Τα 60 χρόνια συμπλήρωσε φέτος το Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, με τον τελικό ανάμεσα σε Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα να ολοκληρώνει πανηγυρικά τα γενέθλια του θεσμού.
Η διοργάνωση για την ανάδειξη της κορυφαίας ομάδας της γηραιάς ηπείρου, ξεκίνησε από αυτή ακριβώς την ανάγκη, το να αναδεικνύεται δηλαδή ο καλύτερος μέσα από ένα τουρνουά που θα περιλαμβάνει τις πρωταθλήτριες ομάδες των χωρών της Ευρώπης.
Με διαφόρων ειδών Κύπελλα να διεξάγονται μέχρι τότε αλλά κανένα να μη φέρει την αιγίδα-αναγνώριση της UEFA, ο συντάκτης της γαλλικής εφημερίδας “L’ Equipe”, Γκαμπριέλ Ανό, κάνει προτάσεις στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ομοσπονδία για την οργάνωση ενός θεσμού που θα είχε σκοπό την ανάδειξη της καλύτερης ομάδας της Ευρώπης.
Το συμβούλιο της UEFA συνεδρίασε τον Μάρτιο του 1955 και η έγκριση δόθηκε έναν μήνα αργότερα. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών ομάδων της Ευρώπης, ήταν γεγονός, ξεκινώντας την πορεία του την επόμενη σεζόν (1955/56).
Αρχικά, μέρος λάμβαναν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες κάθε χώρας, ενώ η επανάσταση ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα. Με τη σεζόν 1991/92 να είναι πειραματική, δοκιμάζοντας τα νέα δεδομένα, το Τσάμπιονς Λιγκ άνοιξε και επίσημα τις πύλες του το φθινόπωρο του 1992.
Κεντρική διαχείριση τηλεοπτικών δικαιωμάτων, διαφορετικό format και πολύ περισσότερα χρήματα για τους συμμετέχοντες, είναι οι σημαντικότερες διαφορές σε σχέση με το… μουσειακό πλέον Κύπελλο Πρωταθλητριών, ενώ όσο περνούσαν τα χρόνια έπαιρναν μέρος όχι μόνο πρωταθλήτριες ομάδες αλλά και δευτεραθλήτριες κτλ.
Οι σταθμοί της διοργάνωσης
Η Ρεάλ Μαδρίτης πρωταγωνιστεί τα πρώτα πέντε χρόνια του θεσμού, κατακτώντας ισάριθμα τρόπαια ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60, πορτογαλικές (Μπενφίκα) και ιταλικές (Μίλαν, Ίντερ) ομάδες πρωταγωνιστούν.
Η ολλανδική κυριαρχία κρατά για τέσσερα χρόνια στις αρχές του ’70, ενώ τους τρεις διαδοχικούς τίτλους του Άγιαξ ακολουθούν άλλοι τρεις από τη Μπάγερν Μονάχου για να φτάσουμε έτσι στο 1976.
Από το 1977 μέχρι το 1984 το Κύπελλο ανήκει ολοκληρωτικά στους Άγγλους. Επτά κατακτήσεις σε οκτώ χρόνια από εκπροσώπους του Νησιού (Λίβερπουλ, Νότιγχαμ, Άστον Βίλα) μας φέρνουν στο 1985 και τα θλιβερά επεισόδια του Χέιζελ, που σήμαναν τον αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων από τα Κύπελλα Ευρώπης για πέντε χρόνια.
Η Μίλαν του Αρίγκο Σάκι ολοκληρώνει τη δεκαετία του ’80 με δύο συνεχόμενους τίτλους, μένοντας στην κορυφογραμμή και στις αρχές αυτής του ’90, παίζοντας τρεις συνεχόμενους τελικούς και κερδίζοντας ένα τρόπαιο. Είναι ξανά η ώρα των Ιταλών, με τη Γιουβέντους να ακολουθεί με τρεις συνεχόμενους τελικούς (ένα τρόπαιο) προτού η σκυτάλη περάσει στην επανακάμψασα Ρεάλ Μαδρίτης λίγο πριν το… Μιλένιουμ!
Τρεις τίτλοι σε διάστημα πέντε χρόνων, μας φέρνουν στο 2002, με τη Μπαρτσελόνα να είναι αυτή που ουσιαστικά πήρε τη σκυτάλη, από το 2006 μέχρι και τις μέρες μας. Οι Καταλανοί κατακτούν τρία τρόπαια σε έξι χρόνια, με τις Μίλαν (2003, 2007), Μπάγερν (2013 και δύο χαμένοι τελικοί) να δίνουν τις δικές του πινελιές. Το δέκατο τρόπαιο της Ρεάλ Μαδρίτης πέρυσι, αποτελεί ξεχωριστή στιγμή στο θεσμό, αφού οι Μαδριλένοι έγιναν έτσι η πρώτη ομάδα που φτάνει διψήφιο αριθμό κατακτήσεων.