Κι΄ όμως υπάρχουν κάτι τέτοιες στιγμές όπως αυτές που είδαμε το βράδυ της Κυριακής στην Ιταλική τηλεόραση, που μας θυμίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι γιορτή.
Στην ιστορική Τεργέστη, η τοπική ομάδα αντιμετώπιζε σε αγώνα μπαράζ την Πίζα για μια θέση ανόδου στην Β΄ εθνική.
Κατάμεστο το γήπεδο της ακριτικής ομάδας με καταμετρημένα εισιτήρια κάτι περισσότερο από 22.000.
Το ένα από τα δύο πέταλα δόθηκε στους φιλοξενούμενους που το γέμισαν από την μια άκρη στην άλλη, με 5000 πιστούς οπαδούς τους.
Οι «νερατζούρι» ήταν οι μεγάλοι νικητές καθώς επικράτησαν 3-1 και εκμεταλλευόμενοι το 2-2 του πρώτου αγώνα πήραν το «μαγικό χαρτάκι» της ανόδου.
Οι οπαδοί τους τραγουδούσαν μέχρι αργά το βράδυ στην Τεργέστη μέχρι που έφθασαν στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης και επέστρεψαν στην Τοσκάνη χωρίς να ανοίξει… μύτη.
Η φιέστα της ανόδου μεταφέρθηκε στο κέντρο της πανέμορφης πόλης λίγο πιο μακριά από την περίφημη Piazza dei Miracoli. Η ομάδα του Κάρλος Ντούνγκα (ο Βραζιλιάνος φόρεσε την φανέλα της Πίζα στα τέλη της δεκαετίας του ΄80) επιστρέφει αργά αλλά σταθερά εκεί που της αξίζει.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο που πρέπει να επισημάνουμε στο σημείο αυτό, είναι ότι οι δύο συγκεκριμένες ομάδες είχαν (περίπου) από 10.000 διαρκείας η κάθε μία την χρονιά που μόλις ολοκληρώθηκε.
Λίγες μέρες νωρίτερα, στο «Μπετεγκότι», η Βερόνα αντιμετώπισε την Τσιταντέλα για μια θέση στα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας.
Στην πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλίετας όπου αγαπάνε το ποδόσφαιρο, κόπηκαν 25.200 εισιτήρια μόνο στο συγκεκριμένο ματς. Η Βερόνα επιστρέφει στα μεγάλα σαλόνια και αυτή τη φορά οι άνθρωποι της έχουν πρωταγωνιστικές βλέψεις.
Αυτά τα στοιχεία όμως περνάνε σε δεύτερη μοίρα.
Έχει τεράστια σημασία, ότι η πλειοψηφία των επαρχιακών ομάδων στην Ιταλία ξέρουν ότι σε κάθε περίπτωση θα τους στηρίξει η τοπική κοινωνία, και μάλιστα οι υγιώς σκεπτόμενοι φιλάθλοι που επιθυμούν να μένουν μακριά από έκτροπα και δυσάρεστες καταστάσεις.
Οποιαδήποτε σύγκριση μετά τα ελληνικά δεδομένα, απλώς προκαλεί θλίψη.