Αποστολή: Αποστόλης Λάμπος
Μια πόλη που προσπαθεί να ζήσει μέσα στις τραγικές θύμησες της. Το Σαράγεβο, είκοσι χρόνια μετά τη σφαγή που υπέστη, “προχωρά” χωρίς να ξεχωρίζει τους ζωντανούς από τους νεκρούς του.
Μία περιπλάνηση στους δρόμους του Σαράγεβο δυσκολεύει την αναπνοή. Η τριετία της φρίκης (1992-1995) θα συνοδεύει για πάντα την όμορφη βαλκανική πόλη. Οι κάτοικοι συνεχίζουν τη ζωή τους προσπαθώντας να είναι αισιόδοξοι και διατηρώντας βαθιά μέσα τους αυτά που δεν χωράει η κοινή λογική και ο ανθρώπινος νους.
Οι τρύπες στις προσόψεις εκατοντάδων κτιρίων από σφαίρες και βλήματα έχουν σταματήσει τον χρόνο στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα, όταν τα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου έπλασαν μία ιστορία βγαλμένη από τα σενάρια του χειρότερου εφιάλτη. Στα βλέμματα των ανθρώπων από τριάντα ετών και πάνω υπάρχει ακόμα ζωγραφισμένη μια απορία που θα μείνει απάντητη. Γιατί;
Κι όταν σε κάθε στροφή, σε κάθε πάρκο, είναι στημένο ένα νεκροταφείο, όλα τελειώνουν. Ακόμα και η ίδια ζωή αποφασίζει ότι είναι μάταιη. Πάνω από δέκα χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν στην “σφαγή” του Σαράγεβο, πολλοί εκ των οποίων μικρά παιδιά. Κι αυτό πονάει ακόμα πιο πολύ. Τόσο που για όσους επισκεπτόμαστε για πρώτη φορά το πανέμορφο Σαράγεβο, η σημασία του παιχνιδιού της Σαράγαβο με τον Ατρόμητο “εξανεμίζεται”. Μοιάζει όντως με παιχνίδι.