον αγώνα τον είδα σε φιλικό σπίτι (το μπάρμπεκιου και οι μπύρες ήταν ποιοτικά ανάλογα της βραδιάς) και παρότι η σχέση μου με το ποδόσφαιρο είναι αντίστοιχη του φάντη με το ρετσινόλαδο -σε αντίθεση με τους απαισιόδοξους ”ειδικούς του καναπέ” της παρέας- ήμουν σίγουρος για τη νίκη. Πρόγνωση όχι βασισμένη σε ποδοσφαιρικές γνώσεις αλλά σε μια απλή αθλητική λογική. Εκείνη η ομάδα ήταν ξεκάθαρο ότι είχε κεκτημένη ταχύτητα, μομέντουμ και βρισκόταν σε αυτό που οι Αμερικάνοι λένε God’s mission! Στο τέλος, απλά χρειάσθηκε να περάσουν αρκετές ώρες ατέρμονων συζητήσεων και ελληνικής κοπής….διαφωνιών, να αδειάσουν λίγο οι δρόμοι και να επιστρέψω στη βάση μου. Πέρασα τη βραδιά όπως περίπου ο συνηθισμένος μέσος έλληνας φίλαθλος.
Γιαννίκος Δούσκας
“Θα το λέμε στα παιδιά μας και δεν θα μας πιστεύουν…”. Βράδυ 4ης Ιουλίου προς ξημέρωμα 5ης. “Οποιος Αντέξει”, εκπομπή επικοινωνίας του (τότε) Supersport. Τηλεθεατές έβγαιναν στον αέρα και μιλούσαν με τον Βαγγέλη Μπραουδάκη και τον Κώστα Καραπαπά. “Νεούδι” εγώ στο κανάλι, είχα δεν είχα 4 μήνες, προσπαθούσα να καταλάβω πως λειτουργεί η τηλεόραση, έχοντας συνηθίσει αλλιώς από το πέρασμά μου στο “Φως”. Δουλειά μου σε εκείνη την εκπομπή να προσέχω μην περάσει τίποτα “προσβλητικό, υποτιμητικό, υβριστικό” όπως έλεγε κι ο Βαγγέλης, στη λωρίδα των SMS στο κάτω μέρος της οθόνης.
Περισσότερο θυμάμαι στιγμές. Τον Κώστα να ουρλιάζει μετά το γκολ του Χαριστέα “Ρε μαλ…έχετε καταλάβει τί ζούμε”; Γι’ αυτό και όταν άρχισε η εκπομπή με δυσκολία μιλούσε, είχε χάσει τη φωνή του, μάλλον κι από συγκίνηση. Τον Βαγγέλη να φοράει μπλουζάκι 2004 και να έχει δίπλα του τα κουκλάκια-μασκότ της διοργάνωσης. Την ελληνική σημαία που υπήρχε στο τραπέζι των παρουσιαστών. Τον Σπύρο Δημολίτσα να βγαίνει από την Ομόνοια για να δώσει ρεπορτάζ από το πάρτι που είχε στηθεί. Τον Νίκο Γέμελο, ο οποίος βρισκόταν στη Λισσαβώνα, να μιλάει με όλους τους πρωταγωνιστές. Ακόμη και με τον μετέπειτα πρωθυπουργό και τότε πρόεδρο του Π.Α.Σ.Ο.Κ. Γιώργο Παπανδρέου… Και κυρίως ένα SMS που είχε στείλει στην εκπομπή ένας τηλεθεατής. “Θα το λέμε στα παιδιά μας και δεν θα μας πιστεύουν…”. Άδικο είχε;
Ισίδωρος Πρίντεζης
To μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν… θυμάμαι το παραμικρό από τον τελικό! Άλλωστε ήταν η πρώτη φορά τελικού και όπως συνήθως συμβαίνει στην πρώτη φορά και όταν μάλιστα είναι και εκτός δουλειάς, είχαμε… μεθύσει από την πορεία προς τη δόξα και τη διαδρομή της κούπας! Στην υγειά των πρωταθλητών μας…
Γιώργος Λιώρης
Ένα κουβάρι οι παίκτες της εθνικής ομάδας μετά το γκολ του Άγγελου Χάριστέα, ένα κουβάρι και οι δημοσιογράφοι του αθλητικού τμήματος του Alpha. Ο απολογισμός κατέγραψε ένα τραυματισμένο αγκώνα, μια στραβωμένη καρέκλα, μπόλικα δάκρυα και βραχνή φωνή, στοιχείο ακατάλληλο για την τηλεοπτική συνέχεια της βραδιάς.
Παντελής Λώλης
Φως στο τούνελ με την Αγγελική Νικολούλη… Το ευλογημένο καλοκαίρι του 2004 με βρίσκει στον τηλεοπτικό σταθμό Alter. Τον τελικό τον έζησα από την καρέκλα της αίθουσας σύνταξης από την οποία, ανά 15 λεπτά, έδινα ενημέρωση, αφού την ίδια ώρα στον τηλεοπτικό αέρα έπαιζε η ιστορική εκπομπή «Φως στο τούνελ» με την Αγγελική Νικολούλη. Σαν τώρα θυμάμαι την Νικολούλη να μου λέει κάπου στις καθυστερήσεις του τελικού «θα το λήξει ρε Παντελή να τελειώνουμε, θα πάμε από άγχος…». Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία, που όμοια της δεν έχω ξαναζήσει. Μια εμπειρία που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσα χρόνια και αν περάσουν…
Νίκος Γαβαλάς
Ίσως είμαι από τους ελάχιστους Έλληνες που δεν κατάφεραν να παρακολουθήσουν από την αρχή τον τελικό του Euro 2004. Ο λόγος; Για μία ακόμη χρονιά ήμουν επιφορτισμένος με την περιγραφή των τελικών του (αγαπημένου μου) Γουίμπλεντον για τη Nova. Την ώρα, λοιπόν, που γινόταν η σέντρα στην Πορτογαλία, βρισκόμουν στα στούντιο της Κάντζας, καθώς ήταν σε εξέλιξη ο τελικός του μικτού στο Λονδίνο, ο οποίος ολοκληρώθηκε στα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου του αξέχαστου αγώνα της Εθνικής μας! Τουλάχιστον πρόλαβα να παρακολουθήσω απευθείας το τελευταίο 20λεπτο και φυσικά την απονομή μαζί με αρκετούς συναδέλφους μου στα γραφεία της Nova! Μετά από 13 χρόνια, ακόμη δεν έχω βρει κάποιον που να έχει ακούσει την περιγραφή μου στον τελικό του μικτού του Γουίμπλεντον του 2004. Το περίεργο, πάντως, θα ήταν να έβρισκα έστω και έναν…
Νίκος Τζουάννης
“Ελλάς ολέ ολέ” σε ένα …γραφείο. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα περάσατε το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004 σε μια κεντρική πλατεία ή με μια μεγάλη παρέα, παρακολουθώντας τα παλικάρια του Ρεχάγκελ από τους τηλεοπτικούς σας δέκτες με την …κατάλληλη “γαλανόλευκη” ενδυμασία. Κάποιοι τυχεροί βρέθηκαν και στην Πορτογαλία για να ζήσουν από κοντά αυτό το ποδοσφαιρικό “θαύμα”. Εγώ μάλλον είχα ραντεβού με την …ατυχία. Έζησα αυτή την απίθανη διαδρομή της “Γαλανόλευκης” μέχρι την κορυφή του ποδοσφαιρικού “Ολύμπου” σε ένα …γραφείο και ήμουν μάλλον ο μοναδικός ρεπόρτερ Εθνικής ομάδας που κάλυψε όλο το Euro από την Αθήνα!
Εκείνες τις μέρες εργαζόμουν στη Score Live (είχε το κορυφαίο πρωτοσέλιδο ever για τον θρίαμβο του 2004) και φορώντας τη φανέλα της Εθνικής, έγραφα για την εφημερίδα τον μεγάλο τελικό, μονολογώντας κάθε δύο λεπτά: “γιατί να μην είμαι εκεί”; Πανηγύρισα σαν τρελός τη μεγάλη μας επιτυχία, έγραφα επίσης σαν τρελός για να προλάβω τον …χαμό, έκανα και μια μεταμεσονύχτια εκπομπή για τα …επινίκια και αρκετές ώρες μετά τα μεσάνυχτα άρχισα κι εγώ τα “Ελλάς ολέ ολέ” στους δρόμους της Αθήνας…
Άγγελος Στυλιάδης
Η διαδρομή για το θαύμα με έβρισκε σε διαφορετικά μέρη… Στον προημιτελικό με τους Γάλλους στη δουλειά περιγράφοντας Γουίμπλεντον. Στον ημιτελικό με τους Τσέχους επίσης σε δουλειά, αλλά στην Ιταλία… αποστολή με την εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης. Ο τελικός και πάλι στην Ελλάδα, σε διακοπές και με πανηγυρισμούς σε παραλία και όχι σε πλατείες…
Γιάννης Πάγκος
Στον Λευκό Πύργο απέναντι, παραλία Θεσσαλονίκης. Πάνω στην ταράτσα του Κτιρίου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Το βλέμμα να φεύγει στον ανοιχτό ορίζοντα και να πηγαίνει με ταχύτητα σκέψης-φωτός στην Πορτογαλία. Δημοσιογράφοι, κάμερες, συνεργεία, φωτογράφοι, μια παρέα μεγάλη, όλοι εκεί μαζεμένοι, μια χώρα ολόκληρη μαζεμένη, παντού, σε όλη τη Γη. Για τη Θεσσαλονίκη, ο Λευκός Πύργος θα ήταν πάλι το επίκεντρο των πανηγυρισμών. Περιμέναμε. Δεν ήταν έπαρση. Ηταν η αισιοδοξία που εκείνη η ομάδα μας είχε δώσει. Να περάσει η… ώρα, να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη και να είμαστε Πρωταθλητές. Εγινε… Τα ΜΜΕ κατέγραφαν το ντελίριο, τα πάντα. Τα πιο πολλά όμως ο καθένας τα έχει στη δική του καρδιά, στις δικές του αναμνήσεις. Ευχαριστούμε (πάλι, για πάντα) Εθνική…
Λίλα Κουντουριώτη
Η βραδιά μας βρήκε με την “κλασσική” για τις συγκεκριμένες βραδιές παρέα, αυτή που είχε αποδειχθεί γούρικη και στους προηγούμενους αγώνες. Δεν αλλάξαμε τίποτα για να μην είμαστε εμείς οι υπεύθυνοι για τυχόν παραπάτημα της Εθνικής μας. Ίδιο μπαλκόνι, ίδιες θέσεις, ίδιο φαγητό και εννοείται δεν χωρούσε κανένας “νέος” στο πάνελ. Κρατήσαμε την αναπνοή μας 90 λεπτά και κάτι. Ποιον πρωτοαγγάλιασα με το σφύριγμα άγνωστο. Όλοι ένα κουβάρι!
Διονύσης Στρούμπος
Όλη η Ελλάδα όπως είναι λογικό, ζούσε έντονα εκείνες τις στιγμές. Όπως την προετοιμασία για το παιχνίδι με την Πορτογαλία, για τον τελικό του Euro που ακόμη και τώρα το λες και δεν το πιστεύεις. Βρισκόμουν σε γειτονικό σπίτι, όλη η γειτονιά μαζεμένη, περισσότεροι από 10-15 άνθρωποι, άνδρες, γυναίκες. Όλοι με το ίδιο συναίσθημα και την ίδια πίστη “εδώ που φτάσαμε, θα το πάρουμε”. Στο γκολ του Χαριστέα, λίγο έλειψε να πάθω διάστρεμμα, πήδηξα από την καρέκλα και γύρισα τον αστράγαλό μου. Άλλοι έτρεχαν στο γκαζόν, άλλοι έκλαιγαν από χαρά. Νομίζω πως είχαμε όλοι μία μικρή κρίση παράνοιας.
Γιώργος Στεφανόπουλος
Και όμως πέρασαν 13 χρόνια… Οι μαγικές εικόνες του Ντα Λουζ «παιχνιδίζουν», παραμένοντας ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας! Πριν καλά καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί της πρόκρισης στον μεγάλο τελικό, ξεκινούσε η καλοκαιρινή μου άδεια. Προορισμός το γραφικότατο Λουτράκι… Πρώτη δουλειά η διασφάλιση τραπεζιού στην αγαπημένη μας γούρικη καφετέρια. Το ραντεβού δυο ώρες πριν τη σέντρα, για τη δική μας προθέρμανση… Ο αγώνας αρχίζει!
Περηφάνια και ξεσπάσματα ενθουσιασμού σε κάθε μάχη των διεθνών! Το γκολ του Χαριστέα μετατρέπει τον χώρο σε εργοτάξιο. Το σφύριγμα της λήξης μας βρίσκει σε κατάσταση φρενίτιδας! Ο Ζαγοράκης σηκώνει την κούπα… Παραλήρημα, ηδονή! Το αδύνατο είχε γίνει δυνατό!
Δημήτρης Κανελλάκης
Ηταν μια βραδιά που, σίγουρα, θα μείνει αξέχαστη σε όλους μας. Την έζησα με φίλους. Βλέπαμε το ματς μια μεγάλη παρέα και στην λήξη του τελικού γίναμε ένα κουβάρι και φωνάζαμε, γελούσαμε, κλαίγαμε. Όλοι μαζί πήγαμε μετά στον Λευκό Πύργο. Δεν είχα πάει ποτέ στο σημείο-σύμβολο για τους πανηγυρισμούς στην Θεσσαλονίκη, μετά από μια αθλητική επιτυχία. Δεν είχε τύχει, ούτε για ρεπορτάζ. Ηταν μοναδικές οι στιγμές. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό του κόσμου, το γλέντι που στήθηκε, ότι όλοι μας… τσιμπιόμασταν γιατί δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως ήταν αλήθεια η κατάκτηση του EURO από την εθνική μας.
Κωστής Μπότσαρης
Κυριακή, 4 Ιουλίου 2004 … Ημέρα εργασίας για μένα, στην εφημερίδα Αγγελιοφόρος», συνεπώς δεν υπήρχε θέμα επιλογής για το πού θα παρακολουθήσω τον μεγάλο τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Φύσει απαισιόδοξος, εν είδη «προετοιμασίας» για το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα, προσπαθούσα να μην τρέφω μεγάλες προσδοκίες, έστω κι αν ενδόμυχα προσπαθούσα να φανταστώ το πώς θα ήταν αν το … «θαύμα» γινόταν πραγματικότητα. Από νωρίς στο γραφείο, συνειδητά σε μια κοινή λογική, σα να μη γνώριζε κανείς το ραντεβού ιστορίας που ανέμενε εκείνο το βράδυ. Μοίρασμα δουλειάς, τα συνήθη γούρια με ευλαβική τήρηση και προσμονή … ατέρμονη προσμονή. Κάθε φάση, είτε υπέρ της Ελλάδας, είτε υπέρ της Πορτογαλίας κι ένας μικρός … αιώνας. Βρισκόμασταν στην Τσιμισκή, στον έκτο όροφο κι ήταν σα να ήμασταν στο … «Ντα Λουζ» της Λισσαβώνας. Αντιδράσεις, συναισθήματα, σκέψεις, προσδοκίες όλα στο απόλυτο … Κι έπειτα δυο στιγμές που ξεκαθάρισαν το ….. τοπίο. Το γκολ, που το βιώσαμε κι ήταν σα να το ονειρευόμασταν και το σφύριγμα της λήξης. Δυο στιγμές που θα θυμόμαστε για μια ζωή … Από τα πλέον αληθινά όνειρα της ζωής μας … Μετά δουλειά ως τις 02.00 κι από εκεί και πέρα ελεύθεροι για συμμετοχή σε οτιδήποτε …
Γιώργος Μαρκόπουλος
Η Κυριακή της ιστορικής 4ης Ιουλίου 2004 άρχισε μ΄ένα ωραίο μπάνιο και ουζοποσία στις Κιτριές λίγο έξω από την Καλαμάτα το πάρτι του τελικού βέβαια είχε αρχίσει από πολύ νωρίς,όλα τα αυτοκίνητα είχαν την ελληνική σημαία στο καπό ή στον ουρανό και κορνάριζαν σαν τρελά. Η ημέρα περνάει χωρίς να το καταλάβω και η προσμονή αντικαθίσταται με τις ίδιες συνήθειες όλου του τουρνουά.
Ιδια καφετέρια,συγκεκριμένη παρέα τεσσάρων ατόμων,ίδια παραγγελία και φυσικά ίδια θέση και εμφάνιση στα γαλανόλευκα.Τα σχόλια πριν την έναρξη του τελικού έδιναν και έπαιρναν με τις προβλέψεις, τα αποτελέσματα και τους σκορερ να έχουν την τιμητική τους.Ρε λες να το ξανακάνουμε;
Το παιχνίδι αρχίζει και τα πρώτα δείγματα γραφής δείχνουν ότι η εθνική μας το πιστεύει,το μομέντουμ όσο περνάει η ώρα είναι με το μέρος μας εως ότου το χρονόμετρο πάνω δεξιά στην οθόνη δείχνει 57′ και ο Χαριστέας καρφώνει τον Ρικάρντο εξέλιξη ιδανική,στιγμή ανεπανάληπτη, ασύλληπτη. Δεν ήταν πανηγυρισμός, ήταν ανατριχίλα για ό,τι είχε συμβεί ως εκεί,σαν ρεύμα που σε διαπερνά και χάνεις για κάμποσα δευτερόλεπτα την επαφή με το περιβάλλον.
Από τη στιγμή που το τρόπαιο αφέθηκε στα χέρια του Θοδωρή Ζαγοράκη και αυτός με τη σειρά του το ύψωσε στον… έβδομο ουρανό της Λισαβόνας η σκηνή δεν περιγράφεται…νιώθεις ότι βρίσκεσαι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Nothing is impossible!!!!!
Τάσος Μπαϊρακτάρης
Ιούλιος 2004. Εν αναμονή της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων αργότερα εκείνο το καλοκαίρι, η Ελλάδα ήταν μια εντελώς διαφορετική χώρα. Η λέξη κρίση ακουγόταν εξωτική, το ευρώ φάνταζε ως το όχημά μας προς την αέναη ανάπτυξη, o Ζούκενμπεργκ δεν είχε υλοποιήσει ακόμα την ιδέα του facebook και έτσι δεν μπορούσαμε να κάνουμε υποδείξεις στον Ρέχαγκελ!!!.
Όλοι όμως, μεταξύ τους εγώ και 5-6 φίλοι μου ήμασταν έτοιμοι να πανηγυρίσουμε εκείνο που πριν 20 μέρες φάνταζε (και ήταν) όνειρο απατηλό. Ήταν 4 Ιουλίου.
Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του κολλητού μου, Παναγιώτη με κασκόλ και σημαίες και οι φωνές μας ακούγονταν σε όλο το Νέο Φάληρο. Πριν το ξεκίνημα, κατά τη διάρκεια του αγώνα και με κορύφωση στο γκολ του Χαριστέα, που για μια ακόμη φορά είχε κάνει…του κεφαλιού του. Θυμάμαι πως είχαμε τηρήσει ευλαβικά όλα τα γούρια των προηγούμενων ημερών. Καθίσαμε στις ίδιες θέσεις, ήπιαμε ακριβώς τον ίδιο αριθμό από μπύρες και πετάξαμε ένα κομμάτι πίτσα στην τηλεόραση, μιας και στον αγώνα με την Τσεχία (διαμαρτυρόμενοι για ένα σφύριγμα ως «ωραίοι Έλληνες») μας είχε βγει σε καλό με το γκολ στο τελευταίο λεπτό.
Με την λήξη ξεχυθήκαμε στους δρόμους στον Πειραιά και πανηγυρίσαμε στο Πασαλιμάνι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Εκείνο το μαγικό καλοκαίρι του 2004….
Αποστόλης Λάμπος
Από το δεύτερο ματς και μετά πήγαινα για το γούρι στον φίλο μου τον Γιώργο. Στην γωνία του καναπέ του. Στο κόρνερ του Μπασινά, κρατάγαμε ο ένας τη μπλούζα του άλλου, κοιταχτήκαμε σαν να γνωρίζαμε τι πρόκειται να γίνει. Δευτερόλεπτα μετά οι μπλούζες είχαν σκιστεί. Στο τέλος, ασυναίσθητο σπριντ ως το σπίτι του φίλου μου του Αλέξη. Μετά από ένα χιλιόμετρο, έβγαλα τα σωθικά μου κλαίγοντας. Θέλαμε να πάμε Ομόνοια αλλά από τον κόσμο παρκάραμε λίγο μετά την Γυμναστική Ακαδημία και μετά περπάτημα. Και πιο μετά σφηνάκια στη Γλυφάδα μέχρι το πρωί! Με τον Αλέξη για καιρό τραγουδάγαμε δυνατά στον δρόμο “Δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ”! Σαν χθες είναι!
Γιώργος Βασιλείου
Ιούλιος του 2004… Μετά από έναν έντονο και γεμάτο συναισθήματα Ιούνιο, η 4η Ιουλίου ήταν και για μένα μια σημαντική μέρα. Όπως και για όλους τους Έλληνες. Σε ηλικία 22 ετών, λόγω ωραρίου, τα περισσότερα παιχνίδια τα παρακολούθησα στα γραφεία του Eurosport που τότε εργαζόμουν. Τη μέρα του τελικού όμως, την Κυριακή έτυχε να ‘χω ρεπό. Οι ετοιμασίες για τη μεγάλη μέρα είχαν αρχίσει από το Σάββατο. Θυμάμαι είχα βγει στο… ψάξιμο για να βρω μπλε σπρέι μιας χρήσης για τα μαλλιά μου. Να τα βάψω στα χρώματα της Ελλαδάρας μας. Αφού λοιπόν βρήκα και για μια μέρα είχα μπλε μαλλί, το απόγευμα το ραντεβού με την παρέα μου είχε τοποθετηθεί στον πεζόδρομο του Θησείου. Εκεί όλες οι καφετέριες είχαν τοποθετήσει τεράστια “πανιά” για να βλέπει ο κόσμος τον αγώνα… Γνωστοί και άγνωστοι όλοι μια παρέα. Στο γκολ του Χαριστέα όλοι μια αγκαλιά. Και μετά αγωνία για να ολοκληρωθεί το θαύμα, το έπος. Αφού όλα κύλησαν ομαλά και ο θρίαμβος ήταν πια γεγονός, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην πλατεία Ομονοίας για να συνεχιστούν οι πανηγυρισμοί. Θυμάμαι, μέχρι τις 4 το πρωί βρισκόμασταν στο δρόμο και φωνάζαμε συνθήματα. Το δυσάρεστο της όλης υπόθεσης είναι ότι τότε δεν είχαν έρθει στη ζωή μας τα smart phone για να μπορέσουμε να απαθανατίσουμε αυτές τις μοναδικές στιγμές.
Άκης Κουζούλης
Κι όμως, έχουν περάσει 13 χρόνια από την 4η Ιουλίου του 2004…Τότε που η Ελλάδα πανηγύρισε την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ζέστη, προσμονή, αγωνία. Όλοι οι φίλοι και γνωστοί
είχαν κανονίσει το μέρος που θα παρακολουθήσουν τον τελικό. Δεν είχε σημασία αν θα ήσουν εκείνη τη μέρα σε σπίτι ή σε καφετέρια. Σημασία είχε να δεις τον τελικό! Βέβαια εκείνη την ώρα, έπρεπε να περιγράψω Manchester United TV για το Supersport. Η δουλειά μου τελείωσε λίγο πριν το τέλος του τελικού και μόλις βγήκα είδα τα τελευταία λεπτά σε μια τηλεόραση. Μετά την απονομή, θυμάμαι που «κόλλησα» με το αυτοκίνητο έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ για αρκετή ώρα και ουσιαστικά εκεί, παρέα με αγνώστους πανηγυρίζαμε όλοι μαζί! Στη συνέχεια μαζί με τον καλύτερό μου φίλο, βρεθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας για να γιορτάσουμε παρέα το μοναδικό επίτευγμα της Εθνικής!
Μιχάλης Κατσαφάδος
H 4η Ιουλίου του 2004 θα μείνει σίγουρα χαραγμένη στην μνήμη όλων όσων έζησαν από κοντά ή μέσω του τηλεοπτικού τους δέκτη. H 4η Ιουλίου του 2004 θα μείνει σίγουρα χαραγμένη στην μνήμη όλων όσων έζησαν από κοντά ή μέσω του τηλεοπτικού τους δέκτη,αυτό το εντυπωσιακό κατόρθωμα της Εθνικής Ελλάδος. Ακόμη και η πιο πλούσια γλώσσα, όπως είναι η ελληνική, αδυνατεί να περιγράψει τον απίστευτο άθλο των παιδιών του Ότο Ρεχάγκελ. Ευτύχησα εκείνη την ημέρα του τελικού να έχω ρεπό, οπότε έζησα πολύ έντονα εκείνες τις μαγικές στιγμές, στο σπίτι μου, μαζί με τρεις φίλους μου. Η αλήθεια είναι ότι παρά το γεγονός ότι η Εθνική ήταν πια ένα βήμα από την κορυφή, δεν πολυπιστεύαμε ότι θα καταφέρει η Ελλάδα να νικήσει για 2η φορά την διοργανώτρια χώρα. Ο Χαριστέας όμως είχε αντίθετη άποψη. Τα υπόλοιπα περίπου 30 λεπτά που απέμεναν για την λήξη του τελικού, πραγματικά έμοιαζαν με αιώνες. Το τελικό σφύριγμα του Μάρκους Μερκ, μας βρήκε σε έξαλλη κατάσταση, να πανηγυρίζουμε και οι τρεις, ίσως τον μεγαλύτερο θρίαμβο που έχει δει ποτέ ο παγκόσμιος αθλητισμός. Σκηνές αλλοφροσύνης, ανείπωτης χαράς που δυστυχώς σε αντίθεση με ότι έγινε στον θρίαμβο του Ευρωμπάσκετ το 1987, η μεγάλη αυτή επιτυχία δεν έγινε η απαρχήγια ένα καλύτερο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Βασίλης Κωνσταντόπουλος
Ο Ιούλιος του 2004 με βρίσκει τελειόφοιτο στο ΤΕΦΑΑ, λίγο πριν παρακολουθήσω την ειδικότητα του θαλασσίου σκι. Εργαζόμουν στη Μύκονο, στα θαλάσσια σπορ ξενοδοχείου του Πλατύ Γιαλού. Παράλληλα εξελισσόταν μέρα με τη μέρα το ασύλληπτο ποδοσφαιρικό μας παραμύθι. Ολο το τουρνουά το παρακολούθησα φτιάχνοντας ωραίο παρεάκι με Γάλλους ένοικους του ξενοδοχείου. Για τον τελικό και ενώ είχε στήθει φανταστική παραθαλάσσια τηλεοπτική κατάσταση πολλών ιντσών, με περίμενε μια δυσσάρεστη έκπληξη. Δεν ήμουν το αγαπημένο παιδί του διευθυντή (ακόμα και το πλούσιο και μπουκλέ τότε μαλλί μου τον ενοχλούσε) και μου ανακοίνωσε πέντε λεπτά (!) πριν το ξεκίνημα του τελικού πως δεν είναι πολιτική της επιχείρησης να συναναστρέφονται οι εργαζόμενοι με τους πελάτες. Ακόμα κι όταν οι Γάλλοι διαμαρτυρήθηκαν για την… κόκκινη κάρτα που αντίκρισα, ήταν ανένδοτος! Ολα αυτά πέντε λεπτά πριν ξεκινήσει ο τελικός. Της Εθνικής Ελλάδας. Στο Euro. Χρόνο δεν είχα να εκνευριστώ, έπρεπε να βρω λύση. Στο σπίτι βλέπετε δεν είχα TV. Ενας φίλος άσχετος με το ποδόσφαιρο (εκείνη τη βραδιά κανείς δεν ήταν άσχετος με το ποδόσφαιρο), είχε πιάσει θέση σε καφέ της Χώρας. Μετέτρεψα την απόσταση Πλατύς Γιαλός – Χώρα σε ειδική διαδρομή με το κατοστάρι παπί μου (αθάνατο astrea) και έφτασα λίγο μετά το δεκάλεπτο στα Ματογιάννια. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία! Το σφύριγμα της λήξης ήταν παράλληλα το εναρκτήριο για την απόλυτη φιέστα στο νησί των ανέμων. Δεν ήθελε και πολύ!
Μανώλης Βογιατζάκης
Ζήσαμε το θαύμα μαζί με Ζιοβάνι και Καστίγιο. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά από το πρωί της 4ης Ιουλίου. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, απ’ τη στιγμή που στο μυαλό γυρόφερνε η σκέψη για κάτι το οποίο οποιοσδήποτε κι αν σου έλεγε ότι θα συμβεί, θα τον περνούσες για τρελό. Κι όμως αφού φτάσαμε ως εκεί, πιστεύαμε ότι ο Ότο και τα …παιδιά του μπορούσαν να ολοκληρώσουν τον θρίαμβο. Από το μεσημέρι βρισκόμασταν στην παραλία του Αλίμου, εκεί όπου για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού “ALTER” στον οποίο εργαζόμασταν τότε, θα παρακολουθούσαμε τον τελικό σε γιγαντοοθόνη μαζί με τον Ζιοβάνι, τον Καστίγιο, αλλά και εκατοντάδες Έλληνες φιλάθλους. Τη στιγμή που σκόραρε ο Χαριστέας δε θυμόμαστε καν με ποιους και πόσους αγκαλιαστήκαμε, δίχως να σκεφτούμε ή να μας νοιάζει αν γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Στο τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή το κλάμα χαράς καθυστέρησε για λίγο τη Live σύνδεση με το έκτακτο δελτίο ειδήσεων του σταθμού. Τα μάτια παρέμεναν βουρκωμένα καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης με τους Βραζιλιάνους άσους και με τον κόσμο που ήταν εκεί. Η δουλειά συνεχίστηκε ως τις πρώτες πρωινές ώρες με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας, αλλά ποιος νοιαζόταν! Ακόμα μοιάζει απίστευτο, αλλά εμείς οι Έλληνες, ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης…
Ευγένης Δαδαλιάρας
“Τι βραδυά κι εκείνη, λοιπόν! “Σκαρφαλωμένοι” σε υψόμετρο πάνω από 1.200 μέτρα, σε αθλητικό κέντρο κάπου στις ιταλικές Άλπεις κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, η αποστολή της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΟΚ και μια χούφτα απεσταλμένοι ρεπόρτερς, μεταξύ αυτών κι εγώ, να παρακολουθούμε σε μια τόσο δα οθόνη τον τελικό του Euro 2004. Στην μπροστινή σειρά των καθισμάτων καθόταν ο προπονητής εκείνης της ομάδας, Άγγελος Αναστασιάδης, μαζί με το τεχνικό επιτελείο και τον γιατρό, Γιώργο Οικονομίδη. Μία σειρά πίσω όλοι εμείς οι απεσταλμένοι (εγώ, τότε, για την εφημερίδα “Sportime”) και στις πιο πίσω σειρές οι παίκτες.
Τώρα που τα θυμάμαι ξανά, ομολογώ ότι δεν ξέρω ακόμη τι ήταν καλύτερο: να ακούω τον Αναστασιάδη να προβλέπει (!) την εξέλιξη κάθε φάσης ή τους παίκτες πίσω μου να κάνουν σχόλια και να πειράζονται μεταξύ τους για το τι θα έκανε ο καθένας, αν ήταν μέσα στο παιχνίδι. Είτε το ένα, είτε το άλλο, η εμπειρία ήταν μοναδική! Στο γκολ που έκανε όλη την Ελλάδα να ριγήσει, η αίθουσα σηκώθηκε στο πόδι! Γκοοοοοοοοοολλλλ… Ένα κουβάρι παίκτες και προπονητικό τιμ κι εμείς μαζί! Στον απονομή, στήθηκε γιορτή.
Οι Ιταλοί στο αθλητικό κέντρο, με το τέλος του αγώνα ερχόταν και μας έδιναν συγχαρητήρια. Ο Αναστασιάδης υποσχέθηκε στο επόμενο δείπνο να κεράσει δικής του παραγωγής τσίπουρο -και το έκανε. Τι γινόταν στην Ελλάδα, το μαθαίναμε από τηλεφωνικές επικοινωνίες. Τότε, ούτε facebook, ούτε social media, να βλέπεις βίντεο και φωτογραφίες. Τι έγινε στην Πορτογαλία, στα αποδυτήρια, το μάθαμε μετά, από τηλεφωνικές επικοινωνίες μεταξύ παικτών, ένθεν κακείθεν. Πραγματικά, ωραίες στιγμές!”.
Δημήτρης Παπανικολάου
Ήταν το μεγάλο καλοκαίρι της Ελλάδας, που μερικά χρόνια αργότερα αποδείχθηκε ότι θα ήταν και το πιο καθοριστικό για τις ζωές όλων μας.
Πρώτα το Euro 2004 (που δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη για τα μνημόνια) και μετά οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που πέρασαν μία από τις θηλιές στο λαιμό μας.
Πριν από 13 χρόνια η 4η Ιουλίου με βρήκε στο κραταιό τότε Mega να προετοιμάζω ως αρχισυντάκτης τη μεγάλη βραδιά. Μαζί με τον Δήμο Μπουλούκο και υπό τις εντολές του Νίκου Στραβελάκη.
Βίντεο για την πορεία προς τον τελικό. Δηλώσεις από κάθε άνθρωπο του ποδοσφαίρου, πολιτικούς, καλλιτέχνες και γενικά επώνυμους που είχαν εσχάτως ανακαλύψει το… ποδόσφαιρο.
Αρκετοί καλεσμένοι στο studio πριν το μεγάλο τελικό, και φυσικά ένα σχεδόν μονοθεματικό δελτίο ειδήσεων, στο οποίο κυριάρχησαν οι ζωντανές συνδέσεις με τους απεσταλμένους του καναλιού (Παύλο Παπαδημητρίου, Άγγελο Μενδρινό, Βαγγέλη Πήχα). Μετά την κατάκτηση του τροπαίου βγήκαμε με το Νίκο Στραβελάκη και τον Μανώλη Μαυρομμάτη στον αέρα για περίπου 3-4 ώρες, με συνδέσεις από όλη την Ελλάδα που ήταν στους δρόμους και πανηγύριζε, αλλά και από την Πορτογαλία, με αποκορύφωμα την άφιξη των Ελλήνων πρωταθλητών Ευρώπης στο ξενοδοχείο τους με την κούπα.
Αρκετοί καλεσμένοι στο studio πριν το μεγάλο τελικό, και φυσικά ένα σχεδόν μονοθεματικό δελτίο ειδήσεων, στο οποίο κυριάρχησαν οι ζωντανές συνδέσεις με τους απεσταλμένους του καναλιού (Παύλο Παπαδημητρίου, Άγγελο Μενδρινό, Βαγγέλη Πήχα). Μετά την κατάκτηση του τροπαίου βγήκαμε με το Νίκο Στραβελάκη και τον Μανώλη Μαυρομμάτη στον αέρα για περίπου 3-4 ώρες, με συνδέσεις από όλη την Ελλάδα που ήταν στους δρόμους και πανηγύριζε, αλλά και από την Πορτογαλία, με αποκορύφωμα την άφιξη των Ελλήνων πρωταθλητών Ευρώπης στο ξενοδοχείο τους με την κούπα.
Αξέχαστες στιγμές…
Χριστίνα Κομίνη
Μαζευτήκαμε στο σπίτι μιας φίλης, κάπως έτσι γινόταν κάθε φορά, που παίζαμε. Βλέπαμε κάπου το ματς και μετά κλασικά… Ομόνοια. Πρέπει να ήμασταν 10 – 15 άτομα, αγόρια κορίτσια μαζί. Πριν ξεκινήσει ο τελικός, θυμάμαι τις κουβέντες μας, «φτάσαμε ως εδώ, είναι τεράστια επιτυχία για μας, είναι δύσκολο να τους κερδίσουμε δεύτερη φορά μέσα στο σπίτι τους, πόσο να αντέξουμε πια, τα ‘χουμε δώσει όλα» κι όσο παρηγοριόμασταν σε περίπτωση …στραβής, κάποιος πετιόταν «ρε παιδιά κι αν, γιατί όχι, έχουμε άστρο».Αρχίζει το ματς…Στριμωχνόμαστε σαν τις σαρδέλες στον καναπέ κι άλλοι κάθονται στο πάτωμα, σε στάση προσευχής. Το γκολ του Χαριστέα δημιουργεί πανδαιμόνιο,κλαίμε και γελάμε ταυτόχρονα αλλά όχι μόνο στο σπίτι της φίλης. Στην πολυκατοικία, στο στενό, στη γειτονιά γίνεται χαμός. Δεν μπορεί να το ζούμε αυτό, κι όμως το ζούμε, είμαστε η τυχερή γενιά! Η απονομή μάς βρίσκει στους δρόμους για ένα ακόμη βράδυ. Τραγουδάμε μεθυσμένοι από ευτυχία, αγκαλιαζόμαστε με τον διπλανό μας, τον άγνωστο, που εκείνη τη μοναδική στιγμή ήταν ο αδελφός μας!
Σπύρος Δημολίτσας
Νοέμβριο του 2003 ξεκίνησα να δουλεύω στα κανάλια novasports.
Ψαρωμένος και γω σε μεγάλο κανάλι, όπως και η Εθνική σε μεγάλο τουρνουά, μπήκα κατευθείαν στα βαθιά.Ήμουν από τους τυχερούς καθώς επιλέχθηκα να κατέβω στην Ομόνοια ώστε να κάνω ρεπορτάζ για το κανάλι, αλλά και να πανηγυρίσω μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες την τεράστια επιτυχία.Τον περισσότερο αγώνα τον παρακολούθησα σε φιλικό σπίτι και με την επίτευξη του γκολ τα μάζεψα και έτρεξα για το κέντρο. Με το πόδι κολλημένο στο γκάζι και το χέρι στην κόρνα ”πέταξα” για Ομόνοια μπας και προλάβω τα τελευταία δραματικά λεπτά. Με το σφύριγμα της λήξης το ρεπορτάζ δόθηκε αλλά πέρασε σε δεύτερη μοίρα και αμέσως έγινα ”ΕΝΑ” με τον άπειρο κόσμο που κατέκλυσε την Αθήνα!
Γιώργος Αργυρόγλου
Δυο βδομάδες με μια κάμερα και τρέξιμο από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Να παίρνεις σβάρνα τις πλατείες, τα σοκάκια και τα καφενεία, για γκάλοπ, συνεντεύξεις και ρεπορτάζ.
Μέχρι που έφθασε η μέρα του τελικού.
Ολοι ήταν εθνικά περήφανοι, ευτυχισμένοι, φτιαγμένοι, έτοιμοι να πανηγυρίσουν έναν ακόμη θρίαμβο.
Η κυρά Χρυσάνθη η περιπτερού, έκανε αναλύσεις για τα συστήματα του Ρεχάγκελ, ο Νώντας ο φανοποιός είχε δει όνειρο τον Καραγκούνη με στολή τροχονόμου (καλό σημάδι) ενώ ο πατήρ Γρηγόριος είχε βρει φθηνό αεροπορικό και διακεκριμένη θέση στην εξέδρα για τον τελικό.
Μοναδική παραφωνία ήμουν εγώ.
Απένταρος, γιατί όλα μου τα παρολί στράβωσαν στα χασομέρια, αλλά και καταδικασμένος να ζήσω ένα ακόμη μεγάλο αθλητικό ραντεβού από το χαζοκούτι.
Τι να πρωτοθυμηθείς ;
Το 1968, ήθελαν να με πάρουν οι μπαρμπάδες μου στο Παναθηναικό στάδιο για την ΑΕΚ, αλλά δεν με άφησαν γιατί ήμουν μόλις 2 ετών.
Το 1971 στο Γουέμπλει, κάπως μεγαλύτερος (5 ετών), το είδα μαυρόασπρο και με διακοπές.
Το 1986 στον τελικό του μουντιάλ στο Μεξικό, καθάριζα φασολάκια στα μαγειρία (σε τάγμα στη Ρόδο), ενώ ένα χρόνο αργότερα στον τελικό του ευρωμπάκετ, βάραγα νούμερο 9 -:12, στην κεντρική πύλη της ΑΣΔΕΝ.
Ε λοιπόν θα σας το πω πιο απλά :
Όταν είσαι αρρωστάκι με τα σπορ και δεν ζεις από κοντά ένα πολύ μεγάλο γεγονός, γίνεσαι πραγματικό ράκος.
Λειτουργείς μηχανικά.
Δεν σκεφτεσαι, δεν τρως, δεν υπάρχεις βρε αδερφέ…
Στη συνέχεια μόλις αρχίζει το ματς, μπαίνει το νερό στο αυλάκι.
Φωνές, ουρλιαχτά, βεγγαλικά, παντού γιορτή.
Κι εγώ ο δυστυχής, να ρωτάω κρατώντας το ματσούκι στο χέρι ” πως νιώθετε ; “.
Έκανα απλά τη δουλειά μου.
Εκείνη την ώρα χάρηκα όσο χαίρεται ένας φούρναρης, όταν βγάζει από το φούρνο το ψωμί, ή ένας γκρουπιέρης όταν στέλνει τη μπίλια στο ζερό.
Το πρωί βέβαια, όταν κατάλαβα τι άθλο έχουν καταφέρει αυτά τα παιδιά δάκρυσα.
Κακά τα ψέματα, αυτό που πέτυχαν δεν είχε προηγούμενο και δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη επιτυχία στα βάθη των αιώνων.
Για αρκετά χρόνια, ήμουν κι εγώ πραγματικά υπερήφανος για εκείνη τη βραδιά.
Και παραμένω.
