Τρεις ημέρες γεμάτες μπάλα, παιδικά χαμόγελα και φρεσκάδα εκεί που κτίζεται το αύριο της Μπαρτσελόνα, στη Μασία, με ό,τι πλησιέστερο έχουμε στην Ελλάδα στο καταλανικό tiki taka: τον Α.Ο. Γιάννινα…
Μεσημέρι Κυριακής 24 Μαρτίου. Μόλις έχει τελειώσει το φιλικό της Μπαρτσελόνα με τον Α.Ο. Γιάννινα στο γήπεδο 9 της Αθλητικής Πόλης «Τζοάν Γκαμπέρ» στα περίχωρα της Βαρκελώνης. Ηλικίες 11 και 12 ετών. Έκτη και πρώτη Γυμνασίου σε σχολικές τάξεις. Με πλησιάζει ο χαμογελαστός Μαρκ Σέρα, προπονητής του προπαιδικού τμήματος της Μπάρτσα. «Γράψε μου σε παρακαλώ στα ισπανικά το όνομα της ελληνικής ομάδας».
«Γιατί κόουτς;».
«Θέλω να το πω σωστά, τώρα που θα μου πάρεις συνέντευξη. Το αξίζει…Ξέρεις δεν είναι εύκολο να μας πετύχει κάποιος γκολ. Τη φετινή σεζόν έχουμε δεχθεί 13 κι έχουμε πετύχει 246! Αυτό που πέτυχαν οι Έλληνες ήταν το 14ο…»
AO Yannina του γράφω στα λατινικά.
«Πολύ καλή ομάδα, συνεχίζει. Είναι στο σωστό δρόμο. Ελπίζω να μην απογοητευτούν επειδή δέχθηκαν 8 γκολ. Η αρχή είναι δύσκολη. Ειδικά όταν προσπαθείς να δημιουργήσεις. Αναπτύσσεται από πίσω. Έχει το στυλ της Μπαρτσελόνα» καταλήγει ο Καταλανός.
Μεταφέρω τα λόγια του στον Κωνσταντίνο Μιχαηλίδη. Τον 27χρονο προπονητή του Α.Ο. Γιάννινα. Τα μάτια του λάμπουν. Η αναγνώριση του αντιπάλου είναι η δική του…κούπα του Champions League. Και τί αντίπαλος.
«Είναι τιμή που μας κάλεσε η Μπαρτσελόνα. Μια ομάδα που την καλούν, δεν καλεί…» λέει ο μικρός Γιώργος Βουκουβάλας, με βαριά, ωραία, ηπειρώτικη προφορά κι αφοπλιστική ωριμότητα. Πώς το λένε οι παλιοί; Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…
Ναι, αυτοί οι πιτσιρικάδες είναι τρελοί…Με τη μπάλα. Ρωτήστε τον Αρντίτ Ζιάι και τον Άρη Μπελλά. Μένουν στο Αργυρόκαστρο και τρεις-τέσσερις φορές την εβδομάδα, κάνουν το πήγαινε-έλα στα Γιάννινα για προπονήσεις και ματς. Ο Άρης είναι ανιψιός του παλιού Μπελλά, του ΠΑΣ. Η υπόλοιπη παρέα, από γειτονιές της πόλης και κοντινά χωριά. Πέραμα, Βουνοπλαγιά, Κρανούλα, Ελεούσα, Κατσικάς, Ανατολή, Αεροδρόμιο, Κέντρο.
Η Μπαρτσελόνα; Έχει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην Καταλωνία, κι όχι μόνο. Αστέρι ο «Ιάπωνας Μέσι», Τακεφούσα Κούμπο. Ήδη τα κατορθώματά του κυκλοφορούν στο You Τube. Από κοντά κι ο Ανσουμάνε Φατί από τη Γουινέα-Μπισσάου. Φοράει το νούμερο 10 και θυμίζει μικρό Γιάγια Τουρέ ή Πατρίκ Βιεϊρά σε κορμοστασιά. Για να βρεθούν αυτά τα φυντάνια, υπάρχει ένα δίκτυο 40 σκάουτερ ανά τον κόσμο.
«Είδατε πως έβρεξαν το γήπεδο, προτού αρχίσει ο αγώνας. Για να μην τραυματιστούμε το έκαναν» είπε με παράπονο ο Κωνταντίνος Γιωτάκης. Αυτό του λείπει, αυτό του έκανε εντύπωση. Εγκαταστάσεις. Υποδομές. Μαγικές λέξεις. Έρχονται και στα χείλη του Βασίλη Κίτση, τεχνικού διευθυντή του συλλόγου. Συνιδιοκτήτης, μαζί με τον Σπύρο Μπέκα και τον Λευτέρη Παντούλη, της ακαδημίας Α.Ο. Γιάννινα. Λειτουργεί από το 1997. Κι όμως έγινε διάσημη χάρη σε ένα γκολ που πέτυχαν οι παίκτες του Μιχαηλίδη, το Δεκέμβριο, σε αγώνα με τον Αστέρα 95. Άλλαξαν 20 πάσες. Δίχως να παρεμβληθεί πόδι αντιπάλου. Από και πέρα χαμός. Guardian, BBC, Marca, Associated Press. Όλος ο κόσμος στα πόδια των πιτσιρικάδων…Η πρόσκληση της Μπάρτσα για φιλικό στη Μασία. Κι η χορηγία της NOVA για να δέσει το γλυκό και να γίνει το ταξίδι. Άντε να κοιμηθείς…
«Πολλές βραδιές δεν τα κατάφερνα να κοιμηθώ» μου λέει στο αεροδρόμιο ο Διογένης Ελευθερίου, την ημέρα της αναχώρησης από το Ελ-Βελ με προορισμό τη Βαρκελώνη…
Το χαμόγελο του καθαρό. Ατόφιο χρυσάφι.
«Το μυστικό αυτή της ομάδας είναι ο προπονητής μας. Μας μαθαίνει τη διαχείριση της μπάλας». Με δυο λόγια ο Λευτέρης Δαβής περιγράφει τον Α.Ο. Γιάννινα. Εξάλλου, αυτά τα παιδιά μιλούν απλά. Απέριττα. Χωρίς ψαλίδια, χωρίς τριάρια (έτσι λένε το ψέμα στην Ήπειρο). Σαν τη μπάλα που παίζουν. Πάσα, κίνηση, ξεμαρκάρισμα, πάσα. Κι όταν χρειαστεί, ντρίμπλα. Σε αυτή την ομάδα, η ντρίμπλα επιτρέπεται σε όλους. Ακόμη και στον τερματοφύλακα, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Τον «Νυχτερίδα». Αρκεί να γίνεται υπό σωστές συνθήκες και να μην ξεχνάει το βασικό: την πάσα. Σαν αυτή που έδωσε ο Κωστής Παπαδόπουλος στον Αντώνη Γαϊτανίδη, για να πετύχει το 0-1 στις εγκαταστάσεις της Μασία στο 5ο λεπτό.
«Μου θυμίζεις λίγο Κριστιάνο, με το μαλλί και το στυλ. Μήπως είσαι και Ρεάλ;» του κάνω στην Αθήνα, προτού φύγουμε.
«Ε, ναι, Ρεάλ είμαι. Λες να τους βάλω και γκολ;» Το έβαλες ρε «Γάιτα»…
Κάπου σε μια γωνιά τα κολλητάρια. Καραμποΐκης, Βρακάς. Την κάμερα την ντρέπονται. Μιλούν στο γρασίδι. Επίλεκτοι της Ε.Π.Σ.ΗΠ., της ομάδας της Ένωσης Ηπείρου. Και δεν είναι οι μόνοι.
«Εάν δουλέψουμε σωστά, μπορεί να ξανάρθουμε και να τους νικήσουμε» λέει την επόμενη του αγώνα στην εξέδρα του Καμπ Νόου ο Γιώργος Παπαρούνας. Χαφάρα. Τρέχει παντού, τζαρτζάρει. Κεφάλι σηκωμένο για να ψάξει την πάσα. Μην μπλέξεις μαζί του στο κέντρο.
Να κι ο Τζανίδης…Μονίμως με το PSP στο χέρι. «Εδώ κι ένα μήνα, από τότε που έμαθε για το ταξίδι, δύσκολα στρώνεται να διαβάσει» λέει ο πατέρας του .
«Ποια Γλώσσα και Μαθηματικά ρε μπαμπά; Εδώ παίζουμε με την Μπάρτσα», φαντάζομαι να λέει ο μικρός «Τζάνο» στον μεγάλο…Μεγάλος χωρατατζής ο πατέρας Τζανίδης. Όλο ανέκδοτα. Κι η ομάδα του γιου του από άλλο.ανέκδοτο είναι. Ελληνικό. Αυτό που έχει δουλειά. Υπομονή. Πειθαρχία. Ταλέντο. Σχέδιο κι όραμα. Λόγια δύσκολα. Ειδικά στη γειτονιά μας.
Όταν η NOVA ανακοίνωσε τη χορηγία για να καλυφθούν τα έξοδα των πιτσιρικάδων για το ταξίδι και τη διαμονή στη Βαρκελώνη, τσιμπήθηκα. «Μα καλά, πώς το σκέφτηκαν; Μπράβο τους, επιτέλους κάτι διαφορετικό, κάτι αυθεντικό και γνήσιο!» Ήταν το story, τα παιδιά, η πρόσκληση της Μπάρτσα.Εάν έβλεπαν το πώς πανηγύρισαν τα παιδιά το γκολ στη Μασία, θα καταλάβαιναν πως αυτή η.επένδυση έβγαλε και παραέβγαλε τα λεφτά της. Επένδυσαν στο χαμόγελο και στο παιδικό όνειρο. Στον «Ίσμα», στον Μπαμπούλια, στον Γώγο, στον Παππά, στον «Τσόφλι» και στον «Ριζότο». Όλοι αυτοί οι μπόμπιρες έγιναν η δική μου ποδοσφαιρική «Sagrada Familia». Και Γκαουντί, ο κόουτς Μιχαηλίδης. Μακάρι κάποτε ο κόσμος να κάνει ουρά για να τους δει, όπως και στον πραγματικό ναό της Βαρκελώνης.
Όπως και να έχει, μπράβο στους τζέδες!